Rozdział 2.

Rozdział 2 - hmm ... jest krótki, i to właściwie jedno wielkie pierdolenie o niczym, ale co tam.
Ja się cieszę, że w ogóle go napisałam.

PS. Sprawdzałam błędy i poprawiałam to kilkaset razy, więc gdy jednak będzie jakiś błąd ... krótko mówiąc - mam to w dupie. ; P

Enjoy, fuckers. ^^

~*~

Siedziałam w tym całym „hellhaus” na fotelu, który miałam wrażenie, że zaraz się rozjedzie, toteż siedziałam jak na szpilkach. Przyglądałam się chłopakom, którzy biegali po … kurwa, po prostu biegali próbując jakoś ogarnąć ten cały burdel, bo bałaganem nie można nazwać podłogi w puszkach po piwie, flaszkach po wódce, po Jack’u Daniels’ie, paczkach po fajkach, niedopałkach i nie wiadomo w czym jeszcze. Co chwilę patrzyłam też na zegar, który już wskazywał godzinę pierwszą w nocy.

A ja jutro mam szkołę, kurwa.

Na to wspomnienie postanowiłam zrobić wszystko, żeby rano „zaspać” i olałam wszystko. Kiedy w końcu wszyscy się uspokoili podszedł do mnie… o ile pamiętam… Duff z wódką i Daniels’em i uśmiechem na twarzy.

- Wybieraj – powiedział rozbawiony – czym się dzisiaj zatrujesz.

A więc wybrałam – Daniels’a, gdyż jeszcze nigdy nie piłam. Pociągnęłam łyk i …

- Kurwa, jakie dobre – rozpromieniłam się jak wtedy Axl i chyba wypiłam duszkiem z… pół zawartości butelki. Genialne, pomyślałam, gdy usłyszałam śmiechy wszystkich. – To takie zabawne? – prawda jest taka, że sama się śmiałam.

- Żebyś wiedziała, że zabawne – odezwał się Slash… chyba – ale nie zapędzaj się tak, młoda. W tym domu ten trunek jest jakby bezcenny.

- Bo pewnie ty zawsze opróżniasz butelki… - zaśmiałam się, jednak dopiero po chwili dotarło do mnie co tak naprawdę powiedziałam i zaczęłam się zastanawiać skąd się wzięła ta moja otwartość i pewność siebie. Przecież nigdy nie miałam tych cech.

- Ej, skąd wiedziałaś? – zdziwił się i to było wyraźnie po nim widać.

Zagarną swoje loki z czoła do tyłu, co nie miało sensu, bo po chwili znowu były na miejscu. Zaśmiałam się.

- Ee… - zaczęłam jakże inteligentnie, ale cóż… trunki. - … intuicja …? – kurwa. Musiałam brzmieć co najmniej żałośnie.

- No skoro masz taką intuicję – odezwał się nagle Axl – to może ci coś zagramy, a ty ocenisz, hm?

- To wy gracie? To znaczy … - przerwałam by zebrać myśli i spróbować ułożyć jakieś… ludzkie zdanie, a że w tej chwili na usta cisnęło mi się dużo słów, rzuciłam coś co wydawało się być najbardziej sensownym. - … jesteście zespołem?

- A myślałaś, że te cholerstwo to dla jaj? – wtrącił Izzy wskazując na koniec pokoju, na instrumenty.

Wkurwił mnie tym sarkazmem, nie ukrywam, więc postanowiłam się odgryźć.

- Tak, myślałam, że tylko szpanujecie przed laskami. – kurwa, coś mi nie wyszła ta riposta. – Z resztą nie ważne. To jak, gracie?

- Gramy! – Steven poderwał się z miejsca, mało nie wywołując u mnie zawału nagłym kszykiem. Po chwili siedział przy bębnach, wcześniej pociągając większy łyk wódki z butelki. – No ruszcie chude dupy, trzeba coś zagrać … - w tym miejscu chyba miało paść moje imię. Chyba.

- Jenny – dokończyłam za niego i wstając z tego „fotela” sama wzięłam łyk whisky.

- No, właśnie – stwierdził blondyn numer dwa – trzeba coś zagrać dla Jenny.

W tym momencie z miejsc wstali wszyscy i ustawili się … tam gdzie stać powinni – Steven już wcześniej przy perkusji, Duff wziął do ręki bas, Slash – gitarę, Izzy – kolejną gitarę, a Axl… Axl staną przy mikrofonie. Jeśli mam być szczera, serce mi zadrżało. Wszyscy wyglądali na rockowy zespół, a jednak niski głos Axl’a kojarzył mi się z balladami. Ale z takimi, przy których się wzrusza, więc tym bardziej nie mogłam się doczekać co zagrają.

