03. Cmentarzysko im. Rebeliantów.

Mama, take this badge off of me
I can't use it anymore.
It's gettin' dark, too dark for me to see.

~ Bob Dylan - Knockin' On Heaven's Door.

Zostałam. Tylko dlatego, że patrzałki Billa są takie ładne.

Przez kolejne kilka chwil miałam w głowie wojnę światową i małego szewca, który wyklinał moją osobę, na czym tylko świat stoi. Bo niby od kiedy jestem taka… łatwowierna? Rozkojarzona? To pewnie sprawka wino-podobnego i tego, co po sobie pozostawił. A co pozostawił? Nie wiele, tak na dobrą sprawę, bo wyssał mi mózg, skremował i wciągnął nosem jak działkę najlepszego koksu- jestem głupia, po prostu.

Co nie zmienia faktu, że nie potrafię się oprzeć urokowi tego miejsca- niby opuszczony dom, przeżarty pleśnią, grzybem i gównem, ale ma swój klimat, wyżej wspomniany urok, tak. Jest ciemno, bo nie ma światła, więc jedynym jego źródłem są trzy zapalniczki i to w zasadzie tyle. Do każdego przedmiotu trzeba podejść na tyle blisko, żeby zobaczyć chociażby jego zarys (bo nie wiem, czy wiecie, ale w domu z zabitymi oknami, w dodatku środku nocy jest ciemno jak w dupie). A wracając? Podchodzę teraz do pewnej szafy, po woli otwieram jej drzwiczki, po czym orientuję się, że nie jest to szafa, tylko witryna, a w niej… Cóż. Gdybym była facetem mój odruch ciała – że tak powiem – byłby wiadomy, bo są tu książki, a jeśli mam mówić do końca szczegółowo to poezja. Wszystkie cztery półki zapełnione śmierdzącymi, pożółkłymi kartami, na których litery zlewają się w całość. Chociaż tego nie mogę być pewna, bo boję się dotykać tych… tych starych książek. Dlatego wołam Jeffa- on z kolei zatrzymał się przy adapterze.

- Zobacz – i pokazuję mój obiekt westchnień. Albo obiekty. – Co mi grozi, jeśli to wezmę?

- Potępienie – mówi. – Będziesz się smażyć w piekle za bezczeszczenie zabytku.

- Ale przecież – nie wiem, czy wiecie, ale siedzę na sali sądowej jako oskarżona, a Jeff to sędzia. – Przecież nic jeszcze nie zrobiłam…

- Właśnie, JESZCZE nie zrobiłaś – przerwa. – Ale wiesz, jak chcesz „coś” zrobić, to chcę mieć w tym udziały.

Podnoszę zapalniczkę tak, żeby go widzieć i… widzę. Jak puszcza mi oczko i odchodzi. Podstępny drań.

Nie mniej jednak(często to powtarzam, nie?) wracam do ilustrowania zabytków. Patrzę, patrzę i mam. Dobrze mi znana, cienka i delikatna pseudo-książka, dzięki której w ogóle wybieram się do biblioteki szkolnej. Ha, taki żarcik… Przeglądam strony, litery, tytuły, przy świetle mojej przyjaciółki, mało się nią nie poparzyłam, Jeff wychodzi i znajduję coś odpowiedniego. Coś, co jednocześnie mnie rozbawi i nada powagi całej sytuacji. „Dlaczego rozbawi?”, ktoś się zapyta. A ja odpowiem- bo znowu się drę:

„[…] Zniknął!

Już mnie porzucił,

Mój druh jedyny,

Mój wielki wróg,

Mój nieznajomy,

Mój kat-bóg![…]”*

Rozumiecie? Komizm sytuacji? I branie pana Nietzsche dosłownie?...

Mniejsza z tym, bo osiągnęłam cel, bo… bo Jeff się wraca.

- I czego się drzesz? – dlaczego on szepcze…?

- No wiesz – chyba wyraziłam się nie jasno. – „Zniknął! Już mnie porzucił…”

- Dobra, zamknij się – podchodzi i mówi dalej: - Już dobrze. Twój… – i patrzy w tekst. - Druh(?) jest przy tobie – i znowu: - Nietzsche?

- Co w tym dziwnego?

- Nic – przerwa – tylko myślałem, że już to na pamięć znasz.

Nie znam, taka prawda, dlatego też rozmowa po chamsku się kończy i zapada cisza.

Ta cała sytuacja – jakkolwiek dziwna by nie była – skłoniła mnie do decyzji jakże mądrej i dojrzałej: chowam pseudo-księgę za pasek od spodni i koszulkę i udaję, że nic się nie stało, że nic nie zrobiłam, bo nic nie zrobiłam, prawda? Znosiłam tylko przez chwilę wzrok Jeffa i wyruszyłam w poszukiwaniu naszego naczelnego młodocianego, naszego wiewióra-kleptomana, czyli mówiąc jaśniej- idę szukać Billa. Zaszył się gdzieś od momentu wejścia do tego domu, a teraz, jak tak chodzę i wsłuchuję się w skrzypiącą podłogę uświadamiam sobie, że nie jesteśmy do końca normalni. Normalni Rebelianci nie zwiedzają takich miejsc przy zapalniczkach i nie podziwiają każdego fragmentu niczym w muzeum, tylko szukają lokum, żeby się najebać- my nawet nie mamy pieniędzy, żeby kupić… cokolwiek. Jesteśmy bandą ubogich brudasów z dzianymi rodzicami.

