Rozdział 11.

Muszę się przyznać SKROMNIE, że to jest jeden z moich ulubionych rozdziałów, jakie udało mi się napisać. ; )
Nie wiem dlaczego tak jest ... może fakt, że dużo tu Adlera, czy coś, ale wiem, że jest dłuższy, i wydaje mi się, że ogólnie bardziej znośny niż cała reszta, więc ... do miłego, pojeby. ^^

+ MAŁA zmiana w zakładce "Te skurwiele".
+ Dobrze się czyta przy ' I Don't Believe A Word '

~*~

Chcę się przyznać przed samą sobą, ale wychodzi mi to z trudem – jak kiedyś przyznawanie się do … cholernego zauroczenia. Chcę się przyznać, że … mam słabość do niego. Mam słabość do Axla. Nie wiem dlaczego, bo normalny to on raczej nie jest. Raz jest taki, że wcale się sobie nie dziwie, a czasem potrafi doprowadzić mnie do furii, czy coś, bo … jest jak narkotyk, no nie oszukujmy się. Szczególnie teraz, kiedy wciąż siedzimy w ciszy w tamtym pokoju, czy chuj wie co to i molestujemy sobie nawzajem języki… Nie powiem, że mi się to nie podoba, ale wiem, ze później i tak będę żałować – to pewne.

Straciłam poczucie czasu już dawno. I on najwyraźniej też, bo chyba ma w dupie, że już po woli zaczyna mi brakować … tlenu. Ja pierdole. Co ten człowiek ze mną robi…

I hate myself for loving you…

Nie wiem, która jest godzina, ale zdaje się, że ten pocałunek, o ile można to tak nazwać, trwa już tak długo, że zdążyłam się zestarzeć, ale ciągle staram się odzyskać zdolność myślenia, i chyba mi się to udaje, bo … chcę, żeby się stało coś co to wszystko przerwie. A z drugiej strony nie. Wiem, jestem zdecydowana, ale co poradzę?! Bo w porównaniu tego z tym, jak pierwszy raz mnie pocałował … to jest równie magiczne, czy coś. W sensie … tamten to nawet nie był ułamek sekundy, a jednak się ciągnął i ciągnął … jak jakaś cholerna choroba weneryczna. Też porównanie.

Tak, teraz już wiem, że czas to przerwać, ale zawsze jak chcę się oderwać, jakaś siła mnie demotywuje – siłą tą jest Axl, nie kto inny. Można by nawet powiedzieć, że nie mam w tej chwili własnego zdania – bo nie mam – i jestem od niego w pewnym sensie zależna … aż do momentu, gdy gdzieś przez moje myśli przebijają się jakieś głośne krzyki, przekleństwa, nawet pisk jakiejś panny, który swoją drogą jest kurewsko irytujący, i … to ustaje. Axl odrywa się ode mnie, ja od niego, i jak na jakąś komendę, czy tam rozkaz wstajemy i obserwujemy jak ci z dżungli wparowali do hellhouse i odbijają się od ścian. Dosłownie! Przećpani, przechlani, napaleni, skacowani i chuj wie co jeszcze Izzy i Steven uwalili się na kanapie ledwo żywi, za to Slash i Duff … bynajmniej Duff szybko się pocieszył, bo przylazł z jakąś laską i Slashem pod ramię. I bardzo dobrze, że się pocieszył. We trójkę poszli do sypialnio-czegoś tam i oby już stamtąd nie wyłazili… Chociaż tak naprawdę mi to wisi i powiewa, bo nie mogę się nacieszyć tym, że nam przerwali. THANKS GOD!

Czuję, że mogłabym się przyglądać temu pijackiemu przedstawieniu do usranej śmierci, może nawet mógłbym się dołączyć, ale … rudej pale wyraźnie to się nie spodobało…

- Co wy, chuje jebane, wyczucia czasu nie macie!? – wydarł się na nich, jakby od tego zależało jego życie, a tak naprawdę pewnie i tak nie zrozumieli ani słowa.

