Rozdział 32.

Szybko, nie?
Ano, bo nagle mam od cholery wolnego czasu i fazę na pisanie, tak więc ... kto wie, może kolejny rozdział będzie jeszcze w tym tygodniu...?

+ Może i się powtarzam, ale zaczyna mnie, delikatnie mówiąc, wkurwiać fakt, że obserwuje tego bloga 36 osób, a komentuje tylko kilka. Logika, co? Tak więc nie pogniewałabym się, jakby kilka osób dały mi motywację, czy cokolwiek - komentarz niby nic, ale cholernie cieszy. :')
++ Pisane przy Double Talkin' Jive i Nobody's Fool, chociaż te piosenki pasują tu jak pięść do dupy.

Enjoy, fuckers. :-*

 ~*~

- Kurwa, idę stąd…

- Ale … czekaj! Powiedziałam coś nie tak?

- Nie, ale…

- …ale co?

Ale gówno, jedne wielkie gówno, bo znowu ten tam na górze obrócił wszystko przeciwko mnie – zesłał mi przyszłą prześladowczynię i prawdopodobne spotkanie tych, których spotkać nie chcę, ale teraz chyba nie specjalnie ma to jakiekolwiek znaczenie, mam rację? Teraz mam w głowie jeden, za to jasny przekaz: wyjść stąd, i idę więc, a jak chciała kolejna porcja pecha – Roxanne idzie za mną i mówi coś … COŚ. Czy jej nie słucham? Teraz to silniejsze ode mnie, bo czuję, jak lada moment wyrzygam serce, albo najnormalniej w świecie dostanę zawału, a gdy te minuty, sekundy, czy cokolwiek, podczas których staram się jak najszybciej znaleźć się przy drzwiach i wyjść dłużą się w taką jedną wielką jebaną przepaść, a na dobre w nią wpadam, kiedy jestem już przy wyjściu i … i dupa, niespodzianka. Dlaczego? To akurat proste: następuje zawał, wyimaginowane wymioty narządami, kiedy przez próg przechodzi blond czupryna, a cała reszta za nią, i w tej chwili jestem martwa.

Mówiłam już, że mnie wmurowało? Albo, że mam pecha? Tak, jak najbardziej, bo po raz pierwszy w życiu myślę o tym, by być niewidzialną, chociaż na chwilę i tylko po to, by wydostać się stąd niezauważona , problem leży jednak w tym, że wiem dobrze, że to nie jest możliwe. A tylko się w tym umacniam, kiedy wyżej wspomniana czupryna trąca mnie ramieniem, nawet odwzajemnia moje uczucie szoku, i niby natychmiast przeprasza, ale mi puchnął oczy. Tak, oczy mi puchnął i się pocą – to silniejsze ode mnie. I pewnie zderzam się z resztą w podobny, czy inny sposób, ale … jakoś nie specjalnie mnie to obchodzi, wiecie, liczy się tylko fakt, że jestem już poza miejscem zawału i próbuję zaczerpnąć powietrza, a przeszkadza mi w tym tylko jedna rzecz – Steven za mną idzie, słyszę go. No ale co z tego? Bardzo dużo, otóż, a … z resztą, co się dzieję dalej macie niżej:

- Jenny! – słyszę, a dosłownie ułamek sekundy później stoi już przy mnie. – Dlaczego uciekasz?

- A jak ci się zdaje? – zdaję mi się, z kolei, że znowu mam ten atak paniki… Kurwa mać.

- Nie wiem – zaczyna, a po dłuższej przerwie dodaje: - Chodzi ci, że … wiesz, Izzy…? – szczerze? Zadał to pytanie jakby się bał, a tak na dobrą sprawę, to i ja się bałam, więc trafił w sam środek: trafił w sam środek tego gówna, które … no, trafił, to się teraz liczy.

- Jebać go – można by powiedzieć, że głośno myślę, i może żałuję, może nie, to nie ważne.

- No kurwa, chyba się zmieniłaś …

Tak bardzo chciałabym, żeby to była prawda, chciałabym i chcę się zmienić.

- Po prostu nauczyłam się wypierać uczucia.

- Tak? – nie, wcale nie.

- Tak. – dokładnie, wolę okłamywać, i nie tylko jego, bo i samą siebie.

Zaczynam się zastanawiać po co on w ogóle ze mną gada, bo … cóż, nie oszukujmy się – to jest jak waleniem głową w mur ostatnio. A dlaczego? To proste – bo się zmieniłam, problem jednak taki, że na gorsze się zmieniłam. I tu kolejny raz ktoś się pyta dlaczego, a ja odpowiadam, że KURWA MAĆ się zakochałam, ok.? Dajcie mi już spokój…

Zastanawiam się nad jeszcze jedną kwestią – Steven zaczyna wyglądać, jakby spanikował, sama nie wiem dlaczego, on nigdy nie panikuje, to nie możliwe, a jedynym racjonalnym wytłumaczeniem tego jest fakt, że może udziela mu się moja „aura”…? Z drugiej strony, to cieszyłabym się, gdyby jednak mnie nie rozumiał – i tak mnie nikt nie rozumie – a jestem bliska załamania … chyba. I w tym właśnie momencie, gdy moje myśli zaczynają mijać się z prawdą i pogłębiam się w nie i jestem na naprawdę niebezpiecznej głębokości, mogę śmiało podziękować Stevenowi, bo obudził mnie z transu.

