Rozdział 6.

Powiem tak ... pojebane to niżej, i chyba powinno wyjaśnić parę kwestii. Poza tym nie zdziwiłabym się, gdybyście uznali, że pisałam to ... najebana (?) w dodatku dorobiona heroiną, ale ok.

Enjoy, fuckers.

~~ speszyl for ScaredGirl, gdyż w rozdziale Duffy. ;-*

~*~

Przez całą drogę Duff nie odezwał się do mnie ani słowem, nawet gdy po raz setny zapytałam „gdzie idziemy?” nic nie odpowiedział, i przez to wszystko nabierałam wrażenia jakbym szła sama. Jedynie ze swoimi myślami i całą resztą tego gówna, która nie pozwalała mi przestać wspominać poprzedniej nocy, i to mnie dobijało, bo po raz kolejny miałam w głowie coś w stylu … aniołka i diabełka, albo dwóch różnych głosów sumienia, gdzie jedno pierdoliło coś, a drugie zupełnie co innego, i przez to nie wiedziałam czy olać czy żałować… Bo jakby nie było – chyba byłam dla Axla kimś w rodzaju pocieszycielki, a taka perspektywa niszczyła całą przyjemność.

Nie wiem ile czasu tarłam trampki o chodnik, ale zdawało się, że zdążyły już wywietrzeć, i tak naprawdę nie wiedziałam gdzie idziemy. Cały czas nakurwiałam wewnętrzny monolog i wpatrywałam się w dół mojej bluzki „podziwiając” jak faluje od wiatru, który powoli doprowadzał mnie do kurwicy, bo bandana zsuwała mi się z głowy, przez co, co chwilę nerwowo ją poprawiałam. Odechciało mi się też zadawać blondasowi co chwile to samo pytanie, bo brak odpowiedzi co chwilę był coraz bardziej denerwujący, więc z nudów zaczęłam mu się przyglądać – dopiero teraz do mnie dotarło, że jak go wcześniej określiłam „żyrafą” … czy jakoś tak, to było trafne. Farbowana na blond żyrafa w siatkowej koszulce, skórzanych spodniach i w pizdu brudnych kowbojkach szła obok mnie z … o dziwo pewną miną, co szczerze mówiąc wcale nie dawało mi spokoju – przeciwnie, bo mój wypalony przez wódę i fajki mózg zaczął wizualizować mi jakieś chore scenariusze – dokładnie jak wtedy, gdy szliśmy z Axlem i Izzym do hellhouse. Widziałam jakieś meliny, gdzie żyrafa próbuje się do mnie dobierać… A może prowadzi mnie na jakieś pierdolone-tajemnicze spotkanie z moim koszmarem ( czyt. Axlem ) … ? Nie oszukujmy się – nie znałam powagi sytuacji, dopóki nie stanęliśmy pod bramą … pobliskiego cmentarza.

- Pojebało cię?! – podniosłam głos i stanęłam jak wryta, patrząc na niego jak na największego jebanego, farbowanego idiotę na świecie.

- No co? – tym udowodnił moje podejrzenia.

- Co ty … - nie mogłam z siebie wydusić … nic, bo miałam tego wszystkiego za dużo w głowie, aż w końcu wydukałam coś w stylu: - Chcesz mnie tu zakopać?! … Zgwałcić, a potem zakopać, czy kurwa co?!

Gestykulowałam przy tym jak pierdolnięta … jak nigdy, a on próbował jakoś nieporadnie opanować moje ręce, przez co chciało mi się śmiać, bo wyglądał jak jakieś przerośnięte dziecko we mgle. Z resztą … ja wcale nie byłam lepsza, gdy wkurwienie,  stres i  śmiech łączyły się w jedno … coś.

- Do kurwy nędzy, Jenny! – złapał mnie za nadgarstki … - Posłuchaj – a teraz przyciszył głos i zbliżył się do mnie tak blisko, że poczułam zapach papierosów i wódki z jego ust. - Chcę ci coś powiedzieć … w zasadzie to opowiedzieć, ale chuj. A teraz się zamknij i chodź ze mną.