Wracając- idę dalej. Z pseudo-salonu – chociaż ja nazwałabym to antykwariatem – przechodzę do przedpokoju, a może holu... i po prawej stronie mam wyłamane drzwi do kuchni; po lewej z kolei- ścianę prowadzącą donikąd, a na niej są obrazy, które pogubiły swoje ramy. Wiszą samotnie przybite gwoździami, niektóre nawet przyklejone na taśmę do źle przyklejonej tapety imitującej deski, i nie powiem, bo nawet w takim świetle wygląda to co najmniej pięknie. Taka psychodeliczna kryjówka samotnego artysty w otoczeniu powojennych domków ze skupiskami moherów w środku. Nie wiem, czy właściciel domu się wyprowadził, umarł, czy powiesił się na pasku od szlafroka… nie wiem nic, ale liczę na to, że schody prowadzące do piwnicy rozjaśnią mi umysł. Oczywiście, jeżeli nie zejdę na zawał, albo najzwyczajniej w świecie się z nich nie spierdolę. Mówię o zawale, bo słyszę za sobą kroki Jeffa. Cicho-ciemny wampir mnie bezczelnie śledzi, od co! Ale ignoruję to i skupiam się na schodach: pierwszy, drugi, trzeci, pięćdziesiąty pierwszy… i spełnia się moja przepowiednia. Zawał, bo wielkie pianino, a przy nim Bill walczący z zapalniczką. Podchodzę do niego, stawiam na tym cudownym, czarnym pudle swoją przyjaciółkę i bez dalszej tandety, mówię:

- Zagraj coś.

I gra.

Chwila skupienia i bawi się w Dylana.

A półmrok dopełnia klimatu delikatnym dźwiękom.

Nie jesteśmy normalni.

Albo jesteśmy bandą, pożal się Morrisonie, artystów.

Wrażliwców.

Nie, jednak artystów.

Z tym, że śpiew jest tu niepotrzebny, bo Billy to utalentowany penis. Bardzo.

Jak my wszyscy, w pewnym sensie.

W pewnym sensie też podziwiam to miejsce- półmrok daje mi do tego możliwości, o dziwo. Ściany w niedoskonały sposób odziane w drewno i przyozdobione białą farbą doskonale współgrają z białawym(?) już dywanem, a jednocześnie kontrastują z czarnym pianinem. Dylan wtapia się to w jeszcze piękniejszy sposób. A na ścianach nie ma nic. Tylko samotnie powieszony kinkiet z przepalonymi żarówkami. Jest w miejscu tym pięknie i powtórzę to jeszcze kilka razy.

Chociaż z drugiej strony to miejsce nie pasuje do wystroju Antykwariatu- tamten był skromnie zapełniony kanapą o wątpliwej stabilności, fotelem, biurkiem bez szuflad i adapterem na środku, witryną pękającą od książek i kilkoma półkami, na których kurzyły się winyle. Aż serce boli na taki widok- nikt już nigdy nie odsłucha tych płyt. Berry, Richard i Waters umrą samotnie, a ich twórczość zgnije w Cmentarzysku.

To smutne.

~*~

Pamiętam jak dostałam zegarek od rodziców na(o ile mnie pamięć nie myli) szesnaste urodziny i przysięgłam sobie, że nigdy nie zaszczycę go noszeniem na mym nieskalanym nadgarstku, tylko dlatego, że był małą, kruchą paskudą na pasku w kolorze khaki udającym skórę. Teraz ta paskuda jest można by rzec, że pożądana, bo z przyczyn mi niewiadomych chcę wiedzieć, jaka jest godzina. Zegary w Cmentarzysku umarły już dawno temu i każdy z nich wskazywał co innego, a teraz – gdy Rebelianci opuścili budynek – przydałoby się wiedzieć, czy jest jeszcze sens wracania do domu. Wiecie, czy aby przypadkiem… tak całkowicie ogarnięci zbiegiem okoliczności Adolf i Ewa nie będą chcieli mnie ukamienować za wracanie do domu o porze tak bardzo późnej. Musi być grubo po północy, bo mohery pogasiły światła.

Tak.

Słyszę jak Jeff podnieca się pożyczeniem St. Louis to Liverpool**, więc przypomnijmy sobie sytuacje z części poprzedniej: kiedy Jeff z Bill’em prowadzili pewną zajmującą rozmowę, a ja milczałam. W chwili obecnej jest dokładnie tak samo, ale może to i dobrze- mam chwilę, by ponownie, przy świetle zapalniczki – która, swoją drogą, jest już na wykończeniu nerwowym – po raz setny czytać „Ostatnią Wolę” i po raz tysięczny ją analizować w ten sam, nudny i pozbawiony cienia fantazji sposób.

Więc sobie idę, czytam. Idę i czytam, ale nagle, jak na złość zapalniczka mi pada i w moim czarnym sercu wybucha pierdyliard czarnych sztucznych ogni z efektami dźwiękowymi: wyklinają ją na czymś świat stoi, więc rzucam ten przedmiot szatana za siebie. Uspokajam się strzykając palcami i myśląc mniej-więcej coś takiego: „a moją ostatnią wolą będzie pochowanie mojej osoby w kowbojkach”.

Tak. W moich ukochanych śmierdzielach.

~*~ 

 * Fryderyk Nietzsche, Żale Aryadny (fragment)

** St. Louis to Liverpool, Chuck Berry. (album)

                Rozdział nie jest jakoś wybitnie długi, nie czułam potrzeby, by napisać nieco dłużej.

                Taka ciekawostka: do napisania o opuszczonym domu zainspirowały mnie, UWAGA, gry. Tak, Amnesia i trochę Outlast. Z pominięciem potworów i innych... stworów. I elementu "grozy".

               + Co prawda nie napisałam tego tak, jak planowałam na początku, więc reszta wyjaśni się następnym razem, tak, ponownie. ._.