Rozdział 4.

Kolejny rozdział, który jest jednym wielkim pierdoleniem o niczym, ale podobno takie też muszą być, więc ... Proszę. Kolejny też, który dedykuję "Axlowi", bo ... to dziewczyna potrafi mi pierdolić o dodaniu rozdziału kilka razy dziennie. ; P

~*~

Wolałabym nie pamiętać co się działo wczoraj … a właściwie to wszystko miało miejsce przed kilkoma godzinami. Wtedy nie miałam jakiś wielkich zahamowań i nie protestowałam – przeciwnie, nawet kilka „sytuacji” wyszło z mojej inicjatywy. Kurwa. Bądźmy szczerzy - najzwyczajniej w świecie się puściłam, i to wszystko nie miało sensu, bo z jednej strony żałowałam, a z drugiej nie. Cieszyłam się, że nie musiałam tej nocy przesiadywać w domu i wysłuchiwać tego wszystkiego – krzyków ojca, i jęków czy innego … czegoś co wydobywała z siebie moja matka. Na wspomnienie tego wszystkiego miałam ochotę się porzygać – w tym pierdolonym łóżku w hellhouse z Axlem u boku. Jezu, ale to zabrzmiało. Zabrzmiało jak zabrzmiało, a czasu, jak i tego co wczoraj … wypiłam, spaliłam i połknęłam nie cofnę. Zdawało się, że to był zwykły dzień u tych kolesi.

Myślałam o tym wszystkim, a w przerwach do mojej głowy dobijały się wyrzuty sumienia. Nie da się ukryć, że dałam się wykorzystać kolesiowi, który chrapał teraz obok mnie, i który wczoraj zrobiony w trzy dupy śpiewał dla mnie coś, co było jedyną rzeczą, którą teraz ledwo pamiętałam – a szkoda, bo z tego co pamiętam, któryś z nich przyznał, że są zespołem ,czyli … ja pierdole, najwyraźniej zaliczyłam gwiazdę rocka.

Zaśmiałam się cicho usiłując nie wybuchnąć, choćby dlatego, żeby rudzielec nie raczył się jeszcze budzić. Nie chciałam tego z prostego powodu – nie wiedziałam jak zareaguje, bo rzeczą dziwną byłoby, gdyby pamiętał … to wszystko. Teraz też przypomniało mi się co wybełkotał parę  minut po tym jak się poznaliśmy, wtedy na murku, kiedy uznał, że jestem podobna do jego zmarłej żony. Widziałam o niej tylko tyle, że chyba miała na imię Stephanie. Po tym porównaniu, i w ogóle tym wszystkim spodziewałam się … albo raczej byłam przygotowana na wszystko, i raczej nic mnie już nie zdziwi. Chciałam uniknąć tego, co mogło się wydarzyć, wiec postanowiłam pobawić się w jebanego ninja. To znaczy … wyślizgnąć się stąd tak, żeby nie obudzić tego rudego skurwiela… Mówię skurwiela, a zapewnił mi nocleg. Ach, ależ ja miła. Ale cóż – już taka byłam – niezależna, a czasem za moją szczerość zdarzyło mi się oberwać.

Ale mniejsza z tym, bo teraz postanowiłam skupić się na moim planie.

Miałam na sobie jedynie bieliznę, co zauważyłam po … w miarę delikatnym zrzuceniu z siebie kołdry i ramienia Axla. Kurwa, robi się coraz lepiej, bo w tejże, jakże odpowiedniej i idealnej wyczucia chwili obudził się pan szanowny, a ja … cóż, chyba z ninjy-niewypału zmieniłam się w jakąś aktorkę-niewypał, bo po prostu, i jak gdyby nigdy nic się do niego uśmiechnęłam, i wstałam z łóżka w poszukiwaniu moich ubrań. Oczywiście potykając się o … zużyte gumki (nie chcę wnikać po kim) i jakieś butelki, w końcu udało mi się znaleźć moją bluzkę z Black Sabbath, która ledwo co trzymała w całości. Założyłam ją, zapominając, że w każdej chwili może się najzwyczajniej w świecie rozpierdolić, i ostrożnie spojrzałam na Axla, który usiłował nie zjebać się z rogu łóżka. To było śmieszne, nie powiem, ale w tej chwili nie przyszło mi do głowy nabijać się z niego – nie byłam typem samobójcy.

