Prolog.

Helloł.
Dzisiaj zaczynam przygodę z tym opowiadaniem. To nie jest moje pierwsze, jednak pierwsze, które będzie przedstawiało "historię" Guns N' Roses.
Co prawda pozmieniałam parę rzeczy, jak choćby ... że tak powiem "kolejność" dziewczyn Axl'a i w ogóle kolejność większość rzeczy. Z resztą to nie ważne.

W tym, jak nie da się ukryć, chujowym prologu inspirowałam się teledyskiem do November Rain.
A dlaczego jest chujowy? Bo pisałam go ... kilka tygodni i jak się okazuje to nic nie dało... Ale cóż - takie życie.

Mam już napisany rozdział pierwszy, który jest o niebo lepszy od tego szajsu, który może, a może nie zaraz przeczytacie. ( będę się cieszyła gdy znajdzie się taki życzliwy ;-* )

Więc omijając moje dalsze pierdolenie o niczym zapraszam Was na prolog ... który mam nadzieje da się czytać. : )

~*~

Los Angeles, 1987

N

ie mogę w to uwierzyć – powiedział rozpromieniony.

- Ale w co? – zapytała.

- Jesteśmy małżeństwem – na jego słowa  uśmiechnęli się oboje – i będziemy przez następne lata, kochanie.

Zapadła cisza, gdy z pod kościoła ruszyło białe kabrio, w którym oboje siedzieli, a za nimi samochody gości weselnych, których swoją drogą było niemało. Jechali ulicą w kompletnej ciszy przysłuchując się klaksonom i przebijających się przez nie krzykom. Stojący na chodnikach paparazzi jak nigdy nie działali mi na nerwy. Stwierdził, że tego dnia nic nie zepsuje mu humoru, gdyż dzień ten był najważniejszym w jego życiu, ten, na który czekał do zawsze.

Wszyscy byli na miejscu około godziny 18.00 pod wielkim zabytkowym pałacem.

- Axl, boję się – szepnęła mu na ucho, gdy szli w stronę wejścia.

- Czego? – zapytał lekko speszony.

- Nie wiem. Mam wrażenie, że coś się dzisiaj stanie…

- Steff, kotku, wszystko będzie dobrze – objął ją ramieniem próbując uspokoić. – To nasz dzień i nic go nie zepsuje, jasne?

- Mam taką nadzieję. – szepnęła.

Axl tego nie usłyszał, więc może to i lepiej, pomyślała.

Zanim się spostrzegła minęli bramy pałacu, a ich oczom ukazał się wielki stół. Był już zastawiony i gotowy, by usiedli przy nim wszyscy tam obecni.

Młoda para podeszła do tortu krojąc pierwszy kawałek, po czym nakarmili siebie nawzajem. Axl otworzył szampana i zaczął nalewać gościom, siebie i Stephanie zostawiając na koniec. W ciszy, stojąc przytuleni do siebie słuchali Slash’a, który nieudolnie klejąc zdania próbował wydukać jakiś toast.

- No więc – zaczął niepewnie – żeby temu pojebowi i jego żonce … było dobrze na nowej drodze życia – zaśmiał się. – No i wiadomo, że szczęścia, powodzenia i takie tam – ponownie przerwał i poprawiając nerwowo swój cylinder podniósł kieliszek z szampanem zakończył swoją przemowę mówiąc: - Zdrowie.

Wszyscy goście powtarzając gest Slash’a upili łyk i porozsiadali się przy stole. Przemowa wyżej wspomnianego najwyraźniej coś dała, gdyż Stephanie zaczęła się śmiać, a raczej chichotać, czym przykuła uwagę swojego męża. Spojrzał na nią i kręcąc nieznacznie głową delikatnie się uśmiechnął. Jakby chciał ukryć radość z poprawy humoru ukochanej.

- Co cię bawi? – zapytał tłumiąc śmiech.

- Slash – stwierdziła już nie tłumiąc śmiechu, i próbując go naśladować dodała: - „…żeby temu pojebowi i jego żonce było dobrze na nowej drodze życia”.

- No racja – zaśmiał się. – Rozjebał mnie tym.

Spojrzeli na siebie, tym razem oboje mieli radość w oczach, co zapieczętowali długim i namiętnym pocałunkiem, jaki to oboje mieli w zwyczaju.

- Już ci lepiej? – szepnął Axl odrywając się z lekką niechęcią od żony.

- Chyba tak – odszepnęła.

