Rozdział 36.

Ten rozdział i o dziwo nie podoba mi się jego odmienność.
Dlaczego? Może po prostu nie przyzwyczaiłam się do większej ilości dialogów, i ... tak - przeszkadza mi to. Ale mniejsza z tym, bo powinnam zrekompensować to rozdziałem, który dodam w środę, więc... :)

+ Najbardziej w klimat wprowadza Shooting Star. Tak mi się przynajmniej zdaje.

Enjoy, fuckers.

~*~

Pięć miesięcy później.

~*~

Schodzę właśnie ze sceny i głowę mi rozsadzają myśli o tym, jak to jest możliwe, że mam jeszcze władzę w nogach, bo czuję się jak tykająca bomba z galarety, która ma wypchane kieszenie LSD.  I tu już nawet nie chodzi, że w każdej chwili mogą mnie ściągnąć za prochy. Nie chodzi o to uczucie zgalaretowania , ale rzecz w tym, że gdy odstawiam gitarę na miejsce i biorę głęboki oddech na uspokojenie, rozumiem, że jeszcze nigdy w życiu nie byłam tak zesrana, a jednocześnie – i to może się wyda śmieszne – jestem z siebie dumna, że jakoś przebrnęłam przez te kilka piosenek. Ktoś pewnie zapytałby się co się ze mną stało, albo czy moja dusza zakradła się w ciało muzyka, czy na odwrót…? Nic bardziej mylnego, bo w pewnym sensie dałam jednemu z moich marzeń pożyć własnym życiem i przez kilkanaście minut byłam w centrum uwagi. Przez te kilkanaście minut byłam gwiazdą rocka, a teraz muszę się napić, więc jak najbardziej i w stu procentach trzymam się postanowienia o abstynencji i zamawiam przy barze żołądkową z małą ilością coli do smaku.

Kolejny wdech.

Da się być jednocześnie zesranym, podekscytowanym i dumnym?

Pierdolony wachlarz emocjonalny.

Wydech.

Pani żołądkowa z colą wydaje się być taką typową dziewczyną, na którą zawsze trzeba czekać, ale gdy już jakimś cudem dostała się w moje ręce, to śmiało mogę przyznać, że nie miała długiego żywota. Ale nie w tym rzecz, bo ludzi, którzy klepią mnie po ramieniu i odwalają te bezduszne gratulacje za koncert już nie zliczę. To jakby takie zaprogramowane roboty, by robić innym na złość - zrządzenie losu, że teraz to wszystko skupiło się na mnie, ale to wszystko nie zmienia faktu, że roboty mają rację, a jednym z nich jest Gabrielle.

- Joan Jenny Jett – zaczyna zachowywać się tak, jak powinna się zachowywać moja matka. Tak, mamusia jest ze mnie dumna.

- Spierdalaj – a ja z kolei jestem milutka.

- Menago ma dla ciebie mały prezent – cieszę się, że przynajmniej nie owija w bawełnę.

- Nie mów „menago” – odwracam się w jej stronę i w tym momencie każda komórka mojego ciała jest Motley Crue, bo na widok tej koperty moje serce się odpaliło.

- Bo co? – mówi Gabrielle, i ciągle i do zesrania przedłuża ten moment aż w końcu da mi tą kopertę, a ja pójdę się nią nacieszyć.

To nie jest sprawiedliwe.

- Bo nawet nie jestem w zespole – przerwa – to była… Wiesz, przysługa.

- Jasne – sama siada przy barze, koperta jest na blacie, a gdy kontynuuję, ja biorę się za mordowanie tego durnego papierka. – A tu masz wynagrodzenie.

Niby nie ma się czym ekscytować, ale bądź co bądź na to właśnie czekałam, szczególnie, że nie szłam na ugodę z gościem i nie umawialiśmy się na konkretną kwotę – dlatego właśnie jaram się jak pochodnia na paradzie równości , gdy kończę liczyć równy tysiąc. Czyli jaki z tego wniosek? O dziwo bardzo prosty – wachlarz emocjonalny był warty każdego dolara, czy jakoś tak. Ale czy to teraz ważne…?

- Czujesz to?! – tak, jestem pochodnią. – Właśnie trzymam swoją wypłatę! Jeden. Pierdolony. Tysiąc!

- Ale jak to przepijesz, to cię wypierdolę z domu. – akurat te jej słowa do mnie dotarły, bo nie mogę tego przechlać, tylko muszę zainwestować. Muszę, i chuj.

- Jasne, kochanie – od kiedy ja mam żonę…? – Chcę to wydać na gitarę.

- No tak, bo stara…

- Umarła. Ze starości… - taką właśnie przyjęłyśmy wersję. – Nie próbuj mi nic zarzucać.

- Ja tam nic nie mówię – mówi, czy nie to się teraz nie liczy, bo upiłam się już samą wizją nowej gitary, więc jak to ja, i nie powinno to nikogo dziwić, że zwijam Gabrielle z baru, żegnam się z „moim zespołem” i idziemy na poszukiwania zaginionego sklepu z gitarami.