W końcu raczył się odezwać, czym mnie wystraszył… Z resztą nie tylko tym – miał wręcz odrażający wyraz twarzy, co „pięknie” dopełniały wory pod oczami i włosy, które stały na wszystkie strony świata – taki naturalny tapir. Znowu chciało mi się śmiać. Kurwa.

- Ej – zaczął zachrypniętym głosem – kim ty kurwa jesteś?!

Zrobiłam minę w stylu „żartujesz, kurwa?!”, i włożyłam na siebie moje jeansy, które znalazłam dosłownie przed chwilą robiące za wycieraczkę pod kowbojki rudzielca.

- A może mam ci się jeszcze przedstawić? – ta wredna część mnie, która najwyraźniej jeszcze nie wytrzeźwiała kazała mi się z nim droczyć. Poza tym wkurzył mnie swoją „luką” w pamięci. – Jestem Jenny, laska, z którą się pieprzyłeś parę godzin temu.

Kurwa, nie wierzę, że to powiedziałam. Powiem szczerze, że wręcz pękałam z dumy, co mówi samo za siebie – jeszcze nie wytrzeźwiałam, bo normalnie zebrałabym ubrania i spierdalała jak najdalej stąd, zanim zdążyłby cokolwiek powiedzieć.

- Tak? – zdziwił się, jednak jego oczy w dalszym ciągu były mniejsze od … kurwa, po prostu były małe. – Wiesz, żałuje, że nic nie pamiętam, a teraz wypierdalaj.

- Że co?! – właśnie „odnalazłam” trampki, które były wilgotne od czegoś, a po jego słowach miałam ochotę go nimi spoliczkować.

- To co powiedziałem. Wypierdalaj z mojego domu! – z trudem wstał z łóżka … a właściwie spełznął z niego, i przeklinając na czym świat stoi, wywalił mnie z „gościnnego” na sam środek hellhouse.

Trzasnął drzwiami, i gdy po tym jak usłyszałam jeszcze parę przekleństw, z pokoju wyleciała moja ukochana skórzana kurtka, za której traktowanie tak poczułam ponowną chęć spoliczkowania go trampkami. Podeszłam i zebrałam kurtkę pokazując … drzwiom środkowy palec. Tak, chciałam, żeby on to widział, myślałam zarzucając na siebie kurtkę. Jego szczęcie, że w kieszeniach było wszystko tak, jak to wczoraj pozostawiłam, czyli AŻ opakowanie papierosów i zapalniczka, która już ledwo nadawała się do użytku.

Rozejrzałam się po … tym wszystkim, a na widok Duffa, który leżał na kapanie wtulony we włosy Slash’a uśmiechnęłam się w stylu „awww”, jak jakiś jebany plastik z mojej szkoły na widok różowej bluzeczki. Z kolei Izzy chrapiący na podłodze za kanapą, a Steven na kuchennym stole z twarzą w misce z … a nie chcę wiedzieć z czym, wywołali u mnie też uśmiech, ale tym razem z politowania.

Wzruszyłam tylko ramionami, i mówiąc najciszej jak potrafiłam „dowidzenia, zjeby”, wyszłam z hellhouse starając się zamknąć drzwi tak, żeby ich nie obudzić. Cóż, nie będę ukrywać, że ich polubiłam … oczywiście z wyłączeniem tej porannej „rozmowy” z Axlem. Ale co ja mogłam… Tak naprawdę miałam tylko jedno wyjście – olać. Wiem, może i zachowywałam się jak dziwka, ale ta noc, że tak się wyrażę, spędzona z „panem wielmożnym” nic a nic dla mnie nie znaczyła. Z resztą nie był to mój pierwszy raz.

 Usiadłam przed domem na schodkach, gdzie wcześniej siedziałam z rudzielcem w milczeniu i wzięłam się za wiązanie moich trampek za kostkę, które, do kurwy nędzy jeszcze były mokre. To co zrobiłam było co najmniej obrzydliwe, ale nie mogłam się powstrzymać od … powąchania ich … a wręcz jebały whisky. Jednak nawet się nie skrzywiłam, bo pewnie cała mniej więcej tak śmierdziałam – to znaczy alkoholem i fajkami, co po przebyciu w hellhouse jednej nocy było raczej zrozumiałe.