Chyba mogę powiedzieć, że trochę … troszeczkę się go zlękłam, bo mimo to, że znam go zaledwie dzień, a nawet nie, to wiem, że to była najgorsza wersja Duffa, i nie chciałam jej znowu zobaczyć. Nawet przez ułamek sekundy … tej gorszej sekundy przypomniał mi mojego ojca. Tak, to głupie, ale nic nie poradzę, że przez ten jebany moment pomyślałam tak, a nie inaczej, bo sama czułam się przez to jakoś nieswojo, więc postanowiłam pozostawić swoje myśli z dala od niego – czyli nie wygadać się.

Dalej trzymał mnie za nadgarstki i patrzył mi w oczy jakoś inaczej niż normalny człowiek, i albo mi się zdawało, albo w jego oczach tliło się coś na kształt zdenerwowania, może nawet tego jebanego stresu, co tłumaczyło jego trzęsące się dłonie … A może to z przećpania? Nie wiem, ale gdy odetchną głęboko i otworzył bramę cmentarza, jakby się uspokoił. To dziwne, bo ze mną było zupełnie inaczej – przeszedł mi zimny prąd, a serce przyśpieszyło jak po jakimś dopalaczu, i nawet chyba się trzęsłam, bo czułam, że moje kroki są niepewne … i małe, kiedy zorientowałam się, że Duff jest już spory kawałek przede mną. Delikatnie przyśpieszyłam rozglądając się na wszystkie strony świata,  a może i nawet bardziej, bo … zawsze na cmentarzu miałam jedno uczucie – nie byłam sama, jakby otaczali mnie ludzie, i nienawidziłam tego uczucia, a w dzisiejszym dniu szczególnie, bo byłam kurewsko przerażona.

Schowałam dłonie do tylnych kieszeni moich spodni, kiedy w końcu udało mi się dogonić blondyna, który … dalej zachowywał pokerowy wyraz ryja.

- Dobra, kurwa – zaczęłam i złapałam go za ramię, żeby się z łaski swojej zatrzymał. – Pytam cię o to ostatni raz i masz mi odpowiedzieć, jasne?

- No – zatrzymał się w końcu, i przetarł twarz dłonią, jakby dosłownie przed chwilą się obudził.

- Gdzie my, do chuja pana, idziemy?! – podniosłam ton i znowu popatrzyłam na Duffa, jak na „największego jebanego, farbowanego idiotę na świecie.”

- Ja pierdole … - chyba go wkurwiłam… - chcę ci coś pokazać, ok.? Zaufaj mi w końcu! – i ruszył w stronę … gdzie chciał mnie zaprowadzić, a ja znowu go zatrzymałam.

- Ale co ty masz mi tu do pokazywania, hm? Parę nagrobków, jakieś obszczane przez psy usychające drzewka i jakieś pierdolone chwasty!?

Duffy był dzisiaj wyjątkowo milczący, aż wkurwiający. Ale się zrymowało … Bo po mojej jakże inteligentnej sugestii wywrócił „teatralnie” patrzałkami, i znowu złapał mnie za nadgarstek i pociągnął za sobą wyraźnie wkurwiony. Chociaż w sumie po czymś takim mógł sobie wszystko odpuścić, nawet mnie tu zostawić, a że tego nie zrobił dotarło do mnie, że to musi być coś poważnego… Nawet bardzo poważnego, bo … co było takie ważne, że chciało mu się przychodzić tu ze mną? Bo co jak co, ale cmentarz nie należał do jakichś idealnych miejsc na randkę czy coś… Ale z drugiej strony nie wiadomo co mu wpadło do tej łepetyny, więc postanowiłam poczekać na dalszy przebieg wydarzeń, który zakończył się przy jakimś nagrobku.

- No, i to jest cel naszej podróży – powiedział z czymś w rodzaju ulgi, zarzucając włosy do tyłu i posadził dupę na trawie, po czym dodał: - Siadaj.

- Co … ? – i zaczęłam się rozglądać dosyć intensywnie, bo nie da się ukryć, że ta sytuacja nie należała do normalnych. Duff ciągle poklepywał trawę obok siebie, żebym usiadła, i już szłam w jego stronę, gdy spojrzałam na nagrobek i przeczytałam na głos: - Stephanie Seymour, 1968–1987 – i mnie zatkało – kurwa, to Stephanie … ? Ta, ta żona … Axla?

