Rozdział 34.*

No i jest.
Szczerze powiem, że nie mogłam się doczekać aż to dodam, bo czego, jak czego, ale opinia na temat tego rozdziału mnie cholernie ciekawi, tak więc nie przedłużając: rozdział to po prostu opis odlotu Jenny.
To miłego czytania, i ... takie tam. :)

+ Wishbone Ash / Free.


Enjoy, fuckers :-*

~*~

Mam teraz w głowie coś niesamowitego, nie da się tego ukryć – mój umysł jechał sobie vanem przywdzianym w psychodeliczne wzory i rozbił się o tęcze, która puściła kolory na cały otaczający mnie świat i jedyne, na co mam teraz ochotę, to tańczyć.  Tak, chcę tańczyć, a Jim mi zaśpiewa i wtedy będę tak naprawdę szczęśliwa. Teraz jestem szczęśliwa, teraz  mogę wszystko, teraz też wiem, że kocham ten odlot i chcę go pamiętać. Chcę pamiętać jak wracam się do centrum Sunset Strip i mijam gromadę tych nagrzanych w trupa, za to sympatycznych panów. Jeden z nich to Jimi Hendrix, inny to B.B. King, a jeszcze inny… Czarny Elvis? Oni mają groupies, wiecie, wyostrzają mi się zmysły i jedna z nich – jest piękna – Janet Gardner wita się ze mną tym hipisowskim pozdrowieniem. Czy to nie jest piękne? Wszyscy tacy mili…

Teraz, to nawet niebo nabrało psychodelicznych barw, a wszyscy przebrali się za ludzi z zespołu glam metalowego, a mnie dopada smutek, bo jestem inna – jako jedyna mam na sobie zwykłe dżinsy i kurtkę i chcę mi się płakać. Kurwa, nadążacie, jak czas teraz szybko zapierdala? Teraz jest … jest to wszystko takie proste i takie oczywiste, że gdy dobijam się do drzwi hellhouse, serce bije mi w rytm muzyki Jefferson Ariplane.

Nikt nie otwiera.

Przecież muszą tu być, nie?

Nie mogą mnie zostawić, nie teraz.

- Izzy! – tfu, co ja daję! – Steven! Otwórz mi!

Cisza.

…

To dobija, wiecie?

Drzwi zaczynają mi falować, ale wszystko inne staje w miejscu, bo nikt nie otwiera.

- Steven! Człowieku, wpuść mnie, muszę ci przekazać wieści!

Drogie drzwi, mianuję was z dniem dzisiejszym mianem hipisa.

- Steven! Kurwa mać, zhipisiłam wam drzwi! One są od dzisiaj pokojowo nastawione do… - chwila, moment. – Drzwi… Pokojowo nastawione, czaisz…? O kurwa!

…

Witam, jestem Jenny, jestem kłębkiem hipisowskiej histerii, która zwija się ze śmiechu.

…

Witam, jestem Jenny i właśnie wymyśliłam suchara.

…

Witam, jestem Jenny, siedzę sobie pod drzwiami i kocham Izzy’ego.

…

Kocham…? Kochać to ja mogę heroinę. Miała już ze mną zostać na zawsze, pamięta ktoś? Ja pamiętam, ja jestem wierna swojej miłości, jestem wierna heroinie, tylko … dlaczego jej teraz ze mną nie ma? Miłość zawsze ukoi smutki, a bez miłości muszę cierpieć sama.

…

…

Gdzie, do chuja, jest moja heroina?

…

Gdzie jest mój Izzy?

…

A może moja heroina jest tam, gdzie mój Izzy?

Muszę znaleźć ich obydwoje, i wiem to, bo płynę przez te drzwi i nagle jestem w hellhouse. Czy jestem duchem? Nawet ich nie otwierałam, ale … kurwa, no nie! Rozjebałam moje hipiski! Aż mi ich szkoda, bo muszę je podeptać, żeby dojść gdziekolwiek, więc błagam Morrisona, by odpuścił mi ten grzech. Ale wiecie? To jest istny koszmar – hellhouse jest koszmarem, jest moim koszmarem, bo tu jest tak cicho i odbija się moje echo. Tu jest tak pusto…

Pod ścianą stoją gitary… Patrzą na mnie i wydają wyrok za zamordowanie ich przyjaciela … przyjaciółki … whatever. Ale dobrze – przyjmę wyrok śmierci, może nawet podwójny, bo w bzykalni na łóżku są ciuchy i nagle ta zwykła biała koszula Izzy’ego staje się moim marzeniem z dzieciństwa. Moim pragnieniem, przeznaczeniem i całą resztą tych pojebanych i trudnych słów.

Czy ja jestem psychiczna?

Psychiczna, czy przećpana?

Oświeci mnie ktoś?

Dlaczego właśnie teraz – kiedy jedynymi gośćmi w tym pobojowisku są robaki, ja i jeszcze raz robaki … dlaczego właśnie teraz jeden z tych gości zdejmuje kurtkę, zdejmuje bluzkę, a białą koszulę – odrobinę przydużą – zakłada na nagą skórę…?

Czuję na sobie wszystko – zaczynając od fajek, potu, perfum i innym znanym światu psycholi zapachów. To jest piękne, kiedy przytulam się do koszuli i wciągam jej zapachy jak najmocniejsze narkotyki na świecie – to są najwspanialsze narkotyki i nie chcę innych – nie chcę heroiny, trawy, koki, trawy i nietrafionej trawy – chcę tylko tego, bo godzina czwarta w nocy na zegarku synchronizuje się  z czymś, co ma zaraz nastąpić. Jest już za późno – bije mi brawa cała gitarowa ława przysięgłych, psychodeliczne drzwi, nawet robaki zebrały się w rządku koło wyjścia z bzykalni , bo przez jedną krótką setną sekundy odbija się po pokoju blask kolczyka niczym … jebana błyskawica i tnie mnie całą na pół, bo właściciel kolczyka jest jednocześnie właścicielem koszuli, która jeszcze na mnie wisi, a chwilę później ja wiszę na koszuli, bo istnieje prawdopodobieństwo, że odpłynęłam. Tak na dobre.