Rozdział 39.

Tak, jestem dumna z tego rozdziału.
Chyba nawet pobiłam swój rekord, bo nie ma tu ani jednego dialogu, nawet wypowiedzi i zaczynam się zastanawiać... Jakim cudem to opowiadanie zaczyna zamieniać się w pamiętnik? Dialogów prawie nie ma, akcja się tłucze i nawet nie wiem, czy to dobrze, czy źle. Nie wiem, bo pod ostatnimi postami było najwięcej 8 Waszych komentarzy, nie więcej. I znowu zaczyna się to samo... Komentuję mało ludzi, obserwuje dużo, jest pawie 20.000 odwiedzin (za co bardzo dziękuję!) i ... no, bardzo prosiłabym, żeby kolejne ninje się ujawniły.

 + Soundtrack.

~*~

Tej zegar jest kompletnie pijany.

Dlaczego? Nie wiem, ale zacznę inaczej niż zwykle.

…

Pijany czas odlicza zwariowane sekundy, a z każdą kolejną moje zachowanie staje się coraz bardziej niezrozumiałe, nawet dla mnie, bo leżę na tym łóżku skulona w taki sposób, jak przez większość dzieciństwa i zastanawiam się, może nawet poszukuję sensu w tym wszystkim – w świecie, w sobie, we wszystkim, co mnie otacza: Gabrielle wyszła. Nie ma już jej parę godzin, co wskazuje rzecz oczywistą – jest w „pracy”. Dlatego korzystam z chwili i zamykam się w sobie na wszystko i tak szczelnie, jak tylko ja potrafię, bo wiem, że brakuje mi narkotyków i poczucia szczęścia, jakie po nich zawsze następowało. Co jednak nie znaczy, że po nie ponownie sięgnę, bo nie taki jest mój cel. Moim celem jest zrozumieć, co powiedział mi Steven. Mam być silna. Mam być silna i go pokochać, bo i on kocha mnie. Czy jest w tym jakiś sens? Szczerze nie sądzę, bo to ostatnia rzecz, jakiej bym się spodziewała, może nawet ostatnia rzecz, jakiej bym chciała, ale najciekawsze i najważniejsze jest to, że może przy nim na powrót byłabym sobą. Steven to taki człowiek, który niezależnie od sytuacji potrafi doprowadzić innego człowieka do szczęścia, jakiekolwiek ono by nie było – takie szczęście czułam, gdy słuchałam jego wyznań, a to właśnie szczęście było kompletnie niekompletne. I znowu nie widzę sensu…

Zacznę ponownie od nowa.

Steven… Moje prywatne szczęście, moja odskocznia od realnego świata. Mój najdroższy przyjaciel, zarazem jedyny, tylko problem leży w miejscu, gdzie miłość spieprzyła cały urok przyjaźni. A była to przyjaźń bezinteresowna, czyli taka, jaką być powinna. Przynajmniej powinna być taką z pozoru, bo w końcu ja się na tym nie znam – nigdy nie miałam takiego przyjaciela. Co tam, ja nigdy w ogóle nie miałam przyjaciela i przez całe życie szło obok mnie moje drugie, tym razem nie widzialne, ja. Ta druga Jenny wiedziała, że umrze samotnie – bez miłości, przyjaciół i nikt nie będzie jej opłakiwał, a stanie się to prędzej czy później. Utwierdziłam się w tym z chwilą, w której pierwszy raz spróbowałam innych narkotyków, tych mocniejszych i przestałam się  ograniczać jedynie do zielska, czy tych wszystkich tabletek. Swego czasu brałam nawet psychotropy ojca, ale pozwalały mi one jedynie zasnąć w spokoju – teraz nawet nie mam i tego, bo … cóż, śpię mało, może nawet w ogóle, a jak już, to mam z tym kłopoty, bo ostatnią moją myślą przed tym prawdziwym snem, to chęć, by już nigdy się nie obudzić. Byłoby inaczej, gdyby był ten ktoś, nawet jeśli miałby to być Steven.

