Rozdział 16.

Dobra, zacznę od tego, że ... i tak, gdy cudem dorwałam kompa muszę się streszczać.
Wiem, że obiecałam szybciej co coś niżej, ale tak chciał cholerny pech, że po szlabanie został mi jedynie telefon. o.O ale nie ważne.
Ale szlaban mam dalej...

Enjoy.

~*~

To takie zajebiste uczucie…

Czuję się jak … piórko rzucone z wysokiego wieżowca, i spadam tak po woli i swobodnie nie czując, żebym cokolwiek warzyła, i moje stopy nie widzą … lądu, a że mogłaby tak trwać delektuję się każdą sekundą dokładnie tak, jakby miała ciągnąć w nieskończoność.

I się ciągnie do momentu, aż czuję, że mam na stopach ciężkie glany, które właśnie stukają się z rzeczywistością – jest nią w tym momencie zimny, twardy beton, niby chodnik prowadzący … sama nie wiem gdzie, bo budzę się z mojego snu gdzieś na przedmieściach, gdzie ostatnio nawet za często bywam, a teraz jestem prowadzona za rękę przez żeńską wersję Izzy’ego. Ja pierdole… Podejrzewam gdzie idziemy, dlatego właśnie przez myśl przelatuje mi wizja – zawrócić, kurwa, i iść stąd jak najdalej, bo najzwyczajniej w świecie nie chce mi się ich znowu oglądać, a że właśnie trafia do mnie pewien fakt, który jeszcze bardziej odpycha mnie od tego miejsca – najebałam się. Urżnęłam w trupa, i cholera wie jak jeszcze można to określić – ja po prostu ledwo kontaktuję, a trafia mnie ta świadomość, kiedy czuję pod dupą ten zimny beton. Tak, zaliczyłam glebę. JESTEM Z SIEBIE DUMNA! Zabijcie mnie… Ale co z tego? Nie podnoszę się - wygodnie mi tu i chuj. Tak będę siedzieć! A wspomniałam już, że Pani Stradlin mi nie pozwala? Tak, dokładnie – niby coś do mnie mówi, jednak rozumiem tylko: „wstawaj, bla, bla, kurwa, bla…”. No, coś takiego. I mam w głowie jeden wielki rozpierdol, i znowu czuję, że … nic nie czuję – znowu jestem piórkiem, bo z tego co się orientuję, to udało jej się mnie podnieść.

Ten chodnik wygląda jak koka już ładnie ułożona w kreski – z tą różnicą, że jest szara. Szara koka! O kurwa! Ale nie, zdołałam się opanować, żeby nie paść na kolana i nie zacząć jej wciągać, i wcale bym się nie zdziwiła, gdybym po drodze znalazła jakieś drobniaki, albo … zużyte gumki. A co do tej drugiej opcji … chyba właśnie znalazłyśmy się przed ich cmentarzyskiem – ogólniej znanym jako hellhouse. Kurwa, no nie! Tylko nie to… Ale skąd ona zna drogę…? Może coś palnęłam po pijaku i nie pamiętam? Wiem tylko tyle, że hellhouse to … jakiś skup metali. Tak, jeden wielki metal, a ja mam chyba magnes w dupie – zawsze tu wracam – gdziekolwiek bym nie poszła, nie zwiała, nie spierdoliła, zawsze koniec końców ląduję w tej zawszonej gumko-metalo-landii. Litości…

Jest już ciemno, bo w oczy rażą mnie światła latarni, a uszy drażni mi głos Gabrielle. Chyba się zapytała coś w stylu „to tutaj?”, a zanim zdążyłam odpowiedzieć cokolwiek miałam kolejny „drażniący problem” – waliła w te drzwi jedną ręką, a drugą podtrzymywała mnie za ramię, żebym nie zaliczyła kolejnej gleby. Już ja sama nie chciałam mieć styczności z betonem… A raczej moja dupa tego nie chciała, ale … tak, już było za późno, bo drzwi się otworzyły, a ja? A ja oparłam się o futrynę tak, że miałam zajebisty widok na pozbawionego górnej części garderoby ćpuna. Mam na myśli Slasha, na którego moje oczy patrzyły wzrokiem gwałciciela. To nie ja… Patrzę na niego tylko oczami, nie umysłem! Chyba jednak to do mnie nie trafia, bo moje myśli zakłóca wizja jakiegoś … jebanego psychopaty-zboczeńca, a to z racji tego, że raczył NAM otworzyć drzwi w samych bokserkach. Ale co tam … będę z siebie dumna jak coś powiem, a wypadałoby cokolwiek powiedzieć … więc mówię:

- Saul! Skurwysynu ty mój – przerwa – powiedz mi… Co ja tu robię?

