Rozdział 18.

Nie wiem jak skomentować ten rozdział, bo schizowy jest na pewno.
A dlaczego? Te wszystkie "smutne" rozdziały są ... a właściwie były pisane pod wpływem chwili, gdy miewałam chujowe nastroje, więc ... a nie ważne.
Następny rozdział się pisze i obiecuję, że nie będzie aż takim pseudo wyciskaczem łez, a przynajmniej nie cały. : 3

+ Myślę, że nastroju nada Epitaph albo ... Turn The Page
++ I November Rain jako, że mowa o piosence w ostatniej części.

Enjoy, fuckers.

~*~

Już chyba jestem spokojna, chociaż i tak sobie z tym nie radzę – jakiś czas temu byłam szczęśliwa i … nie, po prostu szczęśliwa na tyle, żeby półnaga tańczyć w deszczu, a teraz? Teraz jest już późno, a ja od godziny leżę i gapię się w sufit prawie bez ruchu. Nerwowo obgryzam paznokcie i co jakiś czas palę fajki, które nawet nie są moje, a i tak już zostały tylko trzy. Zapalniczka już ledwo żyje, a też nie jest moja… Nic tu nie jest moje, nawet ciuchy, które dał mi Steven, bo moje „nie nadają się już do użytku”. Gówno prawda, są po prostu … przemoczone, więc leżę w jego bokserkach i koszulce z KISS, i nie powiem, jest mi wygodnie, ale tylko fizycznie – nie mogę tego samego powiedzieć o moim stanie psychicznym, który pewnie przypomina starą, zburzoną kamienice po pożarze – poważnie, i nie czuję się z tym dobrze.

Nie wiem która jest godzina – jest za ciemno, żeby było widać zegar, ale mój towarzysz już śpi, i znowu czuję się źle, bo … on się mną opiekuje? Nie lubię tego. Jestem samodzielna, a on niepotrzebnie marnuje na mnie czas, i … to nie jest sprawiedliwe. Wszystko jest niesprawiedliwe – mam na myśli całe życie, nie tylko moje, ale … to nie ważne.

Czuję na sobie ten zapach – tak pachną ciuchy Stevena. To aromat jakichś perfum, trochę fajek, a może nawet i są lekko przepocone, ale nie robi mi to żadnej różnicy, po prostu nie przeszkadza, a może i wręcz przeciwnie…? Nie wiem, ale czuję się jak psychiczna, kiedy naciągam tą koszulkę na twarz, że widać mi jedynie oczy i pewnie przypominam ślimaka, kiedy zwijam się w kłębek w jego stronę. I co widzę? Nic. Albo już nie śpi, albo usiłuje udawać i znowu mnie hipnotyzuje – patrzę jak oddycha, jak rytmicznie unosi się i opada jego klatka piersiowa i na tą chwilę … uznaję to za warte zainteresowania. To już mnie samą przeraża, a czuję tego szczyt, gdy chyba w końcu orientuje się, że się gapię, a jak odwraca się w moją stronę, tak że nasze nosy prawię się stykają, a on … on ma na ustach ten uśmiech, który tak uwielbiam, bo zawsze mówi „będzie dobrze”, chociaż mam wątpliwości co do tego, ale nie ważne – wolę korzystać z chwili i cieszyć się faktem, że nie próbuje się dopytywać co i jak. Jakby mi ufał i wiedział, że … to dla mnie trudne, i myślę o tym wszystkim dopóki … dopóki się nie odzywa, a przyznam się bez bicia, że wolałam stary „sposób pocieszania” – ten gdy mnie przytula i … nic nie mówi.

- Olej go.

- Hm? – po chwili … zorientowałam się o co mu chodzi, ale … to nie zmienia faktu, że miałam mieszane uczucia.

Ściągam koszulkę z ryja, bo już po woli tracę oddech i słucham dalej.

- Olej tego kutasa – przerwa – widzę jak przez niego cierpisz… - tylko nie rycz, tylko nie rycz, kurwo! – Nie umiem patrzeć jak cierpisz, a … ciągle to widzę.