- Ej, Rose, zluzuj gacie, bo ci żyłka w dupie pęknie – najwyraźniej Izzy jeszcze kontaktował…

- Izzy, Izzy … - Steven też odzyskał zdolność mówienia, bo w końcu się odezwał. Jestem z niego dumna! – Nie widzisz, że przerwaliśmy tym napaleńcom randkę?

Ja pierdole!

- Aa – to ciekawe jak Stradlin po dawce tego … wszystkiego mógł w stanie prowadzić dialog. – Chyba, że tak – najwyraźniej był, i miał niezły humor jak na niego. – W takim razie nie przerywajcie sobie.

W pewnym momencie kątem oka spojrzałam na Axla, który … no nie oszukujmy się – w nim się już gotowało, i tylko czekać aż wybuchnie.

- No właśnie – zaczął Steven – idźcie się pierdolić, a my popatrzymy, co nie, Izzy?

I … BUM!

No dobra, mi się chciało śmiać … kurewsko śmiać i ledwo, ledwo się powstrzymałam, czego nie można powiedzieć o rudzielcu – tak nagle, jak z pieprzonego automatu podniósł tamtą puszkę piwa i … najzwyczajniej w świecie, jakby nigdy nic … po prostu w nich rzucił. Steven oberwał po mordzie, ale najwyraźniej nic sobie z tego nie robił, może nawet uznał to za jakieś cholernie zabawne, bo dostał napadu śmiechu, który nie dość, że zaraził mnie, Izzyego, to jeszcze wkurwił Rose’a chyba do granic możliwości. Co prawda wyraził to w bardzo, ale to bardzo dojrzały sposób wychodząc z domu, a po drodze chyba jeszcze wyzwał ich od skurwysynów.

Taki chuj!

Na początku nawet chciałam za nim iść, no ale po co… Pewnie i tak by miał mnie w dupie, albo by wyżył się na mnie więc … whatever. Usiadłam na stoliku naprzeciwko tych ćpunów na kanapie i chociaż nie do końca ogarniałam podzieliłam ich głupawkę. Musze przyznać – poprawili mi nastrój. Przynajmniej do momentu, aż przypomniałam sobie, że pilnie potrzebuję papierosa.

- Ej – zaczęłam – macie fajkę?

Jak na razie spojrzał na mnie Izzy, bo Steven był chyba zbyt zajęty swoją głupotą.

- Fajki chcesz? – kurwa, pyta jak głuchy niemowę. – Sorry, nie mamy … fajków.

WHAT THE FUCK?!

- Fajków? – Adler już po woli zaczął kontaktować… Na szczęście, bo coś czuje, że z  wampajerem się dzisiaj nie dogadam. – Co pierdolisz, ja mam! – ja jebie, jakby odkrył Amerykę, i zaczął grzebać po gaciach w celu znalezienia dla mnie … fajków. Na moje i jego szczęście znalazł je. – Proszę! Widzisz, kurwa? W Adlera trzeba wierzyć, Stradlin!

- Kurwa, Steven! Ty mój ćpunie-wybawco! – ja pierdole, powiedziałam to na głos? Serio?!

- Czekaj, czekaj - … i jeszcze to usłyszał! – Kim dla ciebie jestem?

KURWA, KURWA, KURWA! Zaraz się posram … ze śmiechu.

- Nie, nikim… - stwierdziłam, i kiedy spojrzałam na jego pyszczek, który … chyba udawał zaskoczonego, urażonego, i jakiegokolwiek tam, chyba dotarło do mnie, co powiedziałam. Odpaliłam szybko czerwony skarb i zrehabilitowałam się, żeby nie było. – Kurwa, nie w tym sensie, Stevie…

- Zluzuj, blondyna się z tobą tylko droczy – po tym wyjaśnieniu wampajera mało nie zakrztusiłam się dymem, słowo daje.

