Rozdział 48.

Rozdział 48, tak.

Kurwa, spójrzmy prawdzie w oczy - zajebiste opowiadanie o prochach, seksie i muzyce stało się ...stało się... no, takim gównem. FLAKI Z OLEJEM!

Nie wiem, może zrobię sobie przerwę i dam sobie w żyłę kilka(dziesiąt) porcji kreatywności i fantazji...?

+ Nie przedłużając: soundtrack.
++ Przy następnym rozdziale pewnie dodam coś, co będzie rekompensować ten SHIT na dole.

~*~

I nadszedł dzień odwiedzin, który nigdy nie zwiastuje czegoś dobrego. Dni te są zwiastunem, początkiem końca, końcem początku, czy też są po prostu czymś od czego chcę uciec. Chociaż tak na dobrą sprawę przez cały pobyt w Klinice chce uciekać, ale czy znajdzie się osoba, która właśnie w tym momencie mi się dziwi? Pewnie nie, bo ta sprawa jest banalnie prosta: takie miejsce jak to nigdy nie są dobre, nie są pierdolonym rajem, mimo, że leczą z tego przysłowiowego zła. Jednak chcąc, czy nie chcąc zostałam zmuszona do zejścia tutaj – do miejsca, które nie bardzo wiem jak opisać. Opisywałam już całą Klinikę? W sensie budynek? Raczej nie, ale nie ma czego opisywać. To zwykła cegła pomalowana sprejem na szaro z labiryntami w środku, a przed wyjściem jest wybieg. Mówię wybieg, bo bywało i tak, że traktowali niektórych tutaj jak gorszych od siebie. Nie mówię o jakichś głupich napierdalaninach pomiędzy Ćpunami, ale o poważnych sprzeczkach między „pracownikami” a właśnie Ćpunami.

To nie jest ludzkie, prawda? Wszyscy jesteśmy ludźmi, a te – i mówię to z czystym sercem – skurwysyny co i rusz stawiają między nami nowe mury. Podziały są złe, temu zaprzeczyć nie mogę. Z drugiej strony nie mogę temu zaradzić, bo jak chciał pech takie rzeczy dosyć często zdarzały się na moich oczach. Pomyślałby ktoś, że ja takich rzeczy naoglądałam się już wystarczająco i miałby rację. Z tym, że przez owe doświadczenia jestem odporna, nie rusza mnie to, a jedynym, czym się przejmuję, to tym, że kiedyś sama taka byłam. Co z tego, że za czasów szkolnych, ale byłam – bójka była chlebem powszednim i fakt, bo nie specjalnie lubię o tym mówić. Najzwyczajniej w świecie szkoda mi nerwów.

A jeśli miałabym wrócić do tego miejsca? Tak, jesteśmy na wybiegu – Ćpuny siedzą przy tych żałosnych, wmurowanych w ziemię stoliczkach i siedzą przy równie żałosnych wmurowanych w ziemię krzesełkach, i czekają na swoje rodziny, przyjaciół, kochanków, bukmacherów, czy kogo tam nie mają. Mnie zaś został zeszyt, w którym rysuję obecny tu krajobraz, o ile mogę to tak nazwać. Tak, czas odwiedzin spędzam z zeszytem, bo nikt z moich tak zwanych bliskich się nie pofatygował. A może to i lepiej? …a może jednak nie? Nie zwracajcie się w tej sprawie do mnie, bo sama nie wiem już co mam myśleć… Co myśleć powinnam… Nie wiem.

Odkładam zeszyt z nieskończonym szkicem, bo boli mnie ręka i momentalnie zaciągam się tym świeżym powietrzem, wyobrażając sobie, że jest to niewidzialny i najlżejszy papieros na świecie. Ha, to gówno daje, bo od całych pięciu lat paliłam te najmocniejsze… Tak! Palę od trzynastego roku życia, spalcie mnie na stosie! I co z tego, że od początku wiedziałam, że się niszczę? To równie bardzo mnie nie obchodziło, jak nie obchodziło mnie to, czy żyć będę, czy też nie. Teraz te sprawy delikatnie zmieniły się – ja, jako Jenny Stevenson stałam się, kurwa jego mać, poważna i sztucznie inteligentna, bo zaczęłam w pewnym stopniu szanować życie. Ale to nie znaczy, że przestanę jarać i chlać, litości.

Po raz kolejny wracam do sedna sprawy, bo się skupić, kurwa, nie potrafię...

Dajcie mi tą fajkę, bo nie wytrzymam!

Ekhm.

No tak.