- To skoro wszystko w porządku… - nie, nie zrozumiał. I dobrze. I bardzo dobrze. - …to ja chyba powinienem już wracać.

To, co powiedział dotarło do mnie dopiero po chwili, gdy odwrócił się w stronę klubu i już powoli zaczął iść, a ja…

- Steven…?

- Tak? – momentalnie się odwrócił, a ja … no cóż…

- Nie zostawiaj mnie – a ja pękłam. Znowu. – Jestem taka samotna.

~*~

Tak naprawdę dopiero teraz zaczynam zgłębiać sens słów, jakie powiedziałam Stevenowi: „jestem samotna”? To w moim przypadku powinna być oczywista i w pełni pozbawiona wątpliwości, jednak, gdy czasem patrzę na to z nieco innej strony, to ja wcale nie jestem sama – jeszcze żyję, czyli mam siebie. Mam też ciemne niebo nad głową pełne gwiazd i prawie całą paczkę papierosów, czyli mówiąc jaśniej – nie jest źle. Już nawet prawie zapomniałam o tym, co zostawiłam w tym moim całym bunkierku, pamiętacie? Wypadałoby pójść po rzeczy i błagać każdą napotkaną osobę o jakiś nocleg, bo w końcu albo sama o tym zapomnę, albo mi najzwyczajniej w świecie ktoś podpierdoli to wszystko, a żyć bez mojej gitary i … całej reszty, to lekko bym nie zniosła.

Ale wracając do tej bardziej istotnej sprawy: mimo dosyć dziwnego obrotu spraw, uczucia „pustki” i całej reszty tych uczuciowych bzdur, to czuję się dobrze. Może nastraja mnie to wyżej wspomniane niebo? Gwiazdy dla mnie tańczą, jednocześnie próbując śpiewać ballady wyciskające myśli. Tak, dokładnie, bo wyciskają myśli, nie łzy i bardzo się z tego powodu cieszę, a dzięki ich nadprzyrodzonym zdolnością może i nawet o tym wszystkim zapominam – zapomniałam już o ojcu, który prawdopodobnie za kilka tygodni zachleje się na śmierć i podzieli los tych wszystkich przysłowiowych „alkoholików”, zapomniałam o matce, którą równie dobrze mogę przypadkiem spotkać pod latarnią, czy gdzieś, zapomniałam też o tym, że gdy uciekałam z The Troubadour, przez sekundę, a może nawet jej ułamek wzrok mój i Izzy’ego spotkały się … w taki dziwny sposób. Dlaczego dziwny? Szczerze mówiąc ja sama nie potrafię tego wytłumaczyć, bo … co czuję przeciętny człowiek patrząc na coś niedostępnego dla siebie? Tak, kurwa, wyolbrzymiam wszystko w chuj. Ale taka jest prawda, nic na nią nie poradzę… Więc co czuje człowiek? Nie wiem, kurwa, równie dobrze mogłabym sobie podciąć żyły, tylko po to, żeby nie musieć tego znosić, a gdy już nawet szukam czegoś ostrego, dociera do mnie coś … COŚ, bo przecież nie mogę się pochlastać przez taką głupotę – nie jestem idiotką, przykro mi.

I to wszystko nie zmienia jednak faktu, że nie chcę, a przynajmniej nie powinnam siedzieć tutaj w nieskończoność, szczególnie, że nie specjalnie orientuję się w swoim położeniu, więc – jak już to kiedyś mówiłam – zbieram wszystko co moje i dupę spod drzewa i idę przez ten cały park do miejsca, które powinno być oczywiste – idę do „meliny”, więc nie będę przedłużać tego wszystkiego, i powiem tak: marzę wręcz, żeby po drodze potrącił mnie jakiś samochód.

~*~

Nie będę ukrywać, że w końcu odezwał się brak prochów, i przez to właśnie moje myśli samobójcze, jakkolwiek dziwnie to nie brzmi, zaczynają się nasilać. Co prawda nie boli mnie tak, żeby od razu posrać się w gacie, ale boli i to się liczy, więc nie pozostaje mi nic innego jak spróbować zagłuszyć to wszystko papierosem, a że trzęsą mi się ręce i przeklinam na zapalniczkę, fajka w pewnym momencie wypada mi z ust, i gdy schylam się, żeby ją podnieść zaczynam się orientować, gdzie tak dokładnie jestem, a jestem … jestem już blisko meliny i pech chciał, że z tego miejsca widać mój dom. Ale to dziwnie brzmi, nie…?