Blondyna? Te, blondyna, kto cię dyma, jak mnie ni ma?

- Stul wary, czarnuchu! – Steven chyba chciał, żeby mu wyszło poważnie … cóż, nie zawsze jest tak jakbyśmy tego chcieli, prawda? – A ty, młoda damo, pozwól za mną.

Kurwa, jaki dżentelmen się z niego zrobił.

Wstał, o dziwo nie wyjebał się po drodze, podał mi ramię i prowadził … chyba do wyjścia. POCZUŁAM SIĘ JAKŻE … ROBIONA W CHUJA.

- Ee, Steven?

- Cii – nie no, ucieszyłam się, jakby ktoś kiedyś dał mi się wypowiedzieć jak człowiekowi. – To niespodzianka będzie, dobrze?

Nie odpowiedziałam, bo … wiedziałam, że moje zaprzeczanie, czy  cokolwiek tam gówno da. Czekałam na rozwój zdarzeń, który swoją drogą zapowiadał się … sama nie wiem jak. To jak przejażdżka na kolejce górskiej, mimo, że wiesz, że jest rozjebana – niby wiesz co się stanie, jednak kusi cię, żeby zaryzykować i ryzykujesz, a co się stanie później … to się stanie i koniec. Tak myślałam i tym razem, a kiedy wyszliśmy z hellhouse chyba instynktownie rozglądałam się za Axlem. Wiem, może i jestem głupia, ale nic na to nie poradzę, że ciągle czuje na języku jego smak, i mimo, że idę z Adlerem pod rękę to nie zwracam na to uwagi. Axla nigdzie nie ma. To w pewnym sensie daje mi spokój, a z drugiej strony – tej chyba gorszej zaczynam się zastanawiać gdzie rudzielec mógłby spierdolić o tej porze. Co prawda było blisko północy, a bary były całodobowe – przynajmniej niektóre, więc wolałam trzymać się opcji, że poszedł się najebać, i … wolałam się nie martwić.

A Adler? Adler szedł cały w skowronkach i chyba nawet nucił coś pod nosem, albo gadał do siebie … nie wiem, ale podobało mi się, że na kilometr jebie od niego energią i szczęściem, czy cokolwiek to nie było. Chciałabym, żeby znowu mnie tym zaraził, i żebyśmy się śmiali oboje choćby z … meneli na ulicach, dziwek pod latarniami, z czegokolwiek bezsensownego. Tak jak na przykład ten spacer, który jak na złość należał to bezsensownych, więc zaczęłam zastanawiać się co on tam sobie może nucić. Nie miałam dużego pola manewru i miałam nadzieje, że zgadłam od razu, więc … postanowiłam, że to będzie temat do rozmowy. Nie koniecznie on był trafiony…

- Motley Crue?

- Hm? – chyba nie zrozumiał…

- Aa nie ważne. – tak, odechciało mi się gadać. Tak po porostu z minuty na minutę.

Czasem wkurwiam sama siebie… A co dopiero innych?

W pewnym momencie ta cała nasza … bliskość, która oczywiście ograniczała to trzymania się za ręce trochę zbiła mnie z tropu, bo … po co mu ta cała szopka!? Chce mnie przelecieć czy coś – niech powie, nie będę traciła czasu i pójdę do domu. Chociaż … ja nie chcę tam wracać! Kurwa mać.

