Rozdział 21.

GOD DAMN IT! .___.

Rozdział miałam dodać później, czyli AŻ jutro, ale pech chciał, że cholera wie, czy będę w posiadaniu neta i w ogóle komputera, ale cóż, jak to napisałam wcześniej - po prostu pech. Podobnie jak godzina, bo dodaję to po dziesiątej, kiedy normalnie powinnam gnić w szkole, albo jeszcze spać, a jak się okazało ... gniję przed kompem o tej chorej porze... Zbieg okoliczności? Nie, moja głupota. :))))))

+ Pan Dwudziesty Pierwszy powinien w pewnych fragmentach być od osiemnastki, mimo, że nikt tu się nie rucha, HA! Też mi wytłumaczenie...
++ Tam gdzieś jest piosenka Zeppelin'ów, ale ... ja "mądra" stwierdziłam, że  dalszą część - czyli gdzieś od połowy - fajniej się czyta przy Driver's Seat.

~*~

Zastanawialiście się kiedyś nad sobą? Nad tym czy obchodzicie kogokolwiek, czy może ten ktoś się z wami liczy? Jakby … mieć świadomość, że gdyby jutro miało was nie być, czy ten ktoś by się przejął? Może by płakał, może przyszedłby się pożegnać ten ostatni raz, a może nie… Może chciałby odejść z wami? Na pewno by cierpiał, gdyby był, powinien, więc … dlaczego nie każdy człowiek ma kogoś takiego? Ja nie mam. Jestem jak … sama nie umiem tego określić, bo ciągle przyjmuję jakieś ciosy, które zadają mi naprawdę przeróżne osoby, i ostatnio dość często ta myśl mnie zastanawia – wiecie, co by było, gdyby… Więc co by było, gdybym teraz była w drodze na tamten drugi świat? Coś czuję, że jestem tego bliska, może nawet bardziej niż mi się wydaje, a … kto wie, może nawet podświadomie chciałabym tego, ale … pewnie niektórzy uznają, że zachowuję się jak jakiś niedorozwój – jestem taka głęboka, tak mnie to wszystko rani, i on mnie rani, że tego nie wytrzymam i podetnę sobie gardło kawałkiem zbitego lustra. Czujecie sarkazm? A może dla większej dramaturgii napiszę mu list pożegnalny, że … to wszystko przez niego, że nie chcę mi się żyć… Gówno prawda, pewnie i tak by się nim podtarł…

A mówiąc już jak człowiek … to wszystko nie zmienia faktu, że krew mnie zalewa o ironio nie przez niego – przeze mnie, bo nie mogę uwierzyć, że jestem aż taką idiotką… Ba, idiotka to mało powiedziane, jednak problem w tym, że nie mam na to słów, i nie mam zamiaru pisać żadnego listu, czy … czegokolwiek, więc jak słusznie zauważył mój heroinowy dzieciak i jego kochanek – mam nie równo pod sufitem. I za to mnie kochają…! Kochają? Możliwe, a może wręcz przeciwnie, ale to nie ważne, bo w tej chwili szukam w kieszeni kurtki mojego kochanka – ktoś mi chyba podpierdolił fajki, nie fajnie… Ale chyba rehabilituję się tym, że Izzy częstuje mnie jednym, Steven daje ognia i wszystko znowu jest w najlepszym porządku. Wiem, mam wysokie wymagania! Wysokie one, czy nie podoba mi się stan rzeczy – z tego co się orientuję dochodzi godzina 19, słońce powoli już zachodzi tworząc na niebie wzory, które są godne podziwiania, tak więc podziwiam, ale … co mi z pięknego widoku, kiedy w głowie mam szambo – dosłownie. Zastanawiam się jak mogłabym dostąpić zaszczytu … nie przejdzie mi to przez gardło … bo kilka godzin wstecz miałam zaszczyt poznać niejaką Erin. Dziewczyna miła, nawet ładna – nie, nie jestem lesbijką – tylko problem w tym, że ona też nią nie jest. Jest za to dziewczyną Axla (wyrazy współczucia) z którą to był już dłuższy czas, ale … pewnie zadajecie sobie teraz parę pytań, mam rację? W sensie … czy jestem zazdrosna? O zgrozo, nigdy w życiu! Czy mam jakiś inny jakże tragiczny problem? Ano, owszem, zjeby – rudzielec zdradzał ją ze mną i … i co, sami wiecie – jeszcze raz składam jej wyrazy współczucia … bo pewnie teraz jest na moim miejscu, gdzie to była skazana na uprawianie ostrego, pozbawionego uczuć seksu i … ech, staczam się, oj staczam…