Rudy wziął do ręki mikrofon, stojak odstawiając na bok i zakładając okulary, powiedział:

- Chłopaki, macie dla nie Night Train’a?

I zaczęli grać, a mnie zatkało – jego głos… Ja pierdole… Nie ukrywam, zaskoczenia, a może nawet więcej. W tej chwili każda komórka mojego ciała poderwałaby się do tańca, ale starałam do opanować. ( dop. Aut. Ja pierdole, ale tandeta) Grali… grali… niesamowicie…? Cholera, to mało powiedziane. W każdym razie stałam oparta o kant ściany, wybijając stopą w rytm piosenki. A Axl śpiewał dalej i w tym momencie pomyślałam, że chciałabym go słuchać dalej. Chciałam więcej, ale jedyne co zrobiłam to wzięłam kolejny łyk… tego, jak to powiedział Duff „czym się dzisiaj zatruję”, i słuchałam dalej.

Piosenka jak każda – kiedyś musiała się skończyć, co skomentował Steven głośnym śmiechem i … z hollywoodzkim uśmiechem, który swoją drogą był jednym z najładniejszych jakie widziałam, powiedział:

- Podobał ci się nightrain?

- A co to? – w tej chwili poczułam jak przemawia przeze mnie alkohol. I nie chodziło tu tylko o to, że chwiałam coraz bardziej z każdym krokiem, ale i moje wargi zaczynały robić się ciężkie.

- Tytuł tej piosenki – odezwał się Slash – i ten … no … tanie wino.

- Chyba nawet mamy jeszcze jakąś … - teraz usłyszałam głos.. chyba Duff’a, który chodził po pokoju. Kilka razy potknął się o jakieś kable, czym mnie rozbawił. Co prawda po alkoholu bawi mnie jak ktoś macha mi dłonią przed oczami, ale ok. – Oo, mamy jeszcze flaszeczkę – rozpromienił się, a ja starając tłumić śmiech przejęłam od niego „skarb”.

- I to jest takie dobre, że piszecie o tym piosenkę?

Pomachałam butelką i gdy usiłowałam ją otworzyć podszedł do mnie Axl, opierając się o ścianę tuż obok mnie. Czułam jak odpływam, bo rozumiałam co drugie słowo, jakie do mnie kierował. A w całości jedynie usłyszałam jego szept „sama spróbuj”. Kurwa, uwielbiam ten głos.

Chyba zdołałam otworzyć butelkę, bo pamiętam ciepło w przełyku i smak tego, o dziwo dobrego szajsu. Odetchnęłam i popatrzyłam na niego. Nie mogłam oderwać wzroku od jego nienaturalnie dużych źrenic i zamiast się zastanawiać co, do kurwy nędzy on dzisiaj brał, miałam wrażenie, że nasze twarze są coraz bliżej siebie. Kurwa, tylko nie to. Ale tak było i to nie było złudzenie, bo poczułam, jak ciepłe są jego usta na swoich. Chyba upuściłam wino, o czym świadczył huk tłuczonego szkła. Ale to się nie liczyło – liczył się jedynie jego język pieszczący moje podniebienie, który dawał mi taką cholerną przyjemność, że nie chciałam jej przerywać. On najwyraźniej też nie, bo już straciłam poczucie czasu.

Przez moje myśli, skupionych na tej słodkiej pieszczocie, przebijały się jakby krzyki. Coś w rodzaju triumfalnych krzyków i … pogwizdywania (?). Starałam się ignorować, bo w tej chwili liczyłam się tylko ja i Axl, i jego rozbiegane po moim ciele zimne dłonie, które z każdą chwilą przybliżały mnie do niego jeszcze bardziej. Czułam jak się uśmiecha, jak próbuje nabrać powietrza do płuc, i wtedy … wtedy nagle przerywa.  Odsuwa się ode mnie i po raz kolejny, ze wzrokiem zbitego psa patrzy na mnie i szepcze coś pod nosem.

- Kurwa, nie mogę. – udało mi się usłyszeć tuż przed tym, kiedy wybiegł z hellhouse.

Wyglądał jakby zrobił coś czego mu nie wolno i … tak po prostu zniknął, kiedy jeszcze przed chwilą…

- Co to kurwa było? – odezwał się ktoś z tyłu.

Ja pierdole.

Odezwał się Izzy, chyba pierwszy raz od kiedy tu jestem, czym sprowadził mnie na ziemię… Przynajmniej po części, a ja zdołałam wydusić z siebie jedynie „wow”.

- Dlaczego … - zaczęłam, a po dość długiej przerwie, dodałam: - Dlaczego on… nie mógł… ?