A teraz właśnie to wszystko uderza we mnie z podwójną siłą, bo do momentu tej sytuacji z rana było wszystko w najlepszym porządku. Mogę nawet zaryzykować i powiedzieć, że byłam w ten czas szczęśliwa i to uczucie jest cudowne: pięć miesięcy szczęścia pozbawionego trosk i problemów. Przez ten czas zapomniałam nawet o Izzy’m. Zapomniałam o moich rodzicach, o całej reszcie, nawet  zdążyłam się prawie wyleczyć z nałogu. Teraz to wszystko wróciło i mam ochotę wrócić tamtego czasu, kiedy wszystko było takie proste, bo znowu zaczyna się komplikować. Ale jest jeszcze jedna myśl, bo może to wszystko ja…? Nie inni – to tylko i wyłącznie ja. Może wszystko wyolbrzymiam? Może aura pijanego zegara przedziera mnie na wskroś i ja sama zaczynam być pijana? Jedyne na co teraz mam ochotę to wytrzeźwieć i odzyskać to wszystko, co straciłam. Chcę wygadać się Gabrielle, ale nie mogę, wiem, że nie mogę, a przynajmniej nie teraz. Jestem kompletnie rozdarta i nie wiem jak sobie z tym poradzić – to mój problem, może nawet jedyny.

Nazwałam poduszkę imieniem Stevena i przytulam się do niej, jakbym za pięć minut miała umrzeć. A może faktycznie tak jest…? Może zostało mi już mało czasu, a ja marnuję go na użalanie się nad sobą. Ale z drugiej strony, to co mogę zrobić? To wszystko idzie z biegiem czasu, który istnieje lub zanika bez względu na nieustający ruch zegarów, a mój czas właśnie zanika i dlatego muszę coś zrobić, bo żyję, albo też żyłam w złudnej definicji „korzystania z życia”, bo o dziwo nic z niego nie czerpałam ciągle pijąc na umór, ćpając i pieprzeniem się z wszystkim, co się rusza. Teraz jest nowa Jenny – ona musi coś zrobić, musi zmienić swoje życie, bo pewnie dłużej tak nie pociągnie.

Wstaję więc z łóżka, ogarniam się z lekka, a gdy jestem już w kuchni pociągam ostatni łyk z butelki wódki, którą zostawiła Gabrielle i wychodzę. Jeszcze mam wątpliwości gdzie, ale wychodzę, bo zdaję się na moje stopy, które poniekąd uważane są za mądre i mam nadzieję, że poprowadzą mnie tam, gdzie powinnam być.

Wychodzę i staję pod blokiem: pewnie wyglądam na bardzo pewną siebie, a najciekawsze jest to, że jest zupełnie odwrotnie – boję się swojego dobicia w lustrze, swoich myśli i słów, a co dopiero mieć poczucie tej pewności, którą również straciłam gdzieś po drodze. Staram się jednak o tym nie myśleć w tej chwili i może nawet wmówić sobie, że jeszcze została we mnie jakaś cząstka, która napawa mnie optymizmem.

W tej chwili poczucie szczęścia daje mi zachód słońca – on rozkochuje mnie w sobie i nie pozwala przestać na siebie patrzeć. Przez to wszystko atmosfera jest lepsza, i nie tylko w realiach: w moim świecie coś takiego mnie podbudowuje, więc może osiągnę coś więcej, niż tylko bezproblemowe odpalenie papierosa.