Tak w ogóle to … ciekawe jakby to było dosłownie – staczać się z dachu hellhouse, na którym siedzę z moimi heroinowymi braćmi. Tak, wcześniej mówiłam na nich inaczej… Chuj wam w dupy! Wygodnie tu, nie powiem, szczególnie, że słońce przygrzewa i jest tak przyjemnie ciepło, że przytulam się do samej siebie, Steven do mnie, a Izzy … Izzy skubie słonecznik i jest szczęśliwy we własnym świecie, nawet się nie odzywa… Nikt się nie odzywa, bo z dołu słychać Since I’ve Been Loving You i wszyscy coś za bardzo się wsłuchali … wczułam się też ja, więc nic mi to nie przeszkadza, a czas płynie wolno i w końcu przyjemnie, kiedy zapijam jonita night train’em, i to cholerstwo tak pięknie ze sobą współgra niczym Page z gitarą, że czuję się napalona tym smacznym zapaszkiem. Moi towarzysze tego nie podzielają i robi mi się smuto… Ale na jedną krótką chwilę, naprawdę krótką i zaraz wraca moje uczucie, gdy Izzy częstuje mnie swoją dzisiejszą kochanką, i chyba dlatego, że ten słonecznik już jest na wykończeniu nie chcę odbierać mu tej przyjemności i odmawiam, a on wzrusza ramionami i skubie dalej – jak to on, prawda? Nie to nie i się pierdol…! I że niby ja jestem taka sama? Tak, też jestem zimnokrwistym skurwysynem… Ale teraz tego nie widać – kiedy przypominam sobie o przyklejonym do mnie Steviem, i czuję jak powoli zaczynam się uśmiechać, więc z tej euforii pozwalam mu spalić mojego jonita. Chojny gest…

Mogłabym tak spędzić  życie – siedząc na dachu, patrząc w słońce i mieszając zapach ciepłego powietrza z dymem fajek wtulać się w czuprynę Stevena. Tak, dokładnie – żyć nie umierać, gdy procenty przybywają, a w głowie kłębi mi się pewna myśl, która katuje mnie od dosłownie kilku sekund. W zasadnie ostatnio ciągle mi w głowie szatańskie plany, czy inne hasła pod wezwaniem trzech szóstek, ale ta jest o dziwo inna od pozostałych, bo mimo iż ta chwila jest jedną z najlepszych w moim zachlanym życiu chciałabym ją jeszcze odrobinę urozmaicić, dodać jej energii, może nawet sensu. I chociaż równie dobrze mogłabym zaaranżować coś, co byłoby co najmniej godne nazwania kiczowatym gównem z romansidłem, ja jednak myślę o czymś innym, o czymś co…

- Izzy … ?

On ma czego potrzebuję, i mówię to tak nagle, że czuję jak Steven wzdryga się delikatnie i mało co się nie krztusi dymem, i wszystko jednak nabiera sensu, bo gdy opuszki jego palców w jakiś magiczny sposób wpełzły pod moją bluzkę, ja poczułam tą przyjemność ze zdwojoną siłą.

- Hm? – moja potrzeba na mnie spojrzała dokładnie w tym samym momencie, gdy i ja odwróciłam wzrok. A zrobił to wyrzucając „za burtę” już pewnie pustą paczkę po tym jego słoneczniku.