- Zapomniałaś? Przecież sam powiedział, że przypominasz mu Stephanie. – Izzy nagle stał się rozmowny, a ja miałam pustkę w głowie. Tak, zapomniałam, więc powiedziałam:

- Kto to, kurwa, jest ta Stephanie? – ruszyłam na kanapę, na której wcześniej leżał Duff z wódką, i chwiejąc się przy tym usiadłam zamiast tam gdzie powinnam, to na kolana blondyna.

Ja jebie, ale siara.

- Ej, nie za wygodnie ci?

Śmiech Duff’a mnie speszył, a brak odpowiedzi na pytanie wkurzyło, więc wstałam, a gdy szłam w stronę drzwi, Slash zapytał:

- Gdzie idziesz?

- Zapalić. – stwierdziłam nie oglądając się za siebie, i wyszłam .

Nie poszłam tylko zapalić, nie poszłam też szukać Axl’a, bo wiedziałam, że to nie ma sensu. Poszłam pomyśleć i ogarnąć to wszystko, ale gdy zobaczyłam go siedzącego na schodach przed domem, szczerze mówiąc opadły mi ręce.

Drzwi trzasnęły za mną, a on odwracając się w moją stronę, posłał mi suchy uśmiech, i zaraz się odwrócił. Siedział zgarbiony podpierając głowę o kolana i chyba palił kolejnego skręta. Nie wiedziałam czy mam usiąść obok niego, czy po prostu sobie pójść. Nie wiem czy wybrałam dobrze, ale usiadłam i kątem oka spojrzałam na niego. Patrzył pustym wzrokiem przed siebie. Takim… nieobecnym wzrokiem, przez co przypomniał mi pewną rzecz – kiedyś… aa tak właściwie to nawet bardzo często i ja tak miewałam. Taki wzrok ma osoba załamana, w depresji, co u Axl’a było zrozumiałe. U mnie też było… chyba. Bo zwykle powody były do siebie podobne – rodzice, szkoła, rodzice, rodzice, rodzice, samotność, rodzice, rodzice, rodzice. I tak przez cały czas, aż do znudzenia, czyli do wtedy, kiedy się z tym wszystkim pogodziłam, albo wpadłam w trwałą i głęboką depresje… nie wiem, ale nie zwracałam już na to uwagi.

Nagle Axl chyba uświadomił sobie, że siedzę obok, odpalając… tym razem zwykłą fajkę.

- Jenny – potrząsnął głową i zrobił minę, jakby dziwił go mój widok. Patrzył tak przez chwilę, po czym dodał: - Co się stało, że … przyszłaś dotrzymać mi towarzystwa?

- Tak naprawdę – zaciągnęłam się po raz pierwszy po „walce” z zapalniczką – przyszłam zapalić. I … zapytać … dlaczego tak nagle wyszedłeś? – skłamałam. Nie chciałam z nim rozmawiać, ale … cóż. Po alkoholu chcąc, nie chcąc, stawałam się rozmowna i … śmielsza. I nie czasem nad tym nie panowałam.

Chyba speszyło go to pytanie… albo może… wkurzyło, bo przybrał obojętną minę wracając wzrokiem do miejsca, w które patrzył zanim przyszłam.

- Bo tak. – burknął pod nosem, biorąc kolejnego bucha ze skręta.

Milutki.

- No ok., jak nie chcesz to nie odpowiadaj – powiedziałam po pewnym czasie, udawanym obojętnym wzrokiem. Udawanym, bo byłam … no bądźmy szczerzy … byłam wkurwiona tym jego „sarkazmem”. – Ja nie naciskam.

- Dzięki. – znowu się zaciągnął. – Dzięki, że chociaż ty.

- Drobiazg. – ściszyłam głos. Nie wiem dlaczego, ale to zrobiłam. Poczułam też, że chyba lekko się uśmiecham. Kurwa, ja to mam wahania nastroju.

I zapadła ta cholerna krępująca cisza, której nigdy nienawidziłam. Nie ukrywam – chciałam ją przerwać, ale nie wiedziałam jak. Kompletna pustka w głowie, dlatego liczyłam na „pomysłowość” Axl’a, który swoją drogą był również dziwnie milczący. Przez ten cały czas ciszy skupiałam się na moim papierosie, który wydawał się „interesujący”. Chyba z 20 razy przeczytałam jego nazwę, za każdym razem literując, gdy Axl nagle się odezwał.

- Jenny! – jego krzyk spowodował, że lekko zakrztusiłam się dymem. On chyba postanowił to olać, bo kontynuował. – Muszę ci coś pokazać!

- Co kurwa?! – już prawie się dusiłam, kiedy ten złapał mnie za rękę, i pomagając wstać, wbiegł do domu ciągnąc mnie za sobą.

- No chodź!

Kurwa, co on brał?!