- Yep, to jego żona – powiedział, i jakby spoważniał, chociaż to było zrozumiałe, bo w końcu byliśmy na jebanym cmentarzu, a nie na jakiejś domówce.

- Była młoda… No wiesz. – teraz to ja spoważniałam, i w końcu posadziłam dupę obok niego.

- Yep, wiem dobrze o co ci chodzi. – mówił jak jakiś zahipnotyzowany wpatrując się ten napis, jakby nie umiał czytać, czy coś.

- Co ty z tym „yep” ?! – szturchnęłam go ramieniem, kompletnie zapominając, że wypadałoby być poważną.

- No bo, kurwa, nie wiem jak zacząć…

- Ale co zacząć?

- To może tak… - ciągle się w niego wgapiałam … może chciałam przyśpieszyć jego słowotok, który prawdopodobnie miał zaraz nastąpić, a on przybrał minę myśliciela, i chyba rzeczywiście myślał, bo dosyć długo się nie odzywał, aż w końcu odzyskał zdolność mówienia. – Przyprowadziłem cię tu bo … bo chciałem ci powiedzieć coś … o niej, to znaczy o Stephanie. – zatkało mnie, i … o ja pierdole. – Wiesz, nie chciałbym, żeby … kurwa, no, wiesz jaki jest Axl … kurwa, co ja gadam, nie znasz tak długo jak ja, ale powinnaś wiedzieć, że się jeszcze po tym nie pozbierał…

- Ale … - chciałam … no, musiałam to przerwać, przynajmniej na chwilę, bo to stawało się już po woli chore, ale nie było mi to dane.

- Ta, nie pozbierał się po tym wszystkim, i niech cię nie zmyli jego zachowanie, ok.? – chyba jednak zaczynałam rozumieć o co chodzi. – On pije na umór, zalicza jakieś przypadkowe panny, i robi wszystko, żeby zapomnieć, i kurwa udaje, bo mu to nie wychodzi… Rozumiesz?

- Ale, do kurwy nędzy, Duff ! On … - i znowu nie było mi dane dokończyć… Niespodzianka…

- I ten, nie chcę cię urazić, ale chyba powinnaś uważać na to co będziesz mówić przy nim i w ogóle, bo …

Nie mogłam tego dłużej słuchać, po prostu, kurwa, nie mogłam, a jemu i tak morda się nie zamykała, i napierdalał jak jakaś pogodynka. Kurwa, człowieku, stul się!

- Duff!

Krzyknęłam, i wybrałam chyba jedną z najgorszych metod by w końcu się zamknął, bo … bo położyłam dłonie na jego policzkach, i odwracając ten głupi pysk w moją stronę… pocałowałam go. Nie ukrywam, poczułam się jak … po prostu poczułam się dziwnie, ok.?!

- Kurwa jego mać, sorry, ale – chyba zrobiłam się czerwona, i niemal od razu chciałam się tłumaczyć – ale się po prostu na chwilę zamknij i daj mi mówić!

Ja pierdole, ja to jestem miła…

- Nie, no. Nie ma sprawy i … - miał minę, jakby zobaczył ducha-dziwkę, i w tej chwili pożałowałam tego „pocałunku”. – Kurwa, masz rozpęd, dziewczyno.

- Ja pierdole, gdyby to była inna sytuacja … w innym miejscu, za taki tekst już byś miał ślad mojej dłoni na ryju.

Tak, od razu bym załatwiła mu tą śliczną buźkę, a on na moje słowa się tylko cicho zaśmiał i wrócił do tych swoich „głębokich przemyśleń”. Przynajmniej było przez chwilę cicho, a ja mogłam przetworzyć nadmiar danych – Axl udawał, tak? Czyli co, bo to do mnie nie trafia… Niby wydawał się pozbierany, ale … no, pomijając chwilę, kiedy się … popłakał(?), bo nie wiem czy kilka łez można do tego zaliczyć…

Nie o tym, kurwa nie o tym…

- On się nie pozbierał. I zaliczył mnie, żeby zapomnieć, tak? – w końcu udało mi się wydukać to pytanie. – Ale powiedział, że … powiedział, że przypominam mu Stephanie … to prawda?