Mówi dalej, a ja mam wrażenie, jakby … to wszystko nie widziało końca, bo mówi i mówi, a „będzie dobrze” w dalszym ciągu jest … i nigdzie się nie wybiera. I przechodzi po mnie prąd … i jest pół na pół przyjemny, bo przez ułamek sekundy czuję jego ciepłe usta na czole, a … już przez dłuższy czas niż sekundę delikatnie gładzi wierzch mojej dłoni. A mówiąc po mojemu – wyłączył myślenie tej zimnej suki. A ja ciągle powtarzam sobie, żeby się nie rozkleić, i to trudne, kiedy przychodzą wszystkie … nawet te zaległe uczucia – to tak jakby … ćpun po odwyku znowu wrócił do prochów i wcale nie czuł, że dobrze zrobił… Teraz to ja jestem ćpunem – Axl to moje prochy… Byłam na odwyku, ale wróciłam i czuję się jak szmata.

Takie to właśnie emocje targają biedną, schorowaną ćpunkę…

A na imię było jej Jenny – leżała w łóżku z perkusistą zespołu jej narkotyku tylko po to, by znaleźć pocieszenie.

A pocieszyciel po krótkim czasie milczenia kontynuował.

- Pamiętasz jak się pierwszy raz spotkaliśmy? – nie powiem, zaskoczył mnie tym pytaniem. – To znaczy … przyszłaś do nas z Rose’m i … wziąłem cię za jego dziewczynę – pamiętam to. Co nie znaczy, że to dobre wspomnienie… A dlaczego? Bo wtedy się wszystko zaczęło.

- Mhm – nie wiem co innego miałabym powiedzieć, jakbym straciła słownik z głowy i zapomniała jak się mówi, ale … mówi się trudno, bo nie chcę tego rozpamiętywać, w przeciwieństwie do Stevena.

- Teraz widzę, że się myliłem – już chyba nawet nie czuję, że ciągle trzyma mnie za rękę… Już nic nie czuję, bo wręcz modlę się, żeby nie wybuchnąć płaczem. – Jesteście do siebie za podobni, nie mogliście być razem.

- Za podobni? – kurwa, głos mi się łamie…

- Wiesz o czym mówię - o dziwo nie wiem, ale on to chyba widzi. – No bo… - przerwa – oboje potraficie być … wredni? Wiesz sama – teraz już rozumiem… Ja pierdole. – Może nawet … wybuchowi?

- Rozumiem. – a kiedy to do mnie trafia odwracam się na plecy i znowu patrzę tępo w sufit, a że jest ciemno i nie wiele widzę … czuję tylko jak Steven się do mnie przybliża, a serce zaczyna mi walić mi coraz mocniej, kiedy NAPRAWDĘ to rozumiem. – Przecież to przeciwieństwa się przyciągają…

- Wiem…

On wie, jednak … ja muszę się przyznać, że nie do końca, bo świta mi po głowie pewna aluzja i nie jest ona zbytnio … nie podoba mi się ona, a dlaczego? Bo Steven jest moim przeciwieństwem. A ja się boję – boję się miłości.

~*~

Mówiłam już, że nie wiem kiedy to wszystko się dzieje? Tak, czas zapierdala jak szalony, a ja marzę, wręcz się modlę, by leciał jeszcze szybciej, tylko po to, żeby ten dzień już się skończył. Żeby skończyła się ta bezsensowna passa, w którą się wpierdoliłam, i żebym powróciła do bycia zimną suką, która upija się do lustra, a teraz tak nie mogę – siedzę na łóżku i patrzę się w okno jak po szybie spływają krople deszczu i muszę przyznać, że to mnie trochę uspokaja, już nawet pomijając fakt, że miał w to ingerencję ktoś jeszcze. Mówię tu o Stevenie, i czuję jak mnie obserwuje, jakby chciał się upewnić, czy aby na pewno żyję, ale ja chciałabym nie żyć – nie tutaj i nie teraz i uciec od problemów, jak robiłam to za starych, dobrych czasów.

Muszę przyznać, że w pewnym momencie peszy mnie jego obecność… Chociaż może nie tyle obecność, co fakt, że ciągle mnie obserwuje – dokładnie tak, jak Saul z rana, jednak różnica jest taka, że Adlera nie mam ochoty na miejscu zajebać… Może to dlatego, że jemu jedynemu … w zasadzie to w ogóle jemu jedynemu jako-tako ufam, i dziwnie się z tym czuję. Dlaczego? To dla mnie nowe, bo nigdy nikomu nie dawałam takiego przywileju, co nie znaczy, że nie chcę nikomu ufać, ale nie w tym rzecz, bo przez to wszystko chcę stąd wyjść i iść jak najdalej. Może sama, może z kimś, ale wyjść i pooddychać świeżym powietrzem, by dotlenić ten mój mózg.