Założyłam trampki i w końcu ruszyłam w stronę domu. Kurwa, nie chciałam tego z całego serca, ale co mogłam zrobić – tam miałam ciuchy i rzeczy potrzebne do jako-takiego funkcjonowania. Ale jeśli liczyłaby się atmosfera, i inne tego typu bzdury, to równie dobrze mogłabym spać pod mostem. Tak swoją drogą to i pod mostem byłoby lepiej niż w domu. I jeszcze z tamtym menelem, z którym wtedy przegadałam całą noc – gościu był całkiem w porządku, jak taki wujek-dobra rada, do którego przychodzi się z każdym, nawet najmniejszym problemem. Szkoda mi było, że nigdy takiego nie miałam… A przynajmniej takiego nie poznałam. Tak, z tej pojebanej rodzinki  nie znałam nawet własnych dziadków, a „rodzice” nigdy nie rozpoczęli ich tematu, i ja też nie nalegałam, bo po prostu wiedziałam jak to się skończy, i chciałam chociaż raz tego uniknąć.

W tym momencie poczułam potrzebę spojrzenia na zegarek, którego nigdy nie zdejmowałam, i który o dziwo jeszcze się nie rozjebał. Wskazywał 8.00 nad ranem, a na 9.00 miałam do szkoły. Kurwa, no, nie wymigam się. Ale cóż – byłam sama sobie winna. Mogłam jeszcze poleżeć, wysłuchiwać chrapania Axl’a, poczekać jeszcze z godzinkę i dopiero wtedy spróbować się ulotnić. Kurwa. Ale z innej strony może to i lepiej, bo co bym robiła przez cały dzień w domu… Co prawda miałam … kilka książek i gitarę, ale książki już wszystkie przeczytałam, a po 2/3 godzinach grania na gitarze moje palce zaczynały się buntować, więc szłam obojętnie po ulicach LA, i po 35 minutowym spacerze i po wypaleniu 2 fajek, ustałam przed drzwiami „szkoły przetrwania” i weszłam do środka najciszej jak się dało.

Zrobiłam krok i zaczęłam się rozglądać. Kurwa, chyba znowu wyglądałam, jak ninja-niewypał, ale musiałam jakoś dojść niezauważona na górę do swojego pokoju, na co oczywiście moje „szczęście” mi na to nie pozwoliło, bo zostałam przyuważona przez matkę. Stała w samych majtkach i jakiejś znoszonej bluzce w przejściu do kuchni, oparta o futrynę, a jej tleniona blond trwała oklapła całkowicie… Okropny widok.

- I powiedz mi, młoda, gdzie ty się kurwa szlajasz po nocach, co? – wybełkotała odpalając papierosa, a gdy odgarnęła … resztki włosów z twarzy zauważyłam na jej policzku wielki siniak.

- A tobie co się stało? – zignorowałam jej pytanie.

Nie powiem, że zależało mi na unikaniu odpowiedzi, bo było mi to obojętne. Zapytałam więc, wskazując na jej policzek, i … od razu się domyśliłam – jakiś jej gach lubi „ostrą jazdę”. Obrzydlistwo. Teraz już nie czekałam na odpowiedź. Pokręciłam głową brzydząc się tym wszystkim, i poszłam na górę, po drodze wyklinając tą szmatę na czymś świat stoi. Niby mówi się, że matkę ma się jedną i powinno się ją kochać taką jaką jest, ale ten wrak kobiety pewnie nawet nie pamiętał jak mam na imię…

Weszłam do pokoju z uczuciem, jakby własne nogi mi ciążyły. Z resztą nie tylko nogi – moja głowa zdawała się ważyć z tonę, ale to było prawie zrozumiałe - miałam najzwyklejszego na  świecie kaca. Poczułam nieludzką ochotę wziąć długi i zimny prysznic, bo taki zawsze mnie orzeźwiał, ale nie miałam czasu. Weszłam do łazienki zmywając makijaż sprzed … paru dni i nakładając nowy. Starą bluzkę z Black Sabbath zamieniłam na pierwszą lepszą, jaką znalazłam – leżącą na kiblu, ale co prawda czystą, czarną koszulkę z logiem Led Zeppelin, która sięgała mi prawie do połowy uda. Nie miałam już siły szukać czystych jeansów, więc zostałam w tych – ciemnych podartych rurkach, do których miałam coś w rodzaju sentymentu. Trampek też nie zmieniłam i zostałam w tych, które jebały whisky. Bosko, kurwa.