I chyba dzisiaj szybko nie wrócę, bo Steven chyba ma plan… Chyba oznacza prowadzenie mnie gdzieś w ciemną uliczkę, a potem? Nie wiem. Oby nie to co mam na myśli, chociaż to nie ma sensu, bo na końcu uliczki jest … światło. Wchodzimy tam, a gdy w pewnym momencie jest naprawdę ciemno – tak, że jego obecność czuję jedynie przez dotyk (kurwa, jak to brzmi…) – mam wrażenie, że on oczekuje, żebym się do niego przytuliła czy coś, ale pech, ja nie z tych, więc … pół dumnym krokiem idę przed siebie w tej ciemnej dupie i chyba po woli zaczynam rozpoznawać to miejsce. CHYBA, bo po drugiej stronie widzę tą polną drogę, i znowu ciemności, które prowadzą do pewnego miejsca. To wszystko już kiedyś było, kiedyś już to przeżywałam. Szłam za rękę z jakimś chłopakiem, którego imienia chwilowo nie pamiętam, i … tam na końcu jest miejsce, w którym po raz pierwszy zapaliłam jonita. Nie chcę mówić o tym Stevenowi. Chcę, żeby myślał, że jestem tu pierwszy raz, tak będzie lepiej dla niego, bo … po prostu nie zepsuję mu tej niespodzianki. Namęczył się pewnie.

Idziemy tak, a zanim wejdziemy w ciemności, chcę … czuję potrzebę, żeby spojrzeć na niego, nie wiem dlaczego. Tak po prostu, i patrzę, a nie sprawia mi to tak wielkiego problemu jak w przypadku Duffa, bo Stevie jest prawie w moim wzroście. Może nawet jestem od niego wyższa parę centymetrów? Nie wiem, ale w końcu zdecydowałam się spojrzeć, a wygląda on na zadowolonego – zaciesz na mordzie podkreślają, te cholernie wielkie źrenice, które zaraz znikają mi w pierdolonej czarnej przestrzeni, i mało nie dostaje zawału, kiedy coś szepcze.

- Jenny! – szepnął jakby … tłumionym krzykiem na co mi zawsze chciało się śmiać, tak bez powodu.

- Co? – odpowiedziałam mu w podobny sposób, tak dla jaj, a co?

- Mogę się przytulić? – nie no, rozczulił mnie tym. – Zaczynam się bać!

- Dlaczego? – prawda jest taka, że jakieś szelesty, chuj wie co, mnie samą przyprawiły o trzęsienie dupskiem.

- Oni chcą mnie zabić!

Oookej…?

- Kto? – nie wiem o czym on pierdolił, ale … nie czepiam się, przecież się naćpał.

- No oni! Te zielone skurwysyny! – zatrzymał się nagle i … oczywiście musiał mi pokazać swoich potencjalnych zielonych morderców. – Nie widzisz ich?!

Kurwa, widziałam ich wszystkich dobrze i wyraźnie, a co! Co nie zmienia faktu, że mało nie wybuchłam śmiechem przez tą jakże ambitną rozmowę szeptem. Właściwie to tłumione darcie ryja, ale to szczegół.

- Nie bój się, Stevie – zaczęłam – jestem przecież przy tobie.

- Wiesz co? – przytulił mnie … aż mi serce urosło. – Ja bardzo lubię jak mówisz do mnie „Stevie”…

Awww!

- A ja bardzo lubię tak cię nazywać … Stevie – kurwa, chyba mam dar do gadania z ćpunami!

- W takim razie się cieszę. – stwierdził. – Bardzo kurewsko się cieszę, Jenny.

Byłam na granicy, kurwa, na jebanej granicy – on jest dla mnie za słodki, za uroczy, i chuj wie co jeszcze! A może tylko naćpany taki jest…? To w takim razie ma częściej ćpać… Uwielbiam skurwiela takiego, bez dwóch zdań, a uświadamiam sobie to, kiedy idziemy … i właściwie to on przytula się do mnie, bo penia tych zielonych skurwysynów, ale pasuje mi to – tak jest do momentu, aż wchodzimy do tego miejsca, które … nic się nie zmieniło od mojej ostatniej wizyty – to jakaś stara rudera, a właściwie ruiny czegoś co nie przypomina mi właściwie nic. Bo ani to stary dom, ani jakiś sklep, ani burdel… Nevermind.