Ponownie zaczął ją całować, i gdy po chwili znowu przerwał, zapytał:

- A teraz lepiej?

- No, jeszcze troszkę…

Uśmiechnął się do słów Stephanie i po raz kolejny wpił się w jej usta.

Po wszystkim posłał jej pytające spojrzenie, na które przytaknęła, i w tym samym momencie ktoś włączył muzykę.

- Imprezę, kurwa czas zacząć! – wzrok wszystkich skupił się na Duff’ie, który stojąc przy głośnikach pociągnął większy łyk Daniels’a.

Jak powiedział McKagan tak się stało – ludzie zerwali się z wcześniej zajętych przez siebie miejsc, i idąc na „parkiet” zaczęli tańczyć z przypadkowymi partnerami do rytmów piosenek Def Leppard.

~*~

Czas płynął stosunkowo szybko, a przyjemna atmosfera rosła wraz z miarą wypitego alkoholu, co swoją drogą po woli dawało się we znaki wszystkim obecnym na weselu. Axl tego dnia nie pił dużo – jak nigdy. Siedział na swoim miejscu wpatrując się w tańczonych gości. Jego wzrok mógł wydawać się pusty, jednak taki nie był. Był skupiony, pogrążony w obserwacji, co wydawało mu się wręcz fascynujące. Być może nieświadomie zaczął się bawić swoimi sygnetami, co dla innych wydawało się zabawne, gdyż miał poważną minę. Sięgnął po kieliszek z szampanem i upijając mały łyk wrócił do wspomnień, gdy poznał … swoją żonę. Nie da się ukryć, że te dwa słowa wywoływały u niego pozytywne emocje. Moja żona, pomyślał i upił kolejny łyk.

Wróciły wspomnienia – wrócił myślami do dnia, w którym się poznali. Pomyślał o tamtym wieczorze, który wraz z zespołem spędzał w jakimś barze. Wspominał moment, gdy wysoka, szczupła brunetka z czerwoną szminką na ustach przysiadła się do nich. Rozmawiali, śmiali się. Z początku nic nadzwyczajnego, tak myślał przez pierwsze parę dni, gdy zaczęli „przypadkiem” znajdywać się w tych samych miejscach, w tych samych spelunach. Potem był czas, gdy zaczęli poznawać się bliżej. Wspominał pierwszy pocałunek, pierwsza noc spędzona razem, i … tak, już wtedy ją kochał. Podobnie jak ona jego, a dzisiaj to zapieczętowali biorąc ślub.

Odpalał papierosa myśląc, że mógłby tak wspominać bez końca.

Nagle spojrzał w niebo – chmury zasłoniły słońce, przez co zrobiło się ciemniej. Nie przejął się tym, a jedynym do zrobił to wzruszył ramionami i wziął pierwszego bucha z papierosa, kiedy dosiadł się do niego Izzy.

- Ty, chyba padać nie będzie… - podniósł wzrok, a na jego twarzy malowało się zmartwienie.

- Nie pierdol – przerwał mu rudy – nie może padać, do chuja.

Izzy już się nie odezwał. Podobnie jak Axl, który skupił się na swoim papierosie.

Wydawało mu się, że znajomy głos woła jego imię, gdy w chwile później przeszukiwał wzrokiem tłum, szukając tej osoby. Odszukanie jej nie zajęło mu długo – długie włosy rozwiewał wiatr, czarna sukienka podkreślała jej idealną figurę, a na czerwonych ustach widniał uśmiech, który niezwłocznie odwzajemnił. Stephanie zapraszała go do siebie gestem dłoni.

- Chyba czas odbębnić taniec – pomyślał, i gasząc papierosa zerwał się z miejsca ruszając w jej stronę.

Szedł przed siebie pewnym krokiem, i gdy stali naprzeciwko siebie witając się uśmiechem, ktoś włączył jakąś wolną piosenkę. Stanęli w pozycji odpowiedniej do tańca, pozwalając porwać się muzyce. Kołysali się w jej rytm nie tracąc wzrokowego kontaktu, gdy na ich twarzach bez przerwy widniał delikatny uśmiech. Wymówił bezgłośnie „i love you”, na co ona odpowiedziała mu tym samym. Był skupiony wyłącznie na niej, na jej oczach, w które patrzył w przerwach między krótkimi pocałunkami.