I w pewnym momencie, gdy podchodzę do okna i próbuję je otworzyć tak w miarę cicho o dziwo nie słyszę nic ze strony mojego „obserwatora”, więc siadam w oknie, tak że deszcz kapie mi po nogach i … czuję się dobrze, wręcz swobodnie, i pamiętam jak robiłam tak jako dzieciak zawsze w nocy, gdy padał deszcz. Aż w pewnym momencie, gdy widzę kontem oka, jak koło okna o ścianę opiera się Steven i nic nie mówi. Tylko uśmiecha się jak zawsze, czym zaraża i mnie, więc … z racji tego, że w tej chwili to dla mnie dziwne uczucie, spuszczam głowę i rysuję palcem na udzie małe serce – tak jak wtedy na Izzym, jakkolwiek dziwnie to nie brzmi, a na wspomnienie tamtej chwili chce mi się śmiać, bo pamiętam jego minę. Ach, kurwa te wspomnienia…

Próbuję się opanować i delektować ciszą, ale Steven mi nie pozwala.

- Co tak się szczerzysz? – powiedział i założył ręce na piersi, jakby … jak rodzic, kiedy czeka, żeby dzieciak przyznał się do winy. Ale w jego wykonaniu to dostaje uroczego charakteru…

- Zęby suszę – mówię i w końcu przestaję robić z palca jakiś pędzel, czy inny szajs. – A ty co się szczerzysz?

- Ja się szczerzę, bo ty się szczerzysz – stwierdził – w końcu się uśmiechnęłaś, a nie … Stradlina udajesz.

- Dzięki – zaczynam – miły to ty, Stevenku być potrafisz – no jak nie, jak tak! – A tak w ogóle to wiesz, jak fajnie tu się siedzi?

Gadam jak przyćpana…

- Fajnie to się w tym deszczu tańczyło – mam paranoje, albo on jest coraz bliżej. – No wiesz, fajnie się tańczyło … z tobą.

AWWW!

- Ale nie liczysz tego co było na końcu…? – a najciekawsze jest to, że jak mówię to wszystko, to patrzę gdzieś w przestrzeń, nie na niego. Tak lepiej, bo przynajmniej nie może mnie onieśmielić, nie?

- Nie, bo to na koniec… - zaczął - Nie gadajmy o tym. Nie chcę, żebyś znowu była taka smutna.

Mówił ci już ktoś kiedyś, że kochany Adler jesteś?

Jakoś nie miałam odwagi powiedzieć tego na głos, i zaczynam sama siebie przerażać, bo moja odwaga i pewność siebie ostatnimi czasy spadła niemal do zera… To okropne, bo nie wiem dlaczego!? Ale staram się „nie byś znowu taka smutna” i nie robię tego dla siebie, bo już wisi mi mój nastrój. Wiem, że i tak w końcu będzie do dupy, więc robię to dla Stevena, skoro nie lubi jak się smucę, ale mimo wszystko … nie wiem, czy powinnam mu  wierzyć na słowo. Po prostu nie wiem, ale wolę się na tym na razie nie skupiać, wolę się skupić na czymś innym – przez moment poczułam szczęście, i to jest wspaniałe, choć nie wiem z jakiego to powodu… Dzięki „trosce”, czy jakkolwiek mogę to nazwać, jaką „obdarzył” mnie Steven … i cierpliwością jaką ma do mnie … na chwilę zapomniałam o Axlu, jednak na wspomnienie tego…

- Stevie…? – zaczynam, i patrzę na niego po raz pierwszy od jakiegoś czasu i mimo wszystko widzę, jakby wyglądał na lekko zakłopotanego, bo powiedziałam to takim tonem, jakbym mówiła coś w stylu „pomocy!”. – Zimno mi…

To przerażające… Przeraża mnie jak cholera, szczególnie, że on to wszystko znosi, nie wiem dlaczego jest taki … bezinteresowny(?), ale mówi mi, żebym zeszła z okna, i gdy sadza mnie na łóżku i idzie zamknąć okno ja zaczynam się trząść.