W tej chwili chyba coś mną kierowało, bo stanęłam w moim pokoju przed … wielkim, zakrytym flagą USA lustrze. Zrzuciłam flagę jednym ruchem i zaczęłam się sobie przyglądać – piękny widok to nie był. Widziałam w lustrze nie wysoką osiemnastolatkę w długich ciemno-czerwonych włosach, które swoją drogą jakoś udało mi się samej zafarbować… Nie byłam jakoś wychudzona, ani też nie byłam gruba. To było dosyć dziwne, bo nie jadłam regularnie, ale odpowiadała mi moja waga – chyba jedyna rzecz, która jako-tako nie wywoływała u mnie kompleksów. Miałam sińce pod oczami. Dosyć wyraźne. W dodatku włosy były już lekko przetłuszczone.

Ech, bo się porzygam.

Zawiązałam na głowię bandanę i … postanowiłam olać – olać to wszystko. Zarzuciłam flagę z powrotem na lustro, i wzięłam w rękę swój czarny plecak, na którym białym markerem był wypisany tekst pewnej piosenki. (piosenka) , która zawsze poprawiała mi humor.

Nie czekałam dłużej i zeszłam na dół, gdzie tym razem, na szczęście nie czekały mnie żadne „niespodzianki” – mama gdzieś się zaszyła, podobnie jak ojciec, który pewnie się szlaja chuj wie gdzie, i trzeźwieje, zaczepiając młode dziewczyny na ulicy… Problem jest taki, że jest za dużym dupkiem, żeby zrobić coś więcej, jak powiedzieć jakąś niedwuznaczną uwagę do jakiejś z tych dziewczyn, dla których może to i lepiej.

Wyszłam przed dom, i znowu oddychałam czymś innym niż odorem fajek i wódy. Przez te 10 minut drogi do mojego liceum mogłam w końcu odetchnąć…

~*~

Cóż, dzień ten należy co dni cudów, bo po raz pierwszy od … nie pamiętam jak dawna nie spóźniłam się na pierwszą lekcję, a byłam przed drzwiami szkoły dokładnie o 8.55 czyli miałam dosłownie 5 minut na znalezienie sali od tej pierdolonej chemii. Kurwa, jak ja tego nienawidziłam – sama sala, która jebała nie wiadomo czym przyprawiała o mdłości.

Krążyłam po tych, jak ja to nazwałam „labiryntach”, przez … jakieś 2/3 minuty, wiec usiadłam pod klasą, oparłam głowę o zimną ścianę, i wyjmując zapalniczkę zaczęłam ją oglądać, jakby była najbardziej interesującym przedmiotem na świecie. Odpaliłam ją bez celu kilka razy, a gdy chowałam ją do kurtki poczułam coś, co … nie było moje. Przynajmniej tak mi się zdawało, bo nie miałam zwyczaju nosić przy sobie ulotek reklamujący jakiś zespół.

- What the…

Pierdolony dzwonek musiał przerwać mi w połowie zdania. Potrząsnęłam głową, by jako-tako zacząć ogarniać co się dzieje wokół mnie, i usiłując wstać nie odrywałam wzroku od ulotki, która „zapraszała do baru Roxy, na koncert Guns N’ Roses, dnia 14 czerwca 1988 roku, godziny 21.00”.

Dzisiaj? W sumie czemu nie, myślałam i chyba nie zauważyłam, że wchodzę do tej jebanej sali od chemii, uśmiechając się do tej ulotki, jak głupia do sera. Zdaje mi się, że oprzytomniałam, bo momentalnie przybrałam na powrót obojętną minę, i zajmując miejsce w ostatniej ławce pod oknem, położyłam się na plecaku, a chwilę później … już spałam.