Rozdział 10.

Nie wiem jak określić ten rozdział...
Może powinnam powiedzieć, że ... dodaje go wcześniej, bo ... bo tak.
Bo może po dzisiejszym dniu będę miała trochę nieobecności na blogu. Dlaczego?
To proste - dzisiaj mam wywiadówkę. < kurwa >

Tak więc czekam na swoją egzekucję i zapraszam na nowy rozdział.
+ Pearl Jam - Got Some

~*~ 

A teraz zrobi się dziwnie romantik, bo idę z Axlem ociekającym krwią za rękę, kiedy wszędzie ciemno i ledwo widzę czubek własnego nosa, a logotypy dziwek* przyprawiają mnie o mdłości, bo robią pseudo-romantyczny nastrój. Oczywiście wiecie, że rzygam takimi zagraniami? No ok., może i nie myślałam tak przed kilkoma chwilami, kiedy to usłyszałam od niego co czuje, a czuje coś czego za chuja nie ogarnę, bo „nie chce kłamać” – ha, szlachetny gest. A w tej chwili jest jakoś dziwnie milczący, z resztą nie on sam, bo ja też nie otworzyłam gęby od odejścia z tamtego miejsca, i pewnie mam w głowie coś na kształt koncertu Misfits – jeden wielki, a jednak przyjemny burdel. Dlaczego przyjemny? Koncert, bo … to w końcu Misfits, a to w mojej głowie, bo jeszcze nikt nie okazał mi czegoś takiego, jak on dzisiejszego wieczoru – na początku wyjebane na wszystko, a teraz jak nastolatek nierozumiejący miłości, jednak bez pamięci zakochany. Jakież to słodziuuusie! Tak, słodkie, jak ja pierdole, ale co poradzę? Tak szczerze mówiąc … nawet mam taką cichą, malutką nadzieje, że znowu jest naćpany, czy coś, bo nie zniosłabym, gdyby … no, to wszystko było na serio, po prostu nie pogładziłabym się ze świadomością, że ktoś mnie kocha… Wiem, jestem pojebana, ale co poradzę? No właśnie, nic.

Rozmyślając nad tym wszystkim, i gdy nagle zaczęłam nucić w myślach „Helena”, nawet nie zauważyłam, że on ma plan – prowadzi mnie gdzieś, a ja chyba podświadomie mu ufam, chociaż nie mam do tego powodu. Nawet przeciwnie, bo chyba powinnam spierdalać gdzie pieprz rośnie, jednak moja głupota i może … odmienny stan umysłu na to nie pozwala. Głupia ja. Kiedy to wszystko jakimś cudem do mnie trafia i czuję się jak prowadzona na egzekucję, w końcu postanawiam się odezwać.

- Ee, Axl – głęboki wdech – gdzie ty mnie prowadzisz?

- Cierpliwości, kotek – oznajmił i nawet na mnie spojrzał, aż poczułam się „urażona”, co w moim przypadku było cholernie dziwne, prawda?

I przez to wszystko dopadły mnie moje słynne rozmyślania nad życiem i nad tym całokształtem, który ma miejsce przez ten chory tydzień, czy nawet nie. Chodzi mi o nich, a w szczególności o Axla, który z dnia na dzień mnie coraz bardziej zaskakuje – jednego dnia mam ochotę chuja zabić, a drugiego nic innego, tylko się przytulić i nie puszczać. Druga opcja genialnie prezentuje się dzisiaj, tak samo jak prezentowała się w … w ten dzień, kiedy się poznaliśmy. Tak, już straciłam rachubę. A wtedy i dzisiaj … był takim NORMALNYM człowiekiem, a nie skurwielem jakim podobno jest na co dzień … i na trzeźwo. Powiem, że nawet trochę żałuję, że nie mogę go rozgryźć, i nawet zastanawiam się nad tym czy można byłoby mu pomóc. TAK, KURWA, CHCIAŁABYM TO ZROBIĆ. Ale nie będzie mi to dzisiaj dane, bo CHYBA zrozumiałam jego plan działania – chce mnie po prostu dzisiaj przelecieć, a wiem to, bo właśnie stanęliśmy pod hellhouse.

Kurwa mać…

-  No – zaczął i znowu tak na mnie spojrzał… jakbyśmy stanęli przed ołtarzem… JA PIERDOLE! – To jest cel naszej podróży.