Ważne jest to, że  Steven tak nagle odzyskuje utraconą odwagę i wchodzi tam, siada na tym starym śmierdzącym materacu i wyjmuje z kurtki jakąś małą torebkę. Za chuja nie wiem co tam jest, ale na razie nie chce mi się wnikać, bo … właśnie zorientowałam się, że … zapomniałam swojej kurtki z hellhouse. KURWA! A Adler … który po raz kolejny okazał się być dżentelmenem zdjął swoją skórę i rzucił ją na materac obok siebie, i pięknym gestem oznajmił „siadaj!”. Och, ach, kurwa, ech. Usiadłam, bo raczej nie miałam nic innego do roboty i postanowiłam równie grzecznie zacząć rozmowę.

- Po chuj ty mnie tu zawlokłeś? – grzecznie, prawda?

- A bo… – zaczął i wziął w ręce tą paczuszkę jakby miał tam jakieś złoto czy … Mr. Brownstone… - Bo chcę pogadać, a później chcę ci coś pokazać.

Ciekawe, ciekawe…

- Ok., ale proszę, zacznij od tego drugiego, dobrze? – tak, kurwa, ciekawość wpierdala mi wnętrzności.

Nie wiem czy było warto, bo … w pierwszej chwili Steven tylko westchnął, jakby się zgadzał, ale bez przekonania. Nie lubiłam czegoś takiego, ale zaciekawiło mnie to kiedy wstał i wyjął ze spodni pasek.

WHAT THE FUCK - po raz pierwszy…

Rzucił mi ten woreczek, a kiedy położył palec na usta z … jakimś dziwacznym uśmieszkiem zaczęłam coś podejrzewać.

WHAT THE FUCK – po raz drugi…

Wyjął coś ze spodni. Dopiero po chwili zrozumiałam, że to strzykawka, bo zawiązał pasek wokół ramienia, a drugi koniec przytrzymał zębami. Nie byłam przerażona, ale … wręcz zafascynowana, a że było ciemno przysunęłam się bliżej niego, i kiedy przy przyłożył strzykawkę do  żyły na ramieniu poczułam jakby moje ciało przeszedł prąd. Jakby pierdolony orgazm tylko z innym skutkiem. Nie wiem czy określiłam to dobrze, ale kiedy brązowy płyn schodził ze strzykawki, zamiast go od tego powstrzymywać, czy coś siedziałam … zahipnotyzowana wgapiając się w jego twarz. Uśmiechnął się. Odetchnął jakby z ulgą, i rzucając zużytą strzykawką gdzieś w kąt sam wyglądał jakby miał orgazm. Odchylił głowę w tył, a ja na niego patrzyłam i patrzyłam… Jakbym nie mogła przestać, oderwać wzroku od pierdolonego przedstawienia, bo to tak wszystko wyglądało – to sprawiło, że … sama chciałam spróbować. Kiedyś przysięgałam sobie, że nie spadnę do poziomu heroiny, ale teraz miałam to w dupie.

Steven podał mi pasek. Zrobiłam to samo co on, a z tego worka wyjął kolejną strzykawkę. Tym razem była inna, jakby mniejsza, a zauważyłam to, gdy już trzymałam ją przy żyle i trzęsły mi się ręce. Nie mogłam. Wtedy Steven nagle coś powiedział.

- Daj, pomogę ci – w momencie znalazł się przy mnie i … chciał mi pomóc. – Zrobimy to razem.

Zrobiliśmy, a ja nawet nie poczułam bólu, tylko ciepło w moich żyłach i zaraz potem napływające wraz z nim szczęście – jakby to zmywało moje problemy, zmartwienia i to całe kurewstwo, które mnie otaczało, i może to było dziwne, ale pamiętam, że zrobiło się Stevenów-dwóch, a zaraz potem znowu jeden, który macha mi przed oczami tymi wszystkimi strzykawkami, a ja … ja chcę więcej.