00. Balanga Rebeliantów.

Lafayette, 1 lipiec 1979r.

Przygoda zaczyna się, gdy Bill bierze do ręki nóż. Jest ostry, jak język dyktatora wojennego, a światło odbite od lampy odbija się w nim jak w zwierciadle i razi mnie w oczy; to niewiarygodne jak szybko potrafię wprowadzić się w ten piękny, psychodeliczny stan, w którym znajduję się teraz. Pewnie nie raz zadawałam sobie to pytanie: dlaczego Bill jest moim przyjacielem? Takim najlepszym. Jest bratem, można by rzec. Ale w tej chwili odpowiedzieć na owe pytanie nie potrafię, szczególnie biorąc pod uwagę okoliczności, w jakich się znajdujemy- psychodeliczna balanga zmysłów i muzyka typowa dla rebeliantów. To akurat nie podlega ocenie, bo właśnie nimi jesteśmy, mimo, że w dzisiejszych czasach nie ma miejsca dla indywidualności. Przynajmniej tak mi się wydaje, tak podpowiadają mi moje zmysły. A co myśli Bill? Billy? Może: „kurwa mać, nie dam rady”. Tak, może. On nie jest taki twardy, jak myślą wszyscy dookoła. No, przynajmniej większość. Tak dobrze, jak ja, zna go tylko Jeff.

- Stary, nie bądź cipą – mówię, tak na zachętę, a on patrzy na mnie, patrzy…

- Czekaj – i mówi – muszę się zastanowić.

- Nad czym tu się zastanawiać? – a teraz Jeff. – No dawaj!

- Każdy z nas już to robił, nie? Tylko ty srasz w gacie – ja, ponownie.

Obserwowanie człowieka pod presją jest ciekawym zjawiskiem, przyznaje.

Nie żeby mnie to kręciło, czy coś…

Ale, ale. Bill. Billy kładzie rękę na stoliku. Rozsuwa palce. Bierze wdech. Łyka piwa drugą dłonią. I zaczyna:

- Chyba się zesram – stosowny komentarz do sytuacji. – Dobra… Coś tam, coś tam i…

♫ Mam tu wszystkie palce,

   Nóż robi czap, czap,

  Jeśli się pomylę,

  Palce pójdą w las. ♫

…

Szybciej.

…

♫ I jeśli trafię w palce,

   Krew poleje się,

   Lecz znów to samo,

  Gram w te grę,

  Bo po to ta gra jest. ♫

…

Szybciej.

…

♫ Żadnego ołówka,

   Długopisu też,

  Jedyny sposób, to twój nóż,

  Więc najostrzejszy weź. ♫

…

Szybciej.

I szybciej.

I jeszcze.

Napięcie rośnie, muzyka nawet cichnie, a oczy wszystkich skupione są na Billu: na tym, jak nożem, między palcami, wybija na stoliku szybszy rytm, jednak nie trzęsą mu się ręce. Wydaje się być oazą spokoju, ale wiem, że tak nie jest i założyłabym się, że ludzie stresują się za niego, nawet widać jak wstrzymują oddech. Myślą pewnie: „no dalej, pomyl się”, „traf w palec”, czy „ty tępy, głupi chuju”. Poważnie. Poradzę coś na to? Nie. Nie wystrzelam ich, bo nie mam broni, a nawet jeśli bym ją miała, nie dałabym rady- jestem zbyt pijana. I patrzę na tego „tępego, głupiego chuja” z nożem, i na tego drugiego, obok mnie. Jeff odleciał, a powodem bynajmniej nie jest ten kontener skrętów, które wypala codziennie. Powodem jest Bill, i za często powtarzam jego imię.

Tępy chuj.

Tępy, głupi chuj.

Nie pudłuje, nie trafia, a jego wielbicielki moczą majtki.

Jaki on jest odważny, bosze.

Ale w końcu kończy.

W końcu.

I zapada cisza: grobowa, nikt nie oddycha, nawet ja, a to wszystko jest „preludium” do aplauzu, do bezsensownego zalewania pały i radowania się jakby Bill był gladiatorem i podciął gardło temu nożowi. Co najmniej, kurwa, co najmniej. I jestem hipokrytką, bo moja puszka z piwem stuka się z puszką Jeff’a i sama zalewam pałę, tak w imię sukcesu Rudzielca, wiecie.