Chciałabym powiedzieć, że w tym momencie pojawiły się wspomnienia, ale jedyne co się pojawiło, to uśmiech na mojej mordzie i świadomość, że uśmiecham się po raz pierwszy od chuj wie jak długiego czasu, więc pytanie dlaczego się szczerzę? Bo jakoś świadomość, że nie muszę już grzebać się w tym bagnie powoduje u mnie coś takiego … jak taki wybuch pierdolonej euforii, że nawet na moment zapominam o bólu i moment później dziwię się, że melina ciągle stoi pusta. E, tam, to dziw, że ona w ogóle stoi.

Stoi?

Jak co stoi?

Ha! I już mam skojarzenia…

Namiot „Pana Przystojnego” stoi, ya know…?

Wiecie, co mi teraz przyszło do głowy? Systemu nie rozwalę, ale co tam, bo gdy naszła mnie ochota, by wygrzebać gitarę ze „schowka” w podłodze(?) i pograć, bo dzień dzisiejszy to taki jeden, wielki, pierdolony wachlarz emocjonalny, mam rację? Bo przechodziłam dzisiaj obok trzech różnych dziwek: przechodziłam obok paniki, strachu, totalnego posrania się w gacie, mijałam się z depresją, aż do teraz, czyli teraz witam ulicznicę pod tytułem nie innym, jak wyżej wspomniana euforia, która pojawiła się jakby znikąd, więc śmiało mogę powiedzieć, że wiem, jak się czuje Steven, i jednocześnie jak czuje się moja gitara, która tęskni za wzmacniaczem.

- Ty to masz dobrze, co? – mówię do niej i … tak, kurwa, czekam na odpowiedź… - Wszędzie cię noszą i w ogóle.

Ciekawe, co by odpowiedziała, gdyby nagle ożyła? Może coś, jak:

- Przecież wiem, nie? I w dodatku znam się na muzyce, Jenny.

- Tu akurat muszę przyznać ci rację, znasz się na muzyce.

- Miło mi to słyszeć, ale … kurwa, co ja mogę, jestem tylko gitarą…

- No fakt, ty w ogóle z życia nie korzystasz.

- Ciekawe jak mam korzystać, skoro moją właścicielką jest jakaś jebana ćpunka…

- Co, kurwa…?

- To co mówię: nigdy nie masz czasu na mnie zagrać.

- No to … wiesz, przykro mi i w ogóle, ale weź już się zamknij.

- Nie możesz mi rozkazywać.

- No jak to nie?

- Tu ci przypomnę: jestem tylko gitarą, do cholery, nie możesz mi rozkazywać.

- Stul tą mordę, będę robić co mi się podoba!

- Tak? I takim tokiem myślenia gdzie zawędrowałaś…?

- Oświeć mnie, nie wiem.

- Przede wszystkim zakochałaś się. Zakochałaś się w Izzy’m.

 - Coś ty, nie wpadłabym na to…

- Ale to nie wszystko, bo jeszcze wykorzystujesz Stevena.

- Pierdol się, ja go jeszcze nie… Jego akurat nigdy nie wykorzystałam.

- Zawsze kiedy puścisz się z Axlem lecisz do Stevena się wypłakać, nie oszukuj mnie.

- Zamknij się…

- …a potem udajesz, że nic się nie stało i znikasz.

- Zamknij się.

- Potem wracasz i bajeczka zaczyna się od nowa, a na Izzy’ego boisz się nawet spojrzeć.

- Zamkniesz się, czy nie?

- Nie masz jaj, Jenny, żeby uporać się z własnymi problemami, i to właśnie w tym tkwi twój problem.

- Wcale nie, ja tylko…

- Tylko co? Boisz się miłości? Nie próbuj mi nawet wciskać takiego gówna.

- Ale kiedy to prawda!

- A dlaczego tak jest? Może dlatego, że nigdy nie spróbowałaś kogoś kochać…?

- Bo nikt nigdy nie kochał mnie.

- To może czas zaryzykować, co? Nie pomyślałaś, że Izzy może czuć podobnie?

- Litości, jedyne co on kocha to prochy i muzyka… Prawdopodobnie.

- Kocha i ciebie.

- Kurwa, zamknij się…!

- Wiem co mówię. Wiem też, że jesteś pierdolonym tchórzem, że…

- Przestań, kurwa, PRZESTAŃ!

I bum!

Nie mogłam tego znieść, od co, ale to idiotyczne – gitara wywołała u mnie takie wyrzuty sumienia… Kurwa, kogo ja próbuję oszukać? Mam fazę, pierdolę od rzeczy i bez powodu rozwaliłam sobie gitarę, tak więc … żegnam.