Jednak szczęście w nieszczęściu, że wyznaczony przez moje stopy cel nie jest daleko od mieszkania Gabrielle – ulica i kawałek, plus jeszcze parę sklepów po drodze. A w sklepach? Żarcie, na których widok odzywa się mój brzuch, bo nie jadłam nic od już niepamiętnych mi czasów: ktoś mądry powiedział mi kiedyś, że między innymi brak apetytu jest jednym ze skutków ubocznych zakochania. Czy to realne? Sama nie wiem, ale w tej chwili zaczynam wierzyć w prawdziwość tych słów. Szczególnie, że chyba dorobiłam się trzeciego jelita, które razem z pozostałymi dwoma zaplatają się w warkocz, a to wszystko na widok piekielnego domu, gdzie znowu jest piekielnie cicho, bo jedyne, co widzę to otwarte okno i od czasu do czasu słyszę przebijający się rytm cicho puszczonej muzyki. Najgorsze jest jednak to, że ciągle stoję przed tym miejscem i nie mam odwagi zrobić kompletnie nic, a patrzę się w jedno nieokreślone miejsce tak długo, że palący się ustnik od papierosa zaczyna mnie szczypać w palce.

Zachód słońca z odcieni brązu zamienił się w gamę fioletowych kontrastów i wszystko na nowo zaczyna nabierać tego durnego „nastroju”, cokolwiek to znaczy. No bo… Nastrój – zwykle do świętowania go potrzeba dwóch osób, jak do tanga – teraz obecna atmosfera odsłania wszystkie tajemnice, bo czas biegnie nieubłaganie szybko. Zaczyna się ściemniać coraz bardziej, a ja patrzę na drzwi piekła, jakbym liczyła na coś, co nigdy nie nastąpi. I bez względu na wszystko zrozumiałam, że czasem życie wiąże losy ludzi, którzy nigdy nie powinni się spotkać…

Nie zauważyłam nawet kiedy ustnik spalił się do połowy – teraz rzucam go gdzieś na bok i depczę butem próbując sobie wyobrazić, że ta pozostałość po papierosie to tylko pozornie nieistotny symbol. Tylko symbol czego…? Sama nie wiem, ale mam już dosyć tego wszystkiego i pewnie w tym momencie to szczyt telepatii, bo dostaję zawału, kiedy zza drzwi do piekła wyłania się Steven i nagle przeszłość łączy się z przyszłością w jeden krzyk – jest on długi, głośny i wręcz przerażający, bo to coś, co w tej chwili rozsadza mi wnętrzności jest silniejsze ode mnie. Jest silniejsze od wszystkiego co żyje, a czuję to, bo Steven mnie zauważył i idzie do mnie z wielkim uśmiechem i sercem na dłoni, a ja znowu chcę uciekać. Powie mi ktoś dlaczego tak jest? Wieczna ucieczka prowadzi donikąd, a wiem to doskonale z własnego doświadczenia, dlatego zabijam ten głos, który mówi mi „nie” i czekam na niego wymuszając ten nieszczery do granic możliwości uśmiech.

Zazdroszczę mu szczęścia.

Szczęścia i pogody ducha.

Podczas, gdy on jest definicją szczęścia, ja jestem jego przeciwieństwem.

To właśnie tak cholernie dobija – poczucie bycia gorszym.

Może byśmy się dopełniali?

Może bylibyśmy parą idealną?

Może, ale to nie byłoby szczere.

Noszę w sobie niespełnioną miłość.

Każdy ją nosi.

Może to właśnie dlatego tak usilnie staram się o niej zapomnieć i z każdym moim kilkusekundowym powrotem do rzeczywistości Steven jest o metr bliżej, i bliżej, i bliżej, ale ja doskonale wiem co powinnam zrobić – wychodzę odrobinę dalej i zastawiając mu drogę przyciągam do siebie i całuję jak najlepiej tylko potrafię. Coś karze mi robić to tak, by zapamiętał, może nawet coś więcej, ale wiem tyle, że ta sytuacja jest inna niż pozostałe – nie całuję się z nim pierwszy raz. Teraz jest inaczej prawdopodobnie dlatego, że w głowie huczy mi jego głos mówiący to, co powoli staje się moim przekleństwem. A jego głos jest taki uroczy, ciepły i wręcz ocieka szczerością – to właśnie jest przekleństwem. Jest moim przekleństwem, ale będę silna. Będę silna i końcu go zapragnę.