- Masz jakiś towar. – to nie było pytanie, bo wiem, że zawsze go przy sobie ma, i właśnie tak rozumiem dodawanie energii chwili. Po prostu chciałam się z nimi naćpać i nic na to nie poradzę.

- I co w związku z tym? – wyglądał na zakłopotanego, albo mi się zdaje… Chociaż równie dobrze fakt, że przysunął się bliżej mnie mógłby w tej chwili wydać się dwuznaczny, a nie powiem, bo nie pogardziłabym.

- Daj trochę.

Chyba jestem zbyt pewna siebie myśląc, że rozkaz coś da, ale … jestem zbyt pewna siebie i rozkaz coś dał, bo nie minęło parę minut, albo minęła cała wieczność i tylko mi czas tak szybko leci, ale to nie jest ważne – ważne jest to, że modliłam się nad tą paczuszką koki, a w głowie nieźle mi się pierdoliło, gdy moje prawe kolano ocierało się o Stevena, a lewe o Izzyego. Ten pierwszy nie wydał się zbyt cierpliwy, i może to i dobrze, bo gdy układał na przedramieniu niedbałą kreskę, gdzieś w środku czułam jak jakaś durna siła nie pozwalała mi spróbować pierwszej… I czuję się z tym cholernie dziwnie, ale … nie mam najmniejszego zamiaru się nad tym zastanawiać, bo gdy dzieło Adlera po woli znika, a słońce z każdą chwilą wydaje się coraz mniejsze, a zastępuje je ciemność, odzywa się pewna trzeźwa część mojego mózgu, która karze nam zejść z dachu. I w tej chwili chyba działa telepatia, bo gdy Steven podnosi dupę i poprawiając spodnie jedną ręką, drugą wyciera resztę białego proszku z nosa i … zanim ktokolwiek cokolwiek powiedział stoimy we trójkę pod hellhouse, a ja mam ochotę ucałować ziemię. Brakowało mi ciebie…

To samo mogłabym powiedzieć, gdy czas ponownie przyśpiesza, Izzy wysypuje kokę na taras i … i woła mnie do siebie, a pomijając fakt, że już teraz ledwo ogarniam co się dzieje – pewnie to przez jonity – podchodzę do niego i siadam naprzeciwko, by zaraz potem czuć te pierdolone dreszcze, kiedy razem wciągamy to cholerstwo, a nasze twarze się stykają.

I teraz pojawia się bardzo ważne pytanie – co się ze mną, do chuja dzieje?!

I co się dzieje z Izzym?

…

I co się dzieje ze Stevenem?

…

…

I … wszystko nabiera kolorów tęczy i przyjemnego zapaszku morza, co miesza się z zapachem papierosów, i to działa jak afrodyzjak – Steven biegnie w moją stronę, dla odmiany w  przyśpieszonym tempie, a gdy ja zamieniam się w drgający ze śmiechu kłębek histerii , bo widzę jego minę, Izzy robi za moją tarczę, a  jego stan jest bardzo podobny do mojego i obejmuje mnie tak, by ten blond pudel mnie nie dopadł. Chwila nie do opisania, nie? A jednak, nawet i ja się w tym gubię. Szczególnie wtedy, gdy ten rzuca się na naszą dwójkę, i gdy w mojej głowie jest blender – ktoś wjebał do niego mnie i moich heroinowych braci i zmieszał w jedną całość – pewnie musimy tak teraz wyglądać… Jak dokładnie? Jak kupa naćpanych psycholi – starania Izzyego idą na marne, gdy sam przygniata mnie ramionami śmiejąc mi się w twarz, a Steven leży na naszej dwójce i nie płacze. Patola…! Kurwa, patola!