Wiecie co jest ciekawe? Obserwowanie Ćpunów w ich …no, prawie naturalnym środowisku. Mam na myśli w otoczeniu tych, na których im zależy, a czy jest to odwzajemnione, to nie mój problem. Więc… Oni są tacy swobodni. Na twarzach niektórych po raz pierwsze widzę uśmiech. Po raz pierwszy od pobytu tutaj i to jest piękne na swój sposób. Wiesz, takie odosobnienie na dłuższy czas, a potem… Ja pierdole, mózg mi się uszkodził, to jest zbyt piękne. Ha, pewnie, gdyby pojawił się Steven wypłakałabym oczy z radości. Z radości? Nie wiem, czy to dobre słowo… Ej, dobre może jest, ale niezbyt adekwatne do sytuacji, bo nad rozmyślaniem, jak bardzo brak mi tego chujka spędzam praktycznie cały czas, i nagle mam przebłysk wspomnień. Wiecie, to taki efekt domino, który rozpoczyna właśnie Steven i idzie dalej – przez hellhouse, do jego lokatorów i kończy się na Izzym, bo właśnie w tym momencie przestaję myśleć. Nie chcę myśleć o Panu Wampajerze. NIE UMIEM o nim myśleć, do chuja, nie bijcie. Ale …to wszystko nie zmienia faktu, że chcę wiedzieć, dlaczego tak się stało. Dlaczego tak jest, że gdy temat schodzi na mniej, czy bardziej przyjemny, to przegrzewają mi się te …te kurwy w głowie i nie mogę ruszyć z miejsca – jak choćby teraz. Gdyby temat ten byłby przyjemny, pewnie szybko bym go zmieniła, a póki co… Spierdalam od niego, co sił w nogach.

…

Ćpuny się oswoiły. Albo to oni oswoili Ćpunów.

Każdego da się tak oswoić? Jeśli tak, to życie człowiekowatych byłoby o stokroć prostsze, ale …co takie coś jak ja może wiedzieć o oswajaniu? Niegdyś bezuczuciowa bryła z lodu, której serce w tej właśnie chwili stopniało, bo zobaczyło znajome twarze. To nie są Ćpuny z Kliniki, to nie są „pracownicy”, czy też roboty… Są to takie dwa małe-duże ktosie dzięki którym mam powód, żeby nie zaciąć się papierem – na przykład na nadgarstkach.

Ale, ale!

Ktosie – Erin spięła włosy, a Gabs ma swoją słynną koszulkę z Metalliką.

A Jenny prawie ryczy.

Mój Morrisonie, jak ja dawno ich nie widziałam!

Czy moja reakcja jest adekwatna do sytuacji? Jebać to, muszę się przytulić!

…

Chwila ciszy. Niezręcznej ciszy. I poprzedzające ją okrzyki. Cholernie tandetne okrzyki. „JENNY, ERIN, GABS, JENNY”, kurwa, I WSZYSCY ŚWIĘCI… Kill me.

- No – Erin chwali się swoją elokwencją – Jenny… Tęskniliśmy za tobą!

Jedzie mi tu czołg?

- My? – pytam, bo tak, liczba mnoga jest nie tyle intrygująca, co …przerażająca.

- No – po raz kolejny – Wiesz, ja, Gabrielle, Steven… Ta, Steven przede wszystkim…

Oo. No to słodko.

- Kurwa, Erin – tak, to Gabrielle – to teraz nie jest ważne. – wspomniałam, że musiałyśmy usiąść przy żałosnych krzesełkach? Ach, no tak. – Powiedz tylko, Jenny, kiedy cię wypisują?

- To nie jest, kurwa, szpital, że mam datę wypisu – hej, ale po długiej przerwie bardzo milutko do siebie mówimy, prawda?

- Wiesz, że nie w tym rzecz – przerwa – miałam na myśli …kiedy wychodzisz, o, właśnie. Kiedy wychodzisz?

- A tego też nie wiem – mówię. I to jest prawda, nie mam pojęcia, kiedy będę wolna.

- Nie pomagasz – Gabs jak widać woli się kłócić. Chuj, i tak ją kocham.

- Ale w czym rzecz? – teraz ja sama się pogubiłam.

- No w tym, że - wtrąca się Erin – po prostu pusto się zrobiło bez ciebie.

Oo. Tego się nie spodziewałam.

W tym miejscu powinnam napisać, czy też przytoczyć resztę dialogu, ale nie oszukujmy się – to, że Jenny traci, nawet na trzeźwo, świadomość świata Bożego nie jest żadną nowością. Wypadałoby też wspomnieć, że mimo wszystko rozmowa toczyła się dalej, tym razem na zasadzie, że ja tylko przytakiwałam, ale kogo to obchodzi? Ważne jest to, że gdy Erin wspomniała o Stevenie, serce podeszło mi do gardła …tylko, że to był chyba dobry objaw. Czy chęć porzygania się jest dobrym objawem? To musi być coś pozytywnego, bo nie chcę dopuszczać do siebie kolejnego zmartwienia, a mówiąc kolejnego, mam na myśli jednego z dwóch. Domyślacie się, co było pierwsze? Tak, to, czy tam ktoś ten jest, był, będzie moim zmartwieniem i jedynym, co mogę zrobić, to …mogę pocałować się dupę z niemocy, o… Aa, jebać to, mam dosyć tej, kurwa, tajemniczości, czy cokolwiek to nie jest! Sram w gacie, że jak wyjdę z Kliniki, to minę się na ulicy z tym skurwysynem i będę miała, kurwa, powrót do przeszłości, o!...