- Co tu robisz…? – kurwa, on chyba trzeźwy jest…

- Nie, to ja się pytam, co tu robię…?

Teraz nie wiem czy to ja nie czaję, czy on, ale to nie ważne, bo znowu czuję jak Gabrielle łapie mnie pod ramię i prowadzi przez ten syf, sadza na kanapie, a ja mam ochotę jej wyjebać, bo czuję się przez to wszystko jak jakaś marionetka! Jeszcze niech mi rękę w dupę wsadzi…

- Saulie, zabierz ją ode mnie! – drę się chociaż sama nie wiem po co, aż mnie kuje gdzieś w głowie. – Zachowuje się jak moja matka! – moment, moment… - Nie, kurwa! Moja matka to dziwka… A Gabi się mną opiekuje… Zabierz ją ode mnie!

- Jakaś ty miła – odzywa się ta wspomniana wyżej, i co? I teraz zachowuje się gorzej ode mnie, bo siada na stoliku naprzeciwko mnie i jak gdyby nigdy nic odpala papierosa.

A Slash, jak taka dupa, stoi i się nam przygląda, jakbyśmy z księżyca spadły. Wcale mu się nie dziwię… I jeszcze zapomniał jak się gada.

- Ej, Panie Przystojny – zaczyna Gabrielle – język panu ujebali?

Ej, Panie Przystojny… Coś panu stoi…!

- No kurwa – o, jednak mu niczego nie ujebali! – Przecież taki widok nie zdarza się codziennie…

- Mogłabym powiedzieć to samo – mówię w końcu, kiedy siada obok mnie i odpala papierosa.

- Hm? – pyta się jakby nie wiedział…

- W sensie, że … viagry się nawpierdalałeś? – mówi Pani Stradlin, w dodatku takim tonem, że mam ochotę wybuchnąć śmiechem, ale … jedyne na co mnie teraz stać to ciche parsknięcie, które daje tyle co kieliszek wódki-zero zaspokojenia.

A kudłasz? Jakby się zawstydził, i jak spadły mu włosy na twarz i nieporadnie starał się zakryć  ten … namiot z gaci, ładnie dopełnił to całe „zawstydzenie”. W dodatku przypomniał mi się Izzy dziś rano – bardzo podobna sytuacja, z tym, że tamto to była jakby MOJA WINA, a ten tu ma … w zasadzie to nie wiem, ale nie wnikam, bo skupiam się na śmiechu Gabrielle. Śmieje się z niego? Nie ładnie tak się wyśmiewać… Nie ładnie. Jednak … co mnie to kurwa obchodzi? Pewnie zachowałabym się tak samo, ale teraz to nie ważne, bo … odpływam.

~*~

Urwał mi się film, co? Nie, skąd – ja po prostu zasnęłam.

A teraz leżę na czymś cholernie wygodnym, i w zasadzie mam wątpliwości czy to jest na pewno poduszka, ale … jakoś nie specjalnie mi się chce otwierać oczy i psuć sobie cały tego urok, jakkolwiek dziwnie to nie brzmi, a leżę sobie tak dobrych parę minut i czuję się zajebiście... Do czasu. Mam na myśli moment, kiedy trafia mnie wrażenie, jakby ktoś mnie obserwował, a inny ktoś bawił się moimi włosami, i to niby jest przyjemne, gdyby nie fakt, że zżera mnie ciekawość. Więc otwieram oczy … powoli … bardzo powoli i to, co widzę mnie … dziwi (?), sama nie wiem, bo widok gapiącego się na mnie Stradlina z fajką w ryju niby jest normalny, jednak, gdy łapię z nim kontakt wzrokowy przechodzi mnie prąd, i bynajmniej nie jest on przyjemny. On ma taki wzrok … sama nie wiem jak to opisać – jest skupiony, zafascynowany, złowrogi (?)… Typowy kurwa wampajer! I przeraża mnie tym, dlatego urywam kontakt, i powoli się podnoszę, żeby jak się okazuję, nie USZKODZIĆ Axla, który robi za moje łóżko…

- I jak się spało? – pyta miłym tonem, który aż się prosi, żeby mieć swoje podejrzenia, bo … to do niego niepodobne, tak samo, jak do mnie to, że w tej chwili nie wydarłam na niego mordy, że „ma kurwa czelność się moimi włosami bawić”. A przecież jeszcze … jakiś czas temu … rano darł na mnie mordę!

Nie wiem co odpowiedzieć, więc mówię tylko:

- Wygodny jesteś…

Ale mówię to tonem równie miłym, jakiego on użył w stosunku do mnie, sama nie wiem dlaczego, a kiedy wstaję, rozciągam się, i kiedy do moich uszu trafia cicho puszona muzyka czuję coś … dziwnego – nie mam glanów, nie mam spodni… Kurwa! Jestem w samych gaciach i koszulce, którą teraz próbuję naciągnąć niżej, żeby chociaż nie świecić dupą, ale … nie udaje mi się! Kurwa!