Nawet nie zauważyłam, kiedy już jesteśmy przy drzwiach, które otworzył przede mną i puścił mnie przodem, a ja weszłam. Co prawda niepewnym krokiem, jakbym wchodziła do klasy od matmy, wiedząc, że ta kurwa zaraz mnie odpyta – krótko mówiąc byłam zesrana, bo nie wiedziałam co chce osiągnąć znowu ciągnąc mnie do tego burdelu. Tak wiec ustałam gdzieś przy wejściu do części z „salonem” i czekałam na jego reakcje, która jak widać była daleka od zrealizowania. Gdy zamknął drzwi głośnym trzaśnięciem, jakby chciał wyładować stres po prostu się odwrócił, oparł się o ścianę i patrzył na mnie – jakbym miała napisane na cyckach coś w stylu „jestem tu kurwa, więc mnie w końcu przeleć!”. Ten „przekaz” był na tyle nie jasny dla niego, że chyba go nie zrozumiał … albo raczej na pewno, i po prostu stał wpatrzony we mnie. AWKWARD! Przyznaję się bez bicia, że miałam mieszane uczucia, bo z jednej strony to NAWET spodobało mi się to jego spojrzenie … pożądania (?) nie wiem, ale byłam też trochę … troszeczkę speszona. Postanowiłam jednak zagrać tą pewną siebie Jenny i zapomnieć o wszystkim. Przynajmniej na krótką chwilę, żeby wyznaczyć jako-takie granice – poprzestanę na … no, on dzisiaj sobie nie pobzyka.

Raczej sobie tego nie uświadomił, bo jakby nigdy nic znowu wcielił się w rolę Axla-człowieka, a nawiasem mówiąc nawet lubię taki scenariusz tego filmu.

- Mówiłem ci już, że…

Nie pozwoliłam mu dokończyć. Z prostych powodów, bo domyśliłam się co będzie dalej – bardzo przewidywalny ten film. Pewnie chciał powiedzieć coś w stylu „pięknych oczu”, czy czegoś tam, a … komplementy przyprawiają mnie o pierdolone mdłości, więc zmieniam temat.

- Tak, jasne – chwila ciszy. – To może będziesz chociaż troszeczkę gościnny i … zaproponujesz mi drinka, czy coś takiego…?

Nie mam bladego pojęcia co było w tym śmiesznego, a rudzielca to wyraźnie rozbawiło – kolejny punkt w scenariuszu … którego spodziewałam się równie … średnio jak pozostałych.

- To – znowu chwila ciszy – weź sobie czegoś nalej, a ja zaraz jestem. – stwierdził i polazł gdzieś w stronę tej sypialnio-czegoś tam. Po drodze zdążył jeszcze coś dodać, i w końcu zobaczyłam przebłysk starego Axla-skurwiela. – Tylko mi kurwa nie uciekaj!

Jak powiedział – tak zrobiłam i poszłam do tej „kuchni”. Korzystałam z chwili nieobecności, a … raczej z chwili samotności w tym burdelu i zaczęłam się rozglądać. Pierwszym podstawowym celem było znalezienie jakiejkolwiek szklanki, a drugi cel, ten który był delikatnie mówiąc … no, chciałam zrobić to cichaczem – kusiło mnie przymierzenie tych skórzanych spodni, które chyba należały do tego tam w „sypialni”, a że szklankę znalazłam … a raczej jakiś stary kufel, który miał mi służyć za coś do nalania tego drinka. Drink nie drink, bo musiałam go sobie zrobić sama, a przy dyspozycji jakichś tanich alkoholi nie mogłam jakoś poszaleć – przywykłam. Nalałam więc sobie wódki, i nie wiem co mnie podkusiło do dolania do tego jeszcze Danielsa, a pomysł … nie okazał się wcale taki zły, bo smakowało nawet-nawet. Nazwę to … „Waniels”!

Tak, jestem w chuj kreatywna!

Nie wiem czy już o tym wspominałam, ale powstrzymałam się przed przymierzeniem tego Axlowatego cudeńka – mówię o spodniach oczywiście. Choćby dlatego, że po wypiciu nawet nie zawartości szklanki Wanielsa przypomniało mi się kilka faktów – pierwszym było, to że tak naprawdę nie przyszłam tu się urżnąć w trupa, chociaż tak prawdą mówiąc nie zaszkodziłoby się ZNIECZULIĆ, jak to mówił Izzy na krawężniku przed Roxy.

