Rozdział 41.

Muszę się komuś zwierzyć... Blogowi? Whatever.
Powiem tak: typowa sobota w moim domu wariatów, bo od samego rana dostaję kurwicy, okej.

A co do spraw ważniejszych - dwa tygodnie nieobecności rekompensuje dłuższy rozdział. To tyle, dziękuję, do widzenia.

+ Dwa soundtracki: do części pierwszej i drugiej, czy jakoś tak.


Enjoy, fuckers.

~*~

Ogarnia mnie wrażenie, że duch, którego nosiłam w sobie od dzieciństwa opuścił mnie nagle i bez uprzedzenia. Po prostu zostawił mnie na pastwę losu samej siebie, bym zmagała się sama z tymi wszystkimi problemami. Dotychczas jednak mi pomagał. Co prawda sposób w jaki to robił pozostawiał sobie wiele do życzenia, ale był skuteczny, nawet bardzo. Dzięki niemu niczym się nie przejmowałam, podchodziłam do życia i ludzi z dystansem przyjmując za jedyną wartość tylko swoją osobę. Tak, bo Jenny, jaką znacie miała tylko siebie – przyznajcie, że taka właśnie jest prawda. Co więc zmieniło się teraz? Teraz być może nauczyłam doceniać się to, co jeszcze mi zostało. Nie ma tego wiele, ale cóż. Mam Gabrielle, a dzięki niej tymczasowe mieszkanie, za co jestem jej wdzięczna, może nawet nie zdajecie sobie sprawy jak bardzo. Dlatego właśnie powinnam w jakiś, nawet najmniejszy sposób jej to wynagradzać. Jaką metodę wybrałam? O dziwo bardzo prostą – staram się zapomnieć o tym, co miało miejsce przed jakimś czasem. Wiem, że to trudne, ale się staram. Gdy wracają wspomnienia i wszystko od nowa staje się takie żywe, przestaje być obce, to razem z tym całym bajzlem pakują się przeżyte wówczas uczucia i wszystko od nowa się jebie. A sposób jest na to prosty – trzeba założyć maskę. Założyć ją i ponownie spróbować zapomnieć.

Od jakiegoś czasu przy robieniu kanapek towarzyszy mi papieros w ustach. Tym razem jest zwykłą ozdobą, atrapą, bo nawet się nie zaciągam. Po prostu jest i w pewnym sensie jakoś przestał przeszkadzać mi dym tak bardzo drażniący moje oczy. Ale mam coś jeszcze – mam Jima i jego wiersze. Tam, gdzieś w głowie i słyszę to jednym nieustannym, wręcz irytującym ciągiem: „Wieczna świadomość w pustce sprawia, że proces i więzienie wydają się niemal przyjazne. Pocałunek w burzy. Szaleniec za kierownicą, pistolet przy karku, zaludniona przestrzeń chłodnie wygięta...”**

Jak zacięta płyta…

Zabierzcie to ode mnie!

Boję się.

I kolejne przerażenie – w momencie, gdy słychać klucz otwierający drzwi, a serce podchodzi mi do gardła równie dobrze od razu mogłabym zejść na zawał, czy coś. A zza drzwi wyłania się Gabrielle. Ulga. Tak, ulga do tego stopnia, że przestaje kurczowo zaciskać nóż w dłoni.

- Jak dobrze, że jeszcze żyjesz – mówi, aż śmierdzi tym udawanym sarkazmem na kilometr.

- Zrobiłam ci przysługę – kanapki zrobiły się same. – To ilu ćpunów dzisiaj dokarmiłaś?

- Skąd takie pytanie?

- Wrodzona ciekawość.

- Nie dam ci satysfakcji, kochana – oczywiście.

Siada na kanapie, a mnie uderza paranoja, bo czuję się jak w jakimś durnym serialu. Coś jak „Cudowne lata”. Z jedną, małą jednak różnicą – w tej rodzinie to ja jestem Panią Arnold. Gabrielle jest tą wkurwiającą „głową rodziny”.

- Teraz ja mam pytanie do ciebie – zaczyna nagle, gdy stawiam żarcie na stoliku, a zapalniczka podpala już kolejną fajkę. – Co dzisiaj robiłaś?

Chwila ciszy zapada w momencie, gdy najzwyczajniej w świecie zastanawiam się, co takiego mogłabym jej odpowiedzieć, bo nie jest to nic przyjemnego. Nie pochwalę się, że gdy dorwałam mój stary pamiętnik ledwo uszłam z życiem. Nie będę jej mówić o większości popołudnia spędzonego na parapecie, gdzie molestowałam papierosy. Nie będę też jej opowiadać, jak leżałam w łóżku do późna i łudziłam się, że zostanę filozofem. To wszystko jedna wielka i przygnębiająca melancholia – zanudzi do tego stopnia, że w końcu zabije… I z tej całej pięknej wypowiedzi wywnioskowałby ktoś, że samo zjawisko śmierci mnie fascynuje, tak więc…

- Nie zabiłam się. – mówię tonem niemalże triumfalnym i robię sobie z już pustego talerza popielniczkę.