- Co tu się kurwa... – tak, żądam wyjaśnień, do chuja!

- Wiesz – zaczął Pan Wampajer – wczoraj wypiłaś jeden procent za dużo i – zaciągnął się – trójkąta zażądałaś.

A co ja robię? Zaczynam się śmiać, siadam na drugim końcu kanapy i … jakby nie mogę powstrzymać się od śmiechu, bo każdy głupi domyśliłby się, że robi mnie w chuja. Bo to jest żart, nie…?

- Co się kurwa śmiejesz? – pyta Axl, ale co z tego jak i tak ledwo go słyszę, i patrzę kontem oka na Stradlina, który wygląda … jakby powstrzymywał się od śmiechu. Ciekawe…

- Przecież on – wskazuję wspomnianego wyżej – robi mnie w chuja! Nie…?

- No jasne, że tak – stwierdził Axl, a … mi ulżyło. – Ale to nie powód, żeby zachowywać się kurwa jak psychiczna.

- Wiesz, ja na ogół jestem psychiczna – a co tam, powiedziałam to jakbym mówiła, że … jest ładna pogoda, czy coś w tym stylu, a wiewióra tylko pokręcił głową i ruszając dupę z kanapy … polazł gdzieś, a jeśli mam być szczera to zostawianie mnie teraz samą z Izzym nie jest dobrym pomysłem. Po prostu czuję się jak dziwka i … nie chcę tego.

W tej chwili … czuję się co najmniej niezręcznie - tak się jeszcze nie czułam, choćby dlatego, że jestem w samych, kurwa, gaciach! I wręcz modlę się, żeby ta „chwila niezręczności” oszczędziła mi cierpień i skończyła się w tym momencie, i … chyba Izzy myśli podobnie, bo tylko na mnie spojrzał tak … inaczej niż zwykle i po prostu sobie poszedł. Dobrze zrobił, bo ja sama nie wiedziałam jak się zachować, a co dopiero on, więc siedziałam na tej kanapie i … czekałam na rozwój zdarzeń, bo co innego miałam do roboty? W sumie mogłam iść poszukać … moich spodni, i kurtki, i glanów … i w ogóle wszystkiego co należało do mnie, jednak jak się okazuje moje zguby znalazły się same. Mam na myśli Axla obładowanego moim szajsem, tak, że ledwo idzie, i wiem, że powinnam mu pomóc, czy coś, ale wolałam siedzieć cicho i walczyć ze sobą i nadchodzącym komentarzem, który prawdopodobnie mógłby go wkurwić.

Położył to wszystko na stoliku i poszedł do gramofonu zmieniając płytę na … Pink Floyd’ów! Kocham … jego dobry gust.

- Jenny – zaczął, i muszę powiedzieć, że ten ton nie wróży niczego dobrego – głupio mi za to co było rano, ok.?

- Czy ty mnie przepraszasz? – tak, moja inteligencja godna Duffa.

- No tak – odetchnął i jakby mu ulżyło. W sumie to mnie też, bo chyba gdzieś tam w środku czekałam na coś w tym stylu… Że niby przeprosiny? Nie, jebać to. Chodzi mi o LUDZKĄ rozmowę z rudzielcem. – Chyba zachowałem się jak kutas, nie?

Co w tym było śmiesznego to nie wiem, ale… Ogólnie z Ciebie kutas, Rose.

- Nie przeczę. – stwierdziłam i odwróciłam się do niego, na co … nawet delikatnie się uśmiechnął, a mi chyba wysrało mózg. – Lubię ciebie takiego, wiesz? Jesteś kutasem, ale potrafisz być … miły(?).

- Jestem miłym kutasem… Dzięki. - parsknął, jakby się ze mnie śmiał, a do  mnie dotarło co tak naprawdę powiedziałam. Ja pierdole…

