Rozdział 37.

Jak obiecałam tak jest.
I nic więcej na temat rozdziału nie powiem, bo w upale mózg mi się kurczy.

+ Soundtrackiem jest Budgie, albo jak kto woli - Daft Punk.
++ Czekoladowa zdała do następnej klasy, radujmy się! ;_;


Enjoy, fuckers. :-*

~*~

Dzisiaj piątek, czyli od jakiegoś czasu dzień powszechnie uważany za powrót do przeszłości – co piątek muszę zaćpać, właśnie na tym polega moja odtrutka. Nie żeby mi się to nie podobało, bo na krótki czas wracam do wspomnień z każdego odlotu, chociaż szczerze nie wiem jak to jest możliwe. Wiem tylko tyle, że owe wspomnienia piętrzą się we mnie i jak jakiś pierdolony wieżowiec wznoszą się w górę i jest ich coraz więcej. W końcu będzie tak, że tego nie zniosę i najzwyczajniej w świecie skoczę z tego wieżowca i po raz kolejny popełnię samobójstwo. Tak, popełniałam je już kilka razy, co tylko potwierdza fakt, że jestem dość bliską krewną wampira. Mam w żyłach zimną krew i na czas działania heroiny jestem nieśmiertelna. Podobnie jak teraz, bo zaczyna zamieniać się to w cholerną melancholię: co piątek pod wieczór idę do łazienki, do schowka Gabrielle, biorę jedną strzykawkę i modlę się, by zaraz po zażyciu nie sięgnąć po kolejną dawkę. Co prawda nigdy mi się to nie zdarzyło, ale kto wie, co może mi pierdolnąć do głowy. Pytanie, czy ona o tym wie, a wie doskonale, nawet mamy pewien układ – dycha co piątek i kolacja na stole dwa dni w tygodniu, i tak, bo dla mnie ma to sens.

Za każdym razem, kiedy trzymam w dłoniach strzykawkę przypomina mi się ten pierwszy raz, a wtedy jakieś tam wątpliwości we mnie wrzały. Co jest teraz każdy widzi, bo kiedy zaćpam potrafię przesiedzieć cały dzień w domu i czekając na mojego anioła stróża uciąć sobie od czasu do czasu pogawędkę z niedziałającym telewizorem. Gapię się tylko w ten mały ekranik i mówię, co mi leży na sercu, i o ironio przy każdej rozmowie z tym trupem padnie kilka, jak nie kilka razy imię mojego zimnokrwistego brata. I jedyne co mi teraz przychodzi do głowy, to fakt, że Pan Telewizor ma szczęście, że już nie żyje – w przeciwnym razie od moich monologów sam wywołałby w sobie zwarcie.

Z gitarą już nie rozmawiam z prostych przyczyn – znając moje skłonności do rękoczynów nie chcę narażać kolejnej na przedwczesną śmierć, i w tym właśnie momencie jestem skończoną hipokrytką – nie chcę narażać innych na śmierć, a dokładnie to robię sprzedając prochy innym skończonym i pozbawionym przyszłości wrakom, bo nie mogę ich nazwać ludźmi. I sama też nie jestem człowiekiem, a szczególnie w tym momencie, gdy czuję ciepło w żyłach i karuzelę w głowie, o dziwo przyjemną. Zawsze była przyjemna i nigdy nie chciałam jej odsyłać do diabła. Z resztą kogo ja próbuję przekonać – czytając to, co piszę jesteście tak samo nawaleni jak ja.

Ale mniejsza z tym, bo z chwilą obecną następuję kolejny co piątkowy rytuał – idę do mojego przyjaciela telewizora i stawiam na stoliku przed nim szklankę wódki, ale ona bynajmniej nie jest dla mnie.

- Musisz być święty, jeśli jeszcze mnie znosisz – mówię i siadam na kanapie z nadzieją, że nie rozpierdoli się pode mną. – Nie jesteś Izzy’m. Izzy nazwałby mnie psychiczną i kazałby wypierdalać – taka prawda. – Ej – przerwa – telewizorku, powiedz mi: czy ja jestem psychiczna? Bo wiesz, może słowa Pana Kolegi mają w sobie coś z prawy.

- Jesteś psychiczna.

- Kurwa mać! – mam zawał. – Z gitarą to gadałam, ale żeby z pudłem? TV się do mnie odezwało…

- Odwróć się…

W jednej chwili stwierdzam, że ten towar jest nadzwyczaj mocny i naprawdę odlatuję, ale w następnej wszystko idzie w chuj, bo gdy się odwracam widzę to zacne spojrzenie Gabrielle mówiące: „tyś się z gównem na mózg pozamieniała”.

- No jasne – mówię i jestem szczerze zawiedziona. Nie gadam z telewizorem…

- Dlaczego katujesz ten biedny szajs? – szajs? Wypraszam sobie.

- A kogo mam katować? – szajs traci swoją szklankę wódki na rzecz mnie i dziękuję mu za poświęcenie. – Ty tam sobie na luziku ludzi tatuujesz, a ja siedzę tutaj z dostępem do tych prochów, ale…

- Ale i tak nie możesz wziąć więcej niż jedną porcję – przerwała mi, a dobrze wie, że tego nienawidzę i szczerze mówiąc, gdyby nie karmiła mnie heroiną, to doszłoby do wyżej wspomnianych rękoczynów.