Próbuje go z siebie zrzucić, bo … w końcu każdy człowiek tlenu potrzebuje i nie zajmuje mi to długo, bo w końcu sam spełza i tym samym uwalnia mnie od „uścisków” tego … tego … tego obok. No kurwa, zapomniałam… Bo chyba na tym … dachu wysuniętym na taras zaczynają rosnąć gwiazdy i pokazują naszej trójce taki przezajebisty spektakl, który w końcu przeradza się w sztukę, gdy leżymy na tarasie stykając się ramionami… A te gwiazdy tańczą na różowym tle i …

- IZZY! – przypomniało mi się!

- JENNY! – ma głos jakby te skórzane spodnie ściskały mu jaja…! I jeszcze ten śmiech…

- STEVEN! – mój pudelek…

- JENNY! - ...on mówi!

I WSZYSCY ŚWIĘCI…!

I nagle czuję czyjąś rękę na moim udzie, która nie może znaleźć sobie miejsca i idzie od kolana, i idzie, i idzie, aż zatrzymuję się tam, gdzie (nie) powinna i mimo, że tak naprawdę przez spodnie nie powinnam dużo czuć, to jak wspomniałam wcześniej – dzisiaj czuję wszystko ze zdwojoną siłą, podobnie tak to COŚ. A w momencie, gdy ta dłoń zahacza o moją … kobiecość … i tak zostaje … słyszę śmiech Stevena. Stevie…? Serio? Za to oddech i wary Izzyego, które obcałowują moją szyję też czuję… I to zajebiste uczucie. Jestem rozchwytywana! …pożądana!

Ale to nie Stevie…

Patrzę lekko w prawą stronę zupełnie ignorując co się dzieje lub też nie na mojej szyi i nodze i … co widzę? Stevie, Stevie… Moja małpka bawi się jakimś woreczkiem, i zacieszając przy tym tak, jak tylko on potrafi, że aż w głowie huczy  mi i wali po ścianach przyćpanego koką mózgu, że … BROWNSTONE, BROWNSTONE, BROWNSTONE! I że tego chcę i zaraz wyrwę mu ten pierdolony woreczek i zużyję wszystko sama…! A tak swoją drogą, to nie mam bladego pojęcia skąd on to wziął teraz, bo … przecież ujawnił by się wcześniej, albo sam wszystko cichaczem buchnął. Mam racje, Stevie? Pozbawiłbyś nas zapasów? Ty samolubna, zaćpana cipo?! Nie, nie, nie, nie powinnam kolegi obrażać, raczej grzecznie poprosić, czy aby by się nie podzielił, więc kiedy w głowie układam sobie plan działania, moja ręka żyje własnym życiem, i gdy w jakiś magiczny sposób znajduje się na jego twarzy pieszcząc ją tak delikatnie, że ledwo coś czuję, on się odwraca i posyła mi ten słodki uśmiech na połowę ryja, aż moje serce wybucha i zaczyna wypływać z niego ciepłe i przyjemne coś, co karze mi obserwować jego tęczówki i źrenice, które rozszerzają się i zmniejszają w rytm tego, jak Izzy liże mnie po obojczyku… O Jezu…

To w ogóle możliwe?

W taki cholernie przyjemny dla mnie sposób się zgrali i ciągle leżąc na tym tarasie mam wrażenie, że dla jakiegoś obserwatora musimy wyglądać jak wstęp do tandetnego pornosa… Ale cóż – prochy, a ich i tak jest, było i będzie mi mało i myśląc o tym czuję jak moja bluzka zsuwa się coraz niżej, a strzykawka jest coraz bliżej i … muszę usiąść, bo zaraz zemdleję…

Siadam, a oni dalej leżą i żyją w swoim świecie, a może i nie, podczas tego … wspaniałego przedstawienia z gwiazdami na dachu i koncertem Led Zeppelin w mojej głowie, czuję na ryju ostatnie chwile właśnie zachodzącego słońca, które mówi do mnie … coś, bo ma brązowo-fioletowy odcień, w którym jasno mogę stwierdzić, że się zakochałam. A miłość to zło…! A to z kolei czuję, gdy przejeżdżam dłonią po karku i … wiadomo co, mam rację? I Izzy musiał dopełnić to swoim cholernym śmiechem…

- A w mordę ch-chcesz? – mówię do tego wyżej wspomnianego, ale … nie widzę go, widzę Stevena, który … cóż, wstał, zaraz po tym, jak o taras uderzyła już strzykawka i zyskał moje zainteresowanie, gdy usiadł na chodniku i pozbywając się koszulki i godności zaczął grać na niewidzialnej perkusji.