Kurwa mać.

- Jenny…? – teraz to on ma ten chory ton, i gdy idzie do szafki obok łóżka i sięga z niego coś, co jest mi dosyć znajome zaczynam coś podejrzewać, ale i … i uśmiecham się w duchu. – Masz ochotę? – moje przeczucia się sprawdziły, kiedy wyciągnął dwie strzykawki i jakiś sznurek, więc … długo nie musi mnie namawiać.

Powiedział, że ja mam to zrobić pierwsza, więc się nie wahałam, a obwiązując sobie ramię tym czymś czułam mimo wszystko radość – może będzie lepiej. I może jest, może nie, ale kiedy czuje jak ciepło rozchodzi mi się po żyłach, i kiedy zdejmuje to coś z ramienia i daję Stevenowi, i gdy widzę jak się uśmiecha, gdy sam powtarza moją czynność, wiem, że znowu poczuję szczęście – gdy znowu będę w deszczu tańczyć z Panem Brownstone.

~*~

- Steven… Słyszysz to? – mówię cicho i uświadamiam sobie, że słyszę to coraz wyraźniej. – Jakby pianino… I ciche skrzypki.

Steven nie odpowiada, co mnie z jednej strony nawet dziwi – to piękna muzyka, a ja siadam na łóżku i staram się coraz bardziej przysłuchiwać – ktoś ma talent. Ktoś ma niesamowitą wyobraźnię… Ktoś też gładzi dłonią po moim policzku i wiem, że to Steven, jednak nie widzę jego twarzy – widzę światło. Czerwone światło, w którego kierunku się przybliżam... Bardzo powoli i ponownie jestem piórkiem. I czuję się szczęśliwa… Taka szczęśliwa, kiedy ktoś po prostu mnie przytula – moja mama i jej nowe, czyste oblicze, które trwa i pachnie świeżością, i chcę w nim trwać jak tylko długo  mi pozwoli.

Kocham ją. Kocham nową ją. Ona też mnie kocha – mówi mi to prosto do ucha, a jaj głos jest niczym balsam … miód, który łagodzi wszystko dookoła. Mam wsparcie i jestem szczęśliwa… Szczęśliwa do momentu, kiedy mama nie odrywa się ode mnie i pozostaje tylko jej zapach. Tak chciałabym go czuć dalej, ale nie mogę i chce mi się płakać…

Kochałam ją. Kochałam przez krótką chwilę, aż nie musiała odejść… A ja oddalam się od światła i upadam lekko na coś miękkiego, tak delikatnego jak puch i już nikogo nie widzę – jestem tylko ja ciemność. I chcę płakać. Chcę wypłakać wszystko, ale nie jestem w stanie… Jestem w stanie jedynie coś z siebie wydusić, chociaż nie wiem czy ktoś mnie słucha.

- Każdy kogoś potrzebuje…

Słucha mnie Steven, i jak się okazuje to on mnie przytula. To wspaniałe uczucie, bo nie widzę jak wyciera mi łzy, które leją mi się z oczu. Kocha mnie. To on mnie kocha. I ja kocham jego.

- Każdy kogoś potrzebuje… - słyszę jego cichy głos tuż nad swoim uchem.

Mój mózg kończy za niego – potrzebuję ciebie. Potrzebujemy siebie nawzajem, Steven. Do szczęścia brak nam miłości… Siebie.

Nie wiem kiedy to wszystko się dzieje, ale heroina  zbytnio na mnie działa, a on mnie całuje delikatnie w policzek, i to nie pomaga, bo dalej chcę płakać. Już będę silna, znowu będę silna. Przy Tobie znowu będę silna. Mózg robi mnie w chuja – widzę nasz ślub, wesele, i gdy słyszę deszcz za oknem pojawia się inna wizja – ktoś umiera. Nie widzę siebie, ale nie lubię tej wizji – to ja jestem w trumnie, a on cały roztrzęsiony walczy ze sobą, żeby nie pokazać słabości, a wiem jakie to trudne. Życie jest trudne.

Chcę to poczuć jeszcze raz – jak tak mnie pociesza, a ja czuję jak bardzo wali mu serce, i to straszne, bo chciałabym by biło właśnie dla mnie. Chciałabym, by naprawdę mnie kochał…