Nie odpowiadam, bo chyba obie wiemy, że byłoby to czyste marnowanie słów … o ile można je marnować, ale mniejsza z tym, bo właśnie zauważyłam, że Brownstone jeszcze po mnie nie przyszedł i zaczynam się martwić o niego, bo nigdy nie czekałam tak długo – dlatego właśnie próbuję opanować trzęsące się ręce i odpalić fajkę na uspokojenie. Jak widać spokój mi nie dany, bo Gabrielle zebrało się na pogaduszki przy herbatce. Problem w tym, że nie mamy herbatki – mamy tylko wódkę i kranówę.

- Co chcesz dzisiaj robić? – nawet na nią nie patrzę. Rozłożyłam się tylko na kanapie i czekam na zbawienie.

- Chcę umrzeć.

- Dobrze – mówi i sama bierze papierosa. – A potem jak umrzesz, to chcesz gdzieś iść?

 - Możemy się wbić na jakąś domówkę – olśniło mnie.

- Gdzie?

- Nie wiem – naprawdę nie wiem, ale chyba gadając w ten sposób wcielam się w inną osobę, rozumiecie…? – Pożyjemy, zobaczymy.

- Ja pierdole – przerwa – głębokich wyznań ci się zachciało.

- Daj mi więcej wódki, to przestane.

- Przecież miałaś nie pić – mówi i … nie, no, ogarnijcie jak to brzmi.

- Ja i abstynencja? Dobry żart…

- Ale mówiłaś…

- Ja mówię dużo rzeczy – no co? Taka prawda. – Co nie znaczy, że zrobię cokolwiek z nich.

I w taki oto piękny sposób dobrnęłyśmy do końca naszego pięknego i uczuciowego dialogu. Mam nadzieję, że wyczuje ktoś sarkazm, ok.?

Dobra, ale do rzeczy: rozmowa zakończyła się zgaszeniem fajki o brzeg kanapy i może to wyda się dosyć dziwne, ale w tym domu nie ma żadnych zasad. Równie dobrze ktoś mógłby nasrać na stole i byłoby w porządku – musiałby tylko po sobie sprzątnąć, co jednak nie znaczy, że już kiedyś zdarzyła się taka sytuacja. To się nazywa przeczucie. Chociaż równie dobrze przeczuciem może wydawać się to, że plan wbicia się na domówkę nie skończy się dobrze – to jest więcej jak oczywiste znając moje szczęście i podejście do sprawy, bo jeśli z kimś się nie pobiję, to pewnie spotkam kogoś. Kogoś… Właśnie, bo kogo mogłabym spotkać? Prawdopodobieństwo jest małe, a miasto duże i nierealną rzeczą jest, żeby wszyscy nagle zebrali się w jednym miejscu. Jeśli tak by się stało, to tylko utwierdziłabym się w przekonaniu, że ktoś tam na górze mnie nienawidzi i to nie na żarty. I czuję, że po części to prawda. Czuję to, kiedy podnoszę się z kanapy, a świat zaczyna wirować – dzisiaj najwyraźniej heroina zmieniła właściwości i zamieniła się na alkohol. Dożylny alkohol, kurwa mać.

Ale mimo teoretycznego gruntu pod nogami udaje mi się podejść do gramofonu, który i tak już działa ledwo, ledwo i jakimś cudem ustawiłam i włączyłam winyla Budgie. No i co…? I tak sobie leci Breadfan, a ja przez to wszystko nie zauważyłam jak zostałam sama w pokoju. Ale może to i dobrze…? Mogę sobie potańczyć bez obaw, że znowu uznają mnie za psychiczną.

~*~

Swego czasu dziewczyną, na którą trzeba było czekać była żołądkowa – teraz jest nią nie kto inny jak Gabrielle – czekam na nią dobre pół godziny i wykańczając któregoś z kolei papierosa dostaję kurwicy.

Szczęście jedynie w tym, że w końcu doczekałam się zbawienia, a kiedy w końcu mogłyśmy wyjść dopadło mnie kolejne zesłane szczęście – domówki nie musiałyśmy szukać długo, bo była stosunkowo blisko, ale jednak nie w tym rzecz, bo … co widzę? Dosyć spory dom, wokół niego mieszanka subkultur z ostatnich trzech dziesięcioleci i czuję się niczym zesłana do raju, wiecie, wokół same punki, metale i nawet garstka hipisów i czuję się genialne, kiedy widzę, że wszystkie twarze są takie nowe, świeże i … już zachlane. To wszystko tylko się potwierdza, kiedy wchodzimy do środka i wręcz bombarduje nas muzyka Ratt podlana tymi wszystkimi procentami, a są one dosłownie wszędzie: zgrzewka z piwem stoi zaraz przy wejściu. Pewnie niektórzy zrozumieliby to w taki sposób, że to jakby „prezent powitalny”, czy wprowadzenie do tego zbiorowiska. A mówiąc krótko: kwintesencja lat osiemdziesiątych, czy całego wieku dwudziestego, i aż żal, że pewnie nie będę tego pamiętać – Gabrielle zniknęła mi z oczu, ktoś częstuje mnie whisky, kto inny podstawia pod nos zagrychę, jeszcze inny ktoś serwuje dokładkę w postaci piwa, chociaż nawet jeszcze nie otworzyłam tego na powitanie i to wszystko dzieje się tak szybko i czuję się tak kurewsko wspaniale, że chcę ucałować tych ludzi, a może … może nawet każdemu z osobna wyznać miłość, ale nie jest mi to dane, bo po którymś tam piwie, po whisky i po całej reszcie czuję, że zaraz urwie mi się film i … cóż. Tak właśnie się dzieje.