Rozdział 53 *część pierwsza*

Wiecie. Tak sobie siedzę. Siedzę. I piszę - bo wena wróciła na dziesięć dosłownie minut - i wpadłam na pomysł. Teraz więcej nie napiszę na raz, a stęskniłam się za tym blogiem więc dodam to.
 A tak btw.
Ja się, kurwa, na to nie zgadzam! Tak, jak jakiś czas temu wszyscy narzekali, że jest tutaj za dużo opowiadań o Gunsach, tak teraz... Teraz większość z nich chuj strzelił, albo autorki dodają coś raz na ruski rok. W tym ja, ale okej. Chodzi mi o to, że szczerze tęsknię za atmosferą, którą czułam zaraz po założeniu tego bloga. Może to i zabrzmi dziwnie, ale otoczona tymi cudeńkami - opowiadaniami - i marzeniami autorek o życiu w LA 30 lat temu, przez moment czułam, że faktycznie tak jest. A teraz? Czuję, że to wszystko jest jakby... wymuszane, nie wiem. Jakby pisanie było obowiązkiem i nie byłoby w tym już tyle pasji. Może dojrzałyśmy? Prawdopodobnie. Ale nie podoba mi się ten stan rzeczy.
Słowem. Piszcie opowiadania, zakładajcie blogi, dajcie żyć swojej fantazji własnym życiem. Wtedy nic się nie liczy i wszystko dookoła staje się piękne. Tak.


+ Wasza czekoladka wybiera zajebiste soundtracki do rozdziałów.
+ To coś niżej jest krótkie - jedna strona w wordzie - więc fajnie by było, gdybyście skomentowali nie tyle treść, ile przelali na przysłowiowy papier swoje odczucia co do całej sytuacji. Chętnie podyskutowałabym na ten temat, nie powiem. Nawet w komentarzach. Tak. :)))))

~*~

Słońce jeszcze nie zachodzi – a co za tym idzie – nastroju nie ma w dalszym ciągu. Tak na dobrą sprawę cieszę się z owego stanu rzeczy, bo kto wie, jak bardzo sytuacja zrobiłaby się tandetna. Albo przereklamowana. Do porzygania. Jakkolwiek, kurwa, sobie tego nie nazwiecie.

Przechodząc jednak do konkretów chciałabym wspomnieć o rzeczy ważnej mniej lub bardziej – podróż nas, jako „współczesnych” Romea i Julii zakończyła się dosyć szybko, a przynajmniej część samej ucieczki. Zatrzymaliśmy się stosunkowo niedaleko, co mnie martwi, bo jak wiadomo – dla chcącego nic trudnego – i mogą nas znaleźć. A ewentualność taka nie należałaby do przyjemnych. Nie przedłużając powiem, że jesteśmy na przedmieściach. Może nawet poza LA. Na plaży, a gdy wysiedliśmy z samochodu moja reakcja była raczej uzasadniona.

- I to jest ta oaza spokoju – bardziej stwierdziłam, niż zapytałam.

- Yhm – na co odpowiedział.

Cisza.

Cisza.

- Daj mi fajkę.

I kontynuowałam, po czym Pan grzecznie posłuchał się rozkazu. Był nawet na tyle szarmancki, że odpalił mi owego papierosa. Może i w tej chwili nie było nic szczególnego, jednak ja, jako ta psychodeliczna strona księżyca uśmiechnęłam się w momencie, gdy podniosłam wzrok. Pewnie dlatego, że oczy me napotkały na drodze swej patrzałki Izzeusza, które niezaprzeczalnie mają w sobie coś z magnetyzmu. Komentarz powinien skończyć się właśnie w tej chwili, jednak nie potrafię sobie tego odpuścić, więc powtórzę to raz jeszcze – ten pan jest posiadaczem pięknych oczu, z czego wynika jedynie to, że tandeta kopnęła mnie w głowę z nadludzką mocą. A tak się od niej wzbraniałam...

Co się działo dalej. Nie powiem, bo nic szczególnego: dorównując mi towarzystwa, Izzy odpalił papierosa i pustą już paczkę wrzucił przez okno do gruchota za nami. Tak, tego nie można nazwać samochodem. Ja – już z dupskiem na masce – czekałam aż się do mnie przyłączy, uruchamiając jednocześnie moje zmysły obserwacji. Przyznam się szczerze, że widoki są tu ciekawe, i bynajmniej nie mówię teraz o minimalizmie całego krajobrazu – gdzie słuchać szumy fal i bla, bla, bla. Mówię teraz o tej czarnowłosej ninjy, dzięki której tu jestem. O tej stojącej gdzieś dalej, z jedną ręką w kieszeni, a z drugą cały czas przy ustach. Mówiłam to już kiedyś? Że chciałabym czytać jego myśli jak z najlepszej książki? Otóż to. W tej chwili takie uczucie towarzyszy mi w podobnym stopniu: co może chodzić mu po głowie. Teraz, właśnie w tej chwili, gdy kieruje mną pewna nadprzyrodzona siła, która gasi swą fajkę i idzie do tego tam. Idzie czując pod stopami rozgrzany beton i zanik akcji serca. W szczególności wtedy, gdy kompletnie nieudolnie próbuje się do niego przytulić. Dlaczego nieudolnie? Ja się nie przytulam, nie umiem. I muszę wyglądać jak ujarany szczęściem dziesięcioletni chłopiec, który dostał właśnie swoją pierwszą gitarę. Tak, na pewno tak wyglądam. I nie wiem, czy go to zraziło, czy rozczuliło, gdy po próbach udanych mniej lub bardziej odwzajemnia całą sytuację. I coś szepcze. A ja nie rozumiem. I przez ułamek sekundy czuję coś na czole. Pocałował mnie? Jimie Słodki, do czego to doszło...

- Mówiłem Ci, że...

- Zamknij się, wszystko zepsujesz.

I ponownie się posłuchał.

Wnioskuje, że kręci go ta dominacja.

...

Ten komentarz wkomponował się w sytuacje, jak rzadkie gówno w reformy.

Tak. Stara Jenny wróciła! Świętujmy!

...

A może jednak nie wróciła? Nie wiem. Mam rozdwojenie jaźni: nie chcę by chwila ta się kończyła, ale z drugiej strony wyobrażam sobie, jak rzuca mnie na maskę i... i tak dalej, i tak dalej. Jeśli będziemy się pieprzyć na masce samochodu, zostanę blacharą?