- No nie wiem, ale nie jesteś do niej podobna, a on pewnie miał jakieś pijackie zwidy… - dobra, chyba po tych słowach mi ulżyło. – Nie bierz tego na poważnie, ok.?

- Tak, jasne… - powiedziałam prawie szeptem, i spuściłam wzrok.

Nabrałam wrażenia, jakby moje serce przyśpieszało, a chwilę później zwalniało – taka pierdolona kolejka górska, które swoją drogą uwielbiałam, i której kształty zaczęłam teraz kreślić na trafie, i … myślałam. O tym wykładnie Duffa, o całym zachowaniu jego i Axla i moim, i … już nie miałam siły na nic więcej, i chciałam iść pod Rainbow i najebać się z jakimiś punkami, kiedy żyrafa ponownie się odezwał.

- A no, kurwa, miałem ci powiedzieć coś o Stephanie – spojrzałam na niego, a kiedy nasze oczy się spotkały on momentalnie odwrócił wzrok, gdzieś przed siebie. Nieśmiały się robi, czy ki chuj!? – Zacznijmy od oczywistego, czyli … Axl ją kochał, nad jebane życie, i mimo, że chyba z pierdolony milion razy przekładali datę ślubu, albo zrywali zaręczyny i tak na nowo i ciągle, ale on ją kochał i chciał tego wszystkiego. – powiedział jednym tchem, aż dziwne, wiec nabrał powietrza do płuc i kontynuował. – No i w końcu był ten pierdolony ślub i ona … ten, no …

- No wiem, wiem, ale kiedy…? – pierwszy raz byłam tak niepewna swoich słów, ale … co tu się dziwić…

- Na weselu. – powiedział prawie szeptem gładząc trawę, a mi odebrało mowę, i on to chyba zauważył, bo spojrzał na mnie jednoznacznie i pokiwał głową.

Zachciało mi się … w zasadzie to chciałam cofnąć czas, żeby w ogóle nie poznać Axla, i raczej wiadomo dlaczego… Ale nie dla mnie, bo zupełnie nie rozumiałam siebie w tej chwili – po co tu w ogóle jestem, i dlaczego tak się tym przejęłam… W dodatku dlaczego słyszę to wszystko do Duffa?!

- Duff…? – zapytałam po jakimś czasie.

- Tak? – burknął nie odrywając wzroku od trawy.

- Powiedz mi jedno… Dlaczego dowiedziałam się o tym wszystkim od ciebie?

- Bo – przerwa – bo … chciałem … no kurwa, bo martwię się o tego popierdolonego chuja, i nie chcę, żeby odjebał coś głupiego, ok.? No bo… - tym razem to ja mu przerwałam.

- Czyli mam rozumieć, że mówisz to każdej jego dziwce? – o kurwa, chyba właśnie sama nazwałam siebie dziwką…

- Nie, no, nie każdej. – mina myśliciela. – Ale ty jesteś jakaś inna, wiesz, wyjątkowa… - ja pierdole… - Ej, ale wiesz, to jest tak, że ty to wiesz, ale nie ode mnie, i zachowujesz to dla siebie, jasne? I pod żadnym kurwa pozorem nie dajesz po sobie poznać Axlowi, że wiesz o tym wszystkim.

- Jasne, i dzięki, że mi to powiedziałeś… – wydusiłam prawie szeptem, i coś mnie ruszyło, chyba, bo uśmiechnęłam się lekko, jakby z wdzięcznością i położyłam głowę na jego ramieniu. – Chociaż z drugiej strony … - przerwa – a tam, nie ważne. Wiesz, Duffy? Teraz ja ci coś powiem… Wypełniłeś mi ten pierdolony dzień, i od teraz oficjalnie mam w dupie czy wyjebią mnie ze szkoły, czy nie. – kurwa, jaka zmiana… - Przecież mogę założyć zespół i … Jezu, co ja pierdolę!?

- Nie, no kurwa, już cię lubię dziewczyno – zaśmiał się, i zrozumiałam jak szybko oboje zapomnieliśmy, że jesteśmy gdzie jesteśmy, a ciągle siedzieliśmy przy grobie żony Axla, i można powiedzieć, że nawet … przytuleni do siebie. Duff chyba sobie o tym przypomniał, bo dodał: - A teraz chodźmy stąd najebać się przed koncertem!