Ta chwila była za piękna, żeby trwała długo, gdyż wszystko przewał głośny grzmot, po którym lunął deszcz. Bez chwili zastanowienia wszyscy zaczęli uciekać. Szukali schronienia przed deszczem wszędzie, gdzie tylko było to możliwe. Jednak nie Axl. Rozglądał się dookoła obserwując to wszystko ze złością w oczach, i nie zauważył, kiedy nie było przy nim Stephenie. Znowu próbował ją odnaleźć, jednak bezskutecznie. Kurwa, zaklął i zaczął biec. Stanął pod jakimś dachem, co nie miało sensu, gdyż był już cały przemoknięty. Nie zauważył, jak Steven stanął obok.

- Stary, co ci? – zapytał sam trzęsąc się z zimna.

- Gdzie ona jest?!

- Kto? – Steven był wyraźnie zdezorientowany.

- Stephanie, do chuja pana! – z każdym słowem ton Axl’a był coraz głośniejszy.

- Skąd ja mam to, kurwa wiedzieć?

- Nie widziałeś jej?

- Coś ty – zaprzeczył niemal od razu – przez ten pierdolony deszcz sam omal się nie wypierdoliłem na tych kafelkach…

- Kurwa mać!

Z każdą chwilą negatywne emocje przepełniały go coraz bardziej. Był wściekły, ale i zmartwiony. Smutny, jak i poirytowany faktem, że, jak sam to określił „ten jebany deszcz wszystko spierdolił”. To zdanie huczało mi w głowie, niczym beznadziejna piosenka ze zdartej płyty. Martwiły go też słowa Stevena, bo … mogło się coś stać. Tylko pytanie – co mogło się takiego stać?

Myśląc o tym wszystkim wpatrywał się w krople deszczu niczym zahipnotyzowany. Było mu zimno. W garniturze było niewygodnie, a biżuteria w nadmiernej ilości zaczęła mu ciążyć. Oparł się o zimne mury pałacu, gdy dotarło do niego, że wszystko już prawie ustało. Deszcz ledwo siąpił, a niektórzy goście wyszli z „kryjówek”.

Axl wybiegł spod dachu nie zwracając na nic uwagi, i krzycząc imię Stephanie rozglądał się tak, jakby od tego zależało jego życie. Krzyczał coraz głośniej. Biegał po tym miejscu, niekiedy potykając się o przeróżne rzeczy, a ona nie dawała znaku życia.

- Do kurwy nędzy! – zaklął rozbijając butelkę po szampanie, która leżała obok niego.

Już prawie płakał, jednak mimo wszystko powstrzymywał łzy. Usiadł na jakimś krześle i wziął kilka głębokich wdechów próbując się uspokoić. Nie pomagało.

Gdzieś przez jego myśli przebijał się głos Duff’a. Zareagował dopiero po jakimś czasie, gdy tamten powiedział ciszej coś co brzmiało jak „…Stephanie”. Zerwał się z miejsca, i gdy biegł w stronę, skąd wydobywał się głos blondyna, po drodze usłyszał czyjś płacz. Czyjś szloch, i minął kilka osób wychodzących stamtąd. Nie docierało do niego co mogło się stać do momentu aż zobaczył TO wszystko … i ustał bez ruchu, jak wmurowany próbując zrozumieć to co zobaczył - klęczącego na płytkach Duff’a przy Stephanie, która leżała w … kałuży krwi. Spojrzał na blondyna pytająco, na co ten pokręcił głową.

Zakrył usta dłonią.

Czuł, że łzy cisnął mu się do oczu.

Nie powstrzymywał tego.

Podszedł do niej wolnym krokiem, opadając na kolana z bezsilności. Dotknął jej dłoni – była zimna. Spojrzał na jej twarz – miała spokojny wyraz. Wyglądała jakby spała. Problem był taki, że … już jej nie było. Z tego snu już nigdy się nie obudzi, już nigdy się nie uśmiechnie, już nigdy …

- Kochanie … - mówił Axl gładząc jej zimne policzki.

- Stary, to nie … - przerwał mu Slash kładąc dłoń na jego ramieniu. – Ona nie …

- Stephanie !!! – krzyknął. Najgłośniej jak potrafił, mimo, że wiedział, że go nie usłyszy. Już nigdy …

Po jego twarzy lały się łzy, które w końcu zmieszały się z kroplami deszczu. Listopadowego deszczu.

~*~

Brawo dla tego, kto dotrwał do końca. : )

Teraz liczę na was...

Podobało się? Jeśli tak to proszę, poinformujcie o moim blogu innym - znajomym, znajomym znajomych idt.

Dziękuję i do pierwszego rozdziału. ;-*