Bailey oddycha. To dobry omen.

- Jenn – odkłada nóż gdzieś na bok, i zwraca się do mnie. – Zasługuję na nagrodę, co?

- No – zaczynam – w twoich snach – łyk piwa. – Nie zesrałeś się przypadkiem?

Ludzie sobie poszli, Black Betty zabrzmiało głośniej… Balanga rebeliantów odżyła.

- Przecież widać, nie? – mówi Jeff. – Wystarczy na niego spojrzeć. Ślady opon murowane.

- Ślady opon? – zapytał Bill.

- Zesrałeś się, bracie – i znowu Jeff.

- Pierdol się! – braterska miłość, tak. – Ja wcale nie… No. A co z moją nagrodą, Stevenson?

- Nagrodę chcesz? – wiem, co mu dam. – Moje gratulacje, chuju.

Dalej?

Dalej nic, zupełnie. Odchodzę klepiąc go po ramieniu ze świadomością, że moje piwo nie przeżyło swojego czasu godnie. Urządzam mu pogrzeb zaraz obok śmietnika, bo nie trafiam i staram się nie zawracać sobie głowy żałobą- szybko adoptuje nowe. Otwieram z udawaną gracją, UDAJĄC, że wcale nie mam wypite, odwracam się do towarzystwa i przychodzi mi do głowy jedna, jakże ważna rzecz: po raz pierwszy Balanga Rebeliantów ma miejsce w moim domu. Wcześniej, za każdym razem chodziło się do domu kogoś innego. Tak, kto inny był na tyle szlachetny, ale czasy się zmieniły. Mamy koniec lat siedemdziesiątych, a nam – Jeff’owi, Rudzielcowi i mi – niedługo wybije osiemnastka. Ciekawy obieg spraw, przyznam się, bo patrzę teraz na nich, jak rozmawiają, śmieją się i modlę się, bym nie była tematem ich rozmów. Nie wnikajcie dlaczego, ale po prostu tak jest.

Łyk piwa.

O czym teraz myślę? O tym, że truję się piwem, a wcale mi nie smakuje; o tym, że Rebelianci nie dewastują mi domu, o dziwo; o tym, że jakaś parka liże się na kanapie; o tym, że moi Bracia zostaną na noc, bo nie dojdą do domu. Myślę o wszystkim i o niczym i przywołuję psychodele, która odwiedziła mnie pewien czas temu, i nucę piosenkę. Ostatni rok na zadupiu, myślę sobie i cieszę się jak ksiądz na widok sześciolatka w zakrystii.

A wtedy?

Wtedy patrzy na mnie Jeff. Odwraca się i oddaje mój pijany uśmiech. Bezzębnie suszy zęby. Co by mi teraz powiedział? „Taka śliczna morda nie powinna tyle pić”?. Tak. Pije, i pić powinnam. Tylko w taki sposób potrafię zapomnieć o problemach.

~*~

Nikt nie mówił, że musimy być poważni.

A więc, taki wstęp do nowego opowiadania: rzecz dzieje się w Lafayette, jest rok '79. Jenny, Axl i Izzy zakończyli właśnie drugą klasę liceum (pozmieniałam nieco fakty), mają po siedemnaście lat (o ile dobrze policzyłam) i u Jenn w domu dzieje się impreza z okazji tego właśnie święta - zakończenia roku szkolnego. Nie jestem w pełni świadoma tego co robię; nie wiem, czy pomysł wypali, itd, więc tak. Postradałam zmysły. A reszta wątków mam nadzieje wyjaśni się w rozdziałach dalszych.

To jest prolog, tak dla jasności i chętnych - że tak powiem - proszę o wchodzenie do zakładki "INFORMOWANI" i zapisywanie się do informowanych/zobowiązanie do czytania mojej normalnej inaczej twórczości.

 + Teraz notatki od mojej osoby będą na dole.

Czekolada pozdrawia i czka na opinie- czy podoba się nowy tytuł, szablon, "przekaz", może nowy styl pisania, i tak dalej, i tak dalej... :)