- Mówiłam ci, cieszę się z tego powodu – przerwa – ale pytam poważnie.

- Poważnie – nie, nie próbuję jej naśladować. Zbieram się tylko na wskrzeszenie w sobie duszy Morrisona, bo właśnie w taki sposób chcę jej odpowiedzieć. – Próbowałam wrócić do dawnej świadomości.

A to, czy mi wyszło, to już inna kwestia…

- …niech będzie i tak.

- Nie rozumiesz mnie – bo taka prawda.

- Ja cię nigdy nie zrozumiem.

Chwila ciszy po raz drugi.

Tym razem skupiłam się na czymś zupełnie innym – zaczynam spełniać swoje kłamstwo z wypowiedzi i wracam do starej świadomości. Więc gdzie jestem? Jestem na dachu hellhouse, a kącik mojego oka zerka, jak Pan Izzy z przysłowiową „pasją” skubie słonecznik. Może powiało nudą. Co z tego? Nic, dokładnie nic, bo rzecz wydała się być interesująca wyłącznie dla mnie – widzę wiatr, który delikatnie rozwiewa mu włosy, pokazując tym samym blask odbijający się od kolczyka w prawym uchu. To niesamowite, jak taka drobnostka potrafi wywołać radość… Radość? Nie wiem, czy to słowo jest odpowiednim, ale tym razem zapomniałam o Stevenie siedzącym obok i czuję się podle. A najciekawsze jest to, że nie wiem, dlaczego zapomniałam. Nie wiem też, dlaczego tak desperacko staram się nie zapominać o tamtej sytuacji – przywołuję ją niebezpiecznie często i nie jestem z siebie dumna.

Czuję, jak zamykają mi się oczy. Sen woła mnie głośno, i wyraźnie zagłuszając pukanie do drzwi nie chce dać za wygraną.

Co się dzieje dalej? Czy sen się poddaje? Najwyraźniej, bo czuję się jak na kacu, i gdy pierwsze wrażenie znajomego głosu uderza mi do głowy odwracam się w stronę jego źródła i … co widzę? Świat jest taki mały.

- Hej, Gabs, to wy się znacie? – wyglądam jak naćpana.

- To WY się znacie? – Pani Wyżej Wspomniana zatrzymuje się w pół drogi do stołu w niby-kuchni i wygląda na nawet zaskoczoną. Zabawny widok.

- Tak! – Erin, kurwa, Everly. Będę musiała przywyknąć do jej piskliwego tonu. – Właściwie, to Axl nas ze sobą poznał. Prawda, Jenny?

Przytakuję.

Ten akcent z jakim wymówiła „Axl”…

Egh, rzygać, rzygać, RZYGAĆ!

A wracając do „Axl nas ze sobą poznał”… Jeśli nadążacie za czymkolwiek, co wychodzi spod moich palców, to powinniście dokładnie wiedzieć jak było. Ta cała moja znajomość z Erin nie miała swojego początku od typowego: „poznajcie się”, tylko sytuacja była o wiele ciekawsza – zmieszana i spanikowana Wiewiórka stawała na rzęsach,  byśmy nie gadały wiele, a co dopiero, by po pijaku ktoś nie powiedział tych kilka zbędnych słów. Przynajmniej zbędne były dla niego, a sytuacje podsycał sam fakt, że o naszym pseudo-romansie wiedzieli wszyscy, tylko nie Erin. Biedna Erin, biedna. I to właśnie dzięki temu wszystkiemu, co wyżej widnieje zaczyna mnie kusić, by przerwać milczenie. Co prawda nie teraz – Panna Everly rozmawia z Gabrielle, więc wolę poczekać jeszcze trochę. Tak bardzo trochę. A swoją drogą, co by było, gdybym w tejże właśnie chwili wydarła się: „Twój facet mnie posuwał”? Trzecia wojna światowa.

Zmieniając temat powiem, że narodziła się trzecia osobowość Jenny. Chyba trzecia, bo ta nowa nie podsłuchuje tych durnych szeptów, z których najgłupszy dzieciak wywnioskowałby jaki jest ich temat przewodni. A mianowicie jestem nim ja. Sprawiedliwości i szczerości tu tyle, co talentu w osobie Madonny, więc równie dobrze mogę przyznać się bez bicia, że czuję się wydymana, bo komu odpowiadałaby taka sytuacja? Muszę to przerwać, dłużej nie wytrzymam.

- Erin? – mówię i w jednej chwili nastała cisza. Przerażająca cisza. – Bez urazy, ale ty tu w celu?

- Tak naprawdę, to Gabrielle zaprosiła mnie, na… Wiesz, żeby porozmawiać.

- Przy kielichu…? – tak, nagle mnie olśniło.