Znieczulić się? Dobry pomysł. Szczególnie dla osoby z takimi problemami, jakimi ostatnio ja miewałam – jakby mi mózg wyorano, ubito na kotleta i porażono prądem z góry do dołu, czyli mówiąc krótko – totalny rozpierdol. Może nawet i przez to złamałam swoje zasady, te które mówiąc o byciu zimną suką, bo teraz … byłam raczej słodką idiotką – nienawidziłam siebie takiej. Takiej, która była w centrum zainteresowania tych kutasów i takiej, której się to jeszcze podoba – takie a’la plastikowe gówno w papierku po cukierku. Papierkiem było to co na zewnątrz, to po czym ludzie oceniają, a wnętrzem – czyli jak ja tu PIESZCZOTLIWIE nazwałam gównem – był mój charakter, który w tej chwili skupiał się na pseudo prawidłowym funkcjonowaniu mojego mózgu. Ten z kolei od zapachu i smaku Wanielsa kazał mi pić go dalej – tak przygotowując sobie kolejną porcję prawie opróżniłam im zapasy alkoholu. Głupia ja.

Stałam, opierając się plecami o kuchenne szafki, czy cokolwiek by to nie było, i wpatrywałam się w pełnie księżyca zza niezasłoniętego okna, co z nie wiadomo jakich przyczyn stało się kurewsko wciągające do tego stopnia, że tak naprawdę nie usłyszałam, jak Axl raczył wyjść z … stamtąd. Chyba – jak widać – zrobił to tak cicho, że poczułam jego obecność dopiero wtedy, gdy stanął obok, a oddechem tygodniowego kaca leczonego piwem drażnił moją skórę gdzieś w okolicy szyi. Drażnił ją w przyjemny sposób, w dziwnie przyjemny sposób, który chciałam czuć dalej, jednak robiłam wszystko, kurwa, wszystko, żeby się opanować. Udało mi się! Dopiero, gdy znalazł się w zasięgu mojego wzroku oprzytomniałam, a jak nie trudno się domyślić pomógł mi w tym jego zmasakrowany ryj przez … wiadomo kogo, nie?

Tak czy inaczej tym razem się „wysilił” i wydusił z siebie parę słów, zamiast się tak gapić jakby … za rozumem tęsknił.

- Jak drink? – zacharczał coś w tym stylu, a wskazując na puste naczynie w mojej dłoni wzbogacił się o taki wyraz twarzy, jak u rodziców, kiedy musisz się tłumaczyć o jakąś totalną głupotę. W tym wypadku TATUŚ Rose też „domagał się wyjaśnień”.

- Zajebiście, kurwa, dobrze. – stwierdziłam, i kiedy się odwróciłam, żeby nalać mu trochę z resztek składników kontynuowałam. – Wiesz, że nawet nadałam mu nazwę? Od dzisiaj – podałam mu ten pierdolony kufel z braku czystego … czegokolwiek – to cudeńko nazywa się Waniels.

- Że co, kurwa? – nawet nie umoczył ust, a już wyśmiewa się z mojego dzieła, kutas jebany…

- Waniels, kurwa, głuchy ty? – tak wiem, nie chciałam pozostać mu dłużna w tym „wyśmiewaniu”. – A znaczy to wódka plus Daniels, jakbyś się nie domyślił.

- Tak, jasne – powiedzmy, że uwierzył na słowo i … spróbował. O dziwo jego reakcja była przeciwna do moich oczekiwań, bo najzwyczajniej w świecie wyglądał jakby właśnie wpierdolił kilogram cytryn. Już nawet pominę fakt, że zaraz to wypluł i poleciał bez słowa do kibla się porzygać – ale to tylko moje podejrzenia.

~*~

Ni stąd, ni zowąd zorientowałam się, że siedzimy z rudzielcem wśród instrumentów słuchając Pearl Jam z jakiegoś starego gramofonu. Swoją drogą zastanawiałam się z jakiej racji stać ich na płyty, skoro ledwo płacili dostawcy pizzy, czyli ich jakiegoś cholernego wybawiciela, bo tylko tym się żywili – pizza, prochy, wóda i fajki. Codzienność.