~*~

Lubię taką atmosferę w nocy, wiecie, niby jest ciemno, nawet chłodno odrobinę, ale wieje ciepły wiatr i dopełnia do całości pięknego obrazka i wizji mnie przy nowej gitarze. I chociaż tak naprawdę nie patrzę przed siebie, bo patrzę gdzieś w niebo i ufam tym gwiazdom – ufam, że zaprowadzą mnie do ziemi obiecanej i czuję, że jesteśmy już niedaleko. Po prostu to czuję, albo … palce od stóp mi to powiedziały, gdy prowadziły mnie przez Sunset, prowadziły mnie w alejki za i przed klubami i pozdrawiały każdą żywą istotę napotkaną na tej drodze do piekła. Na pieprzonej autostradzie do piekła.

 A wiecie co jest najciekawsze? Że jedyne, co ja dzisiaj brałam, to prysznic – zero prochów – w końcu jestem na przysłowiowym odtruciu i ograniczam się do jednej dawki heroiny w tygodniu, i to dobrze, nie? Można to nawet określić jako swego rodzaju samozaparcie, bo wspomnienia po ostatnim incydencie zniechęciły mnie do romansu z Panem Brownstone’m. To jest jak najbardziej jasne, a nawet jeśli, to nie mam zamiaru tego tłumaczyć w momencie, gdy ziemia obiecana przyszła do mnie. Ha, jestem Chuck Norris – nie szukam ziemi obiecanej, to ziemia obiecana szuka mnie.

Tylko jest małe ale.

- Kurwa mać – słyszę Gabrielle gdzieś z boku, ale to teraz mało ważne. – Zamknięte.

- Coś ty, nie domyśliłabym się…

- Nie musisz być wredna – mówi. – To nie moja wina.

- Kurwa, wiem, ale … zamknięte!

- No trudno. Najwyżej się jutro wpadnie – nienawidzę jej pesymizmu. Albo nie, to nie pesymizm, bo to zwykły brak zaparcia, jakichś ambicji, czy czegokolwiek. – Chodź, padam na ryj – ni chuja. – Z resztą czego ty oczekiwałaś? Jest blisko trzeciej w nocy, nigdzie nie dostaniesz gitary o tej porze. – przerwa. – Kurwa, nigdzie niczego nie dostaniesz.

- Legalnie nie dostanę – suprajs, Jenny ma pomysła.

- Co ty kombinujesz? – wróciła się i teraz to ona jest zesrana.

- Nie pierdol, daj wsuwkę do włosów.

I nagle wszystko stało się proste – Panna Metallica nie protestowała, ja uwinęłam się z zamkiem dosyć szybko i przyznam się bez bicia, że każdy gitarzysta – równie ten stary ujadacz, jak i ten dopiero początkujący – dostałby orgazmu na widok tego wszystkiego, w tym ja, ale tego nie trudno się domyślić, prawda? I pewnie znowu jestem ninją, chociaż nie wiem po co ja się skradam – w tym miejscu nie ma żywej duszy, a co z tego idzie, to na chwilę, naprawdę na chwilę wyluzowałam. I mimo, że to nie jest mój pierwszy raz, że tak się wyrażę, to zupełnie nie wiem co robić, a mówiąc ściślej – tu jest tyle tych wszystkich gitar, że moje oczy zaczynają zezować i robią mnie w chuja co chwile zakochując się w innej. Dlatego właśnie staram się odzyskać utracony zdrowy rozsądek i muszę wybrać coś na co mnie stać, czyli… Na jakąś podróbkę i wcale nie jest dla mnie nowość, bo mój świętej pamięci Stratocaster też był podróbką, i to chyba właśnie dlatego wybieram jego bliźniaczkę, a gdy staram się dopasować całą resztę do kompletu – o ile mogę tak powiedzieć – odzywa się moja wspólniczka zbrodni. Tak, ona też jej ninją, ninją-dziewicą.

- Streszczaj się…!

- Już srasz w gacie, co? – no co, taka prawda.

- Nie, ale ile można wybierać gitarę… – dlatego właśnie jest ninją-dziewicą.

- Nie znasz się – mówię. – Dlatego cierpliwości, i siedź cicho.

Bez odbioru.

Pomijając wszystko wyżej – nastąpił powrót wachlarzu emocjonalnego. W tej chwili jestem kompletnie podekscytowana, kompletnie zesrana i … no właśnie: i co jeszcze? Sama nie wiem, ale cud w tym, że była galareta orientuje się w tym, co robi, bo właśnie pakuje całą stertę podrób do reklamówki, którą podprowadziłam zza lady, gitara trafia do pokrowca, a to wszystko dostaje nóg i wychodzi na zewnątrz, tylko po to, bym mogła napisać właścicielowi sklepu miły liścik i zostawić kasę za gitarę, czyli równy tysiąc plus kasa z dilowania.

Ano, właśnie, bo bywam dilerem – nie jestem, ale bywam.

Ej, ale…

Chwila moment.

Morrisonie, cud się zdarzył.

Dzisiaj ani razu nie padło imię Wampajera.

Jestem z siebie dumna…!

Chociaż… To w sumie jeden chuj, bo właśnie o nim wspomniałam. Czyli co…? Wysiłek poszedł się pierdolić? Najwyraźniej, a widać to, gdy drzwi ledwo uchodzą z życiem, kiedy nimi trzaskam i na nowo próbuję zamknąć tą wsuwką. To wszystko jest chore, nie? Przez jedną krótką i pozornie nic nie znaczącą myśl cały udany dzień szlag trafił – i to właśnie dlatego moje życie jest do dupy, i więcej nie powiem, do widzenia.