- Czemu nie. – mówi gdzieś wyżej wspomniana, a gdy rozlewa wódkę do dopiero co wyjętych kieliszków … cóż, wiecie, co dzieje się dalej.

*Cztery godziny później…*

- Jesteś… Nudna.

- A ty jesteś narcyzem.

- Jesteś odmóżdżona.

- A ty ordynarna.

- Jesteś pizdą.

- Jesteś popierdolona.

- A ty… - przerwa – przy jakiej literze je-jesteśmy? – co do Erin, to z „odmóżdżoną” trafiłam w sedno. Tak, zdecydowanie.

- „R” – odpowiadam i wygląda na to, że zabawa trwa dalej.

Zabawa…

Tak – jak się bawić, to się bawić: drzwi wyjebać, okno wstawić!

Witam. Jestem Jenny Stevenson i się najebałam.

- Dobra. Hm… Ruchasz wszystko, co ma kutasa.

- A ty jesteś… Rozpuszczona.

- Suka!

- S…snobka!

- …twarzy nie masz.

- A ty jesteś tępa.

- A ty…

- DOSYĆ, KURWA! – ups. – Jebane dzieci, no, szlaban na wódkę i chuj. Koniec rozmowy – co by tu dużo komentować. Gabrielle się zdenerwowała. Delikatnie.

I nie żeby coś, ale to wszystko dla jaj – nawet to, że najmniej pijana Pani Brovlovski dba o podpite towarzyszki i pozwala nam wisieć na swoich ramionach, poważnie.

Ale wróćmy na chwilę do przeszłości i zadajmy sobie jedno pytanie: jak się kończy wyjawianie tajemnic? Jaki jest skutek jej słabości biorąc pod uwagę prosty fakt – najebana Jenny powiedziała najebanej Erin, co robiła z jej chłopakiem. Równie dobrze mogłabym narzekać, że „co ten alkohol z ludzi robi”, bo nagle dostałam kilka nowych języków i każdy z nich podsuwał mi nowe wspomnienia, którymi mogłabym się podzielić z moimi pijanymi już koleżankami. Pijanymi? Powiedziane bardzo skromnie. A swoją drogą opiszmy obecną sytuację: zapomnę na chwilę o wirującym świecie i o tym, że nagle zrobiła się Erin razy dwa, a Gabs razy ze cztery i tylko ja jestem pojedyncza. Tylko jakby okolica się powiększyła – nagle Sunset rozrosło się na całe LA, węże na chodnikach zostały rodzicami licznego potomstwa, a co przez to rozumieć jest ich o wiele, wiele więcej i karmią się wódką, która leje się z kieszeni mojej kurtki. Dlaczego tak jest? Bo ktoś mądry zapomniał zakrętki, a jak się pewnie domyślacie, to właśnie ja jestem mądra. Mam też niesamowitą wenę, sama jednak nie wiem na co, więc możemy poteoretyzować: na co Stevenson miałaby wenę? Może skomponowałaby jakąś piosenkę, mimo nieznajomości nut? Może nauczyłaby się śpiewać? Może, a może nie reanimując swoje szare komórki zawróciłaby z trasy, która prowadzi w niestety wiadomym kierunku? A debilem, który obrał cel jest niejaka Everly – jak twierdzi chcę iść na poszukiwania swojego ukochanego, acz zaginionego ostatnio rudzielca i wygarnąć mu jakim to jest kłamliwym chujem… Ha! Mówmy o rzeczach możliwych. Ale to wszystko nie zmienia jednak faktu, że my – jako jej „przyjaciółki” – mamy wręcz wpisane w obowiązkach, by ją dopingować i dopilnować, by osiągnęła swój cel. Ja się grzecznie pytam: kto, do kurwy, wymyśla tak posrane zasady?  A tak między Bogiem a prawdą – ja musiałam najebać się ciut więcej, niż pozostała dwójka, więc moja zgoda na uczestniczenie w tej całej akcji nie do końca była świadoma, ale cóż.

Mówiłam już, że okolica wydaje się większa? Bzdura! Teraz jest jeszcze mniejsza i kurczy się ciągle, i ciągle i bez przerwy. Pewnie hellhouse będzie wielkości mojej dłoni, a jego „lokatorzy” – że tak powiem –  będą wielkości mojego kciuka… Ale jazda!

Ej, ale zatrzymajmy się na moment.

Chyba nie dotarła do mnie jeszcze jedna, pozornie najważniejsza sprawa – nie dotarło do mnie, że w wyżej wspomnianym gównie mieszka mój wampajer. Zaginiony książę. Władca ciemności. Mój zimnokrwisty brat. Moja niespełniona miłość. Mój koszmar. Mój sen. Mój rycerz w rozjebanej zbroi z aluminium.

Ha! Dojebałam.

Poważnie – moją pierwszą czynnością po przekroczeniu progu tego domu będzie posranie się w gacie, nie żartuję.

____________________________

** Jim Morrison – „Strach”