- Nie – Izzy ożył – to on się prosi o liścia, nie ja.

- Daj mu spokój – zaczęłam – nie widzisz jaki jest szczęśliwy?

- Też bym tak chciał – powiedział to dokładnie w momencie, gdy Stevie uśmiechnął się do mnie, i … szczerze zjebał nastrój zataczając się na moje plecy. Szczęście ma tylko w tym, że gdy poczułam te zimne łapki pod moją bluzką, które tak chaotycznie próbują znaleźć swoje miejsce byłam gotowa mu wybaczyć, a wtedy … kontynuował wypowiedź tuż nad moim uchem. – Ej, wiesz? – przytulił się do mnie mocniej i usiadł wygodniej, czym chyba obudził we mnie emocje, i … - Teraz jestem szczęśliwy.

…

…

Cóż mogę powiedzieć?

Nie wiem. Ale gdy następuje uczucie, którego nawet za kilka godzin nie będę pamiętać z przyczyn wiadomych i wiadomo jakiego uczucia, chciałabym tą chwilę przeciągnąć w nieskończoność, bo czuję się inną Jenny, nawet biorąc pod uwagę, że właśnie teraz Izzy wstrzykuję mi działkę i pomijając już nawet to, czuję się inna, bo … po raz pierwszy w moim parszywym życiu ktoś powiedział, że jest przy mnie szczęśliwy… I nawet jeśli odebrałam to źle, nawet jeśli rzucił takim tekstem, żeby choćby zaciągnąć mnie znowu do łóżka, słyszę to pierwszy raz w życiu i nikt mi tego nie odbierze – nikt mi nie odbierze uczucia … tego uczucia, bo chcę wstać i grać razem ze Stevenem na perkusji i znowu leżeć z nimi ramię w ramię pod rozgwieżdżonym dachem i mieć gdzieś w głowie głos Planta – teraz przyszedł Pan Brownstone i mi to zabrał i zamienił na nieludzkie pragnienie wzięcia jeszcze, więc biorę. Odrzucam Stevena i Izzyego i cały świat i dopadam ten cholerny worek i wysypuję wszystko, a wraz ze strzykawkami, małą działką koki wypadają tabletki… Dużo, dużo tabletek, które jak się domyślam, albo myśleć chcę mają tytuł „ekstazy” i zaraz je połknę, i wciągnę kokainę wstrzykując sobie w żyły brązowy płyn – wszystko inne mam w dupie.

Rzucam więc zimnokrwistemu jedną strzykawkę, żeby nie miał pretensji i się ożywił jeszcze bardziej i zaczynam swoje przedstawienie – znikają bezimienne tabletki, zostaje kilka ziarenek białego proszku, a strzykawki łamią mi się w rękach, więc biorę ostatnią, gdy echem odbijają się krzyki moich heroinowych braci, ale cokolwiek mówią, wiem, że i tak nie zrozumiem, bo ostatni płyn schodzi do połowy, a w połowie czuję, że robi się biało, na zmianę pojawiającymi się ich twarzami, które próbują mnie obudzić , a ja ściskam strzykawkę jeszcze bardziej, i gdy znowu leżę pod gwieździstym dachem i czuję ból w tyle głowy i słyszę jakiś świst, który … ignoruję do momentu, aż czuję coś ciepłego na ramieniu, i co widzę? Pół igły wystającej mi z ramienia i krew, która leje się strumieniami, a dalej jest znowu Plant, który wygina się na scenie i kończy swój koncert, kiedy wszystkie światła gasną i robi się tak ciemno…

Boję się…