Niby wszystko było dobrze, ale w tej chwili zapadła ta gówniana krępująca cisza, sama nie wiem dlaczego… Albo wiem – gadam głupoty, a teraz nie wiem jak to wytłumaczyć, a on … cóż, nazwałam go jak nazwałam, więc co innego może powiedzieć? To samo „dzięki” było nieźle popierdolone, a co dopiero dalsza „część rozmowy”. Ale nie ważne, bo korzystam z chwili ciszy, by jakoś poukładać myśli, żeby znowu nie pierdolnąć jakiejś głupoty, przyłapuję go jak na mnie co chwila zerka, a prawda jest taka, że ja robię to samo. Pewnie wyglądamy jak jakaś pierdolona para zakochanych nastolatków, którym brakuje jaj, żeby wyrazić swoje uczucia, i chyba właśnie dlatego mój mózg zaczyna płatać mi figle – widzę scenki, naprawdę przeróżne. Widzę jak Młody Axl odzyskuje męskość i odpierdala tą całą szopkę z „wyznawaniem miłości”, chociaż wiem, że Stary Axl by się na to nie zdobył, chociaż … już kiedyś mówił mi coś podobnego. Widzę też pewną rzecz, która jeszcze bardziej mi nie odpowiada – przysuwa się bliżej, a zanim się spostrzegę nasze języki molestują się nawzajem, ale znając mnie to jest cholernie prawdopodobne…

I co teraz? Otóż to – to jest właśnie obraz toku myślenia trzeźwej Jenny. Popierdolony, nie? Jeszcze bardziej niż ten po pijaku.

I wiecie co? Teraz was rozpierdolę, bo hamulce Axla i Jenny tracą kontrolę.

Tak, dokładnie, bo każdy ma podobno swoje dwie strony – tą dobrą i tą złą. Moje strony całkowicie nie trzymają się kupy. Ta dobra, która … często się upija, ćpa i wywołuje rozróby, równie dobrze mogłaby być złą, a to zła to skończona dziwka. A najciekawsze jest to, że pewnie Rose ma podobnie – dobrą stronę – pierdolniętą, a złą – puszczalską. W tej chwili uruchamiają się nasze złe strony, i nawet nie wiem kiedy to się dzieje. Takie tam ogarnięcie… Bo w jednej chwili siedzimy cicho i zachowujemy się jak para niedojebów, a w drugiej znowu on jest metalem, a ja cholernym magnesem, bo siadam na nim okrakiem i całujemy się tak, jakbyśmy oboje spędzili pół  życia na odwyku dla cholernych anonimowych seksocholików. Ale mi się zrymowało!

Teraz mogę przyznać bez bicia, że w pewnym sensie mi tego brakowało – tej jego agresywnej strony, którą biorę za namiętną, i tego jak na mnie działa, bo przy każdym nawet najmniejszym zbliżeniu przechodzą po mnie dreszcze. I tego jak całuje mnie po szyi próbując coś szeptać, czym jeszcze bardziej mnie podnieca, chociaż nie wiem czy to jest jeszcze w ogóle możliwe. A mówiąc krótko – działa na mnie jak jeszcze nikt przedtem, i to jest niesamowite, kiedy wiem, że on czuje dokładnie to samo. I tak - znowu się poddałam. I tak – znowu uległam, ale … chuj wam wszystkim w dupy! Ten człowiek to moje uzależnienie, z którego często będzie mi się wyleczyć i … którego o dziwo nie kocham, chociaż … jest taka jedna rzecz, która podlega dyskusji – kocham w nim to, że tak bardzo mnie pożąda, i że tak  bardzo się stara być kimś innym, chociaż nie musi – to nie ma znaczenia.

Tak właściwie, to nic nie ma znaczenia, bo jego koszulka leży gdzieś na podłodze, podobnie jak moja, a jego spodnie, przez które czuje na udzie jego męskość, zaraz wylądują obok reszty ubrań. I wiem, że w domu są jeszcze ludzie, a my siedzimy w „salonie”, przez co czuje jakbyśmy ryzykowali i właśnie to jeszcze bardziej mnie nakręca. Ale chyba zapominam jak się myśli, kiedy zrywa ze mnie bieliznę jedną ręką, a drugą ciągle mnie obejmuje… I nie chciał tego przerywać, a gdy przyciska mnie do siebie coraz mocniej, czuję jakby chciał zmniejszyć przestrzeń między nami, której … i tak już nie ma … bo przylegamy do siebie całym ciałem w dalszym ciągu się całując, a gdy wchodzi we mnie tak nagle i mocno, czuję jakbym odzyskała coś utraconego, jakkolwiek dziwnie to nie zabrzmi.

- Tęskniłem za Tobą, mała...

Mówi tak cicho, że ledwo go słyszę, i pewnie nie będę tego pamiętać, bo teraz nie istnieje nic – jesteśmy tylko ja i Axl. Jakby oddzielili nas od reszty tego syfu, i zanim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć, choćby to, że ja też tęskniłam położył dłonie na moich biodrach, by nadać tempo nam i temu wszystkiemu dookoła. A co tam było? Sama nie wiem, bo poruszał się we mnie tak szybko i pewnie, że chyba zdołał wyłączyć resztkę mojego racjonalnego myślenia, a kiedy po kilku minutach czuję, że oboje będziemy szczytować, wiem tylko jedno – chcę więcej.