Ja siedziałam na mojej kurtce, a Axl na … dupie nie przejmując się jak cierpią jego dżinsy na tym syfie – później nie będę mu ich otrzepywać. Yy, ja pierdole… Myślę, kiedy do mnie dociera coś, i wyobrażam sobie, jak bym mu czyściła te spodnie, kurwa! Mózg mi się chyba kurczy od tych fajek, które właśnie mi się skończyły. To znaczy właśnie odpaliłam ostatniego wpatrując się w tego człowieka z brudną dupą naprzeciwko mnie. Ruszał ustami do słów bodajże … „Got Some” – mojej ulubionej piosenki Pearl Jam, i jak nie trudno się domyślić rytmy tego cholerstwa porywają do tańca, a mnie już w szczególności, więc pewnie w tej chwili Axl uznał mnie za niespełna rozumu … nastolatkę-uciekinierkę z psyhiatryka. Mam na myśli to, że nagle, jakby mi z dupy wyleciała petarda, wstałam, podbiegłam do gramofonu, założyłam włosy na bok, żeby ich nie zjarać fajką i … zaczęłam tańczyć, co do mnie swoją drogą podobne nie jest. Chyba, że mam zapas jonitów.

W tym … czymś potrafiłam się jeszcze jako-tako skupić, a zauważyłam to po tym jak … poczułam na sobie jego wzrok, chyba się ze mnie śmiał. Albo istnieje też możliwość, że śmiał się ZE MNĄ, bo mało z tego nie udusiłam się tym ostatnim skarbem. Tak, zdecydowanie wolę tą drugą opcję, bo miałam wrażenie, że ta piosenka nie ma zamiaru się skończyć – i dobrze … a może i nie, bo już po woli traciłam nad sobą panowanie. I poczucie grawitacji pod glanami. I poczucie braku Wanielsa. Tęsknię za skurwysynem.

Aż tu nagle odzywa się Rose, i co prawda ledwo go rozumiem przez mój śmiech, ale … staram się.

- Ej – wkurza mnie to „EJ” – Jenny, posłuchaj – mało się nie wyjebał przy wstawaniu, ale to szczegół, bo podszedł do gramofonu, wyłączył muzykę i przez chwilę jakby myślał, żeby coś z siebie wydusić, może nawet wyśpiewać, a brzmiało to tak: - We been dancin' with Mr. Brownstone, he's been knockin', he won't leave me alone…

I to było zajebiste, bo przez chwilę ruszał się jak wtedy, gdy grali dla mnie Nightrain, ale istnieje jeden podstawowy problem…

- Mr. Brownstone? – zapytałam jakbym była u Axla na korkach z matmy i za chuja nie rozumiała.

- No heroina, kurwa! – oświecił mnie, nie ma co. – Nie wiedziałaś?

- No wyobraź sobie, że nie. – rzuciłam pół sarkazmem ( wiem, to nie ma sensu ) i usiadłam na jednym ze wzmacniaczy, i tak nagle odwróciły się role, bo to teraz ja zaczęłam go obserwować.

Stał oparty o statyw od mikrofonu, i mimo, że miałam wrażenie, że zaraz znajdzie się z tym statywem na glebie, to i tak skupiałam się na tym jak patrzy na mnie kątem oka popijając piwo, czy chuj wie co on tam miał. Jakby upewniał się czy aby na pewno go obserwuję. Jakby chciał się dowartościować, czy coś, chociaż jego ego już i tak jest ponad normę. To ego chyba teraz wzięło górę, bo to o co mnie zapytał … nie spodziewałabym się nawet po zmieszaniu hery z koką, czy czymś tam.

- Czy ja ci się podobam?

WHAT THE FUCK!? Wmurowało mi dupę w ten wzmacniacz…

- Aa – wspominałam już, ze mnie wmurowało? – Skąd takie pytanie… Tak nagle?

- Bo masz taki wzrok… - kurwa, miał głos, jakby mu właśnie stanął. – Kręci mnie to, kotku.

- Ach tak… - chyba zrobiłam się czerwona… Wiem tyle, że on chyba szedł w moją stronę, a ja odwróciłam wzrok, żeby już na niego nie patrzeć, żeby nie zauważył mojego zawstydzenia, ale to nie było możliwe, bo … już był naprzeciwko mnie, i gdy położył mi zimną dłoń na policzku … tak, żebym jeszcze raz na niego spojrzała. Uklęknął, i wtedy po raz pierwszy od dawna, co prawda z przymusu, ale zawsze … spojrzałam mu w oczy. O dziwo miał źrenice o normalnej wielkości, czym mnie przeraził, bo teraz … te jego zielone paczadła są w stanie znowu zaciągnąć mnie do łóżka.

- Chyba cię pragnę… - ledwo usłyszałam ten szept, a i tak wiedziałam, że się rozpływam, ale tego nie chcę. Tak, ja to zdecydowana jestem. I teraz chcę powiedzieć, że to wszystko jest na siłę, ale to bez sensu, bo odwzajemniłam ten pocałunek.