Rozdział 14.

Ten rozdział jest popierdolony na wszystkie sposoby, i jak tylko to możliwe...
Pisałam to przy She So Heavy i While My Guitar Gently Weeps, więc ... a co tam.

Dziękuję Bogu za Beatlesów i ... do miłego, pojeby!
+ Jest zmiana z zakładce "Te skurwiele". < znowu >

~*~

Podobnie jak w dniach straciłam rachubę w godzinach – dokładnie, nie wiem jaki mamy dzień, i którą godzinę przeżywam. Kiedyś … właściwie to dawno temu nie myślałam, że to w ogóle jest możliwe, teraz – jak widać – upadłam tak nisko, że wszystko jest możliwe – zaczynając od nieświadomego tatuowania się i spędzania czasu z wchodzącymi zaćpanymi gwiazdkami rocka, bo przecież nie mam nikogo innego, nie? To prawda, nie mam. Ale … chyba nie mogę narzekać, pomijając to, że czasami usta i … genitalia pewnego rudego chuja działają na mnie jak cholerny magnes - nic na to nie umiem poradzić. Teraz akurat mam chwilę spokoju, i siedząc tak sobie z ponownie przytomnymi Izzym i Stevenem czekamy, aż ten wyżej wspomniany chuj wróci ze sklepu, a wyszedł po „prowiant” … no, czekamy za długo. Chociaż wiem, że wszyscy będą leczyć kaca … wszystkim czym tylko się da, zaczynam się zastanawiać czy jest sens rozpamiętywać co takiego mogłam odjebać wczoraj, a właściwie to jeszcze dzisiaj w nocy z tą blond małpą obok. To raczej nie ma sensu, bo … no nie oszukujmy się – po jego „koleżance” byłam jedną nogą w dupie, a drugą gdzieś, gdzie nigdy sobie nie przypomnę, a szkoda.

Zaczynają mi krążyć po głowie różne scenariusze – zaczynając od obrabowania monopolowego, albo jakiegoś dilera, albo na przykład napad na jakiś burdel i zafundowania Stevenowi bzykania w zamian za prochy – swoją drogą to znając mnie … i jego to bardzo możliwe. Jest też opcja, że ten numerek miał zapewniony ze mną, co też jest kurewsko prawdopodobne i w pewnym sensie … dobrze by się stało, bo tego nie pamiętam. Moja głupota nie zna granic. I chyba jeszcze trzeźwieję, albo jestem tego daleka, bo jak tak patrzę od czasu do czasu kątem oka na Stradlina … mam wrażenie, że moja bluzka z dekoltem pobudza jego wyobraźnię – tak delikatnie mówiąc, a mówiąc niedelikatnie – gapi mi się, skurwiel jebany, bezczelnie w cycki! Żebyś tylko namiotu nie postawił… Bo on w przeciwieństwie do Stevena, który swoją drogą gada jak najęty o czymś tam, siedzi cicho i tylko wytęża te swoje brązowe gały. Ja pierdole. Tak wracając do blondyny … nie słucham go. Mam nawet ochotę zakleić mu ten śliczny ryj czymkolwiek, co tylko mi się napotka moja ręka, a nie chcę go słuchać, bo … bo ma się zamknąć, i już. Wziąłby przykład z tego napaleńca obok…

Tak swoją drogą to … jeszcze nie pochwaliłam się tatuażem, tak więc muszę to uczynić.

- Ej – zaczęłam – chcecie coś zobaczyć?

Steven się zamknął i sprawiał wrażenie zainteresowanego, a Izzy … cóż, przeniósł wzrok z mojego dekoltu na … chyba spojrzał mi w końcu w oczy. THANKS GOD!

- Pokażesz cycki? – no ręce mi opadły… Stradlin, skurwiała-nimfomańska-pało! Szczerze mówiąc nie spodziewałam się po nim czegoś takiego… Prędzej choćby Duff byłby do tego zdolny, ale co tam. Przynajmniej widzę, nie ja jedna jestem nimfomanką w tym towarzystwie.

- Ta, kurwa, marz dalej – powiedziałam tylko to, chociaż gdzieś w środku czułam potrzebę, a raczej pragnienie wymierzenia mu soczystego liścia w tą głupią mordę, ale się powstrzymałam. Brawa dla mnie!

Jakoś nie specjalnie miałam ochotę toczyć z nim dyskusji na … ten temat więc omijając dalsze pierdolenie podwinęłam nogawkę spodni, a na widok tego cudeńka Stevie mało się nie posrał.

- Kurwa, Jenny, mój tatuaż! – co ty nie powiesz…? – Jak to się stało, że mamy … kurwa! To dlatego ja spałem tam na ławce!

Inteligent…

- Yep.

Usiadłam z powrotem na miejsce i … nie wiem co mną kierowało, kiedy przysunęłam się do Stradlina – to mój sposób na coś w stylu „zemsty” – chcę go onieśmielić. Lubię onieśmielać facetów, szczególnie, kiedy są to takie zimnokrwiste wampajery jak ten tutaj. Wcześniej stwierdziłam, że nie ma stawiać namiotu – teraz byłoby mi to nawet na rękę. Mam na myśli kolejny punkt mojego szatańskiego planu. Powinnam nosić koszulkę z napisem „666” czy coś. A może znowu wszystko wyolbrzymiam? Whatever. Wiem tyle, że on nie wie co ja planuję, i to bardzo dobrze, bo kiedy rysuje palcem na jego spodniach małe serduszko ma minę jakby usiłował grać na gitarze bez strun, albo na strunach bez gitary, czyli … teraz ja jestem gitarą – musi się mnie nauczyć i oby poszło mu dobrze, bo nie zamierzam odpuścić. Od niewinnego serduszka przeszłam do nieznanych mi chaotycznych wzorów, które tworzy teraz moja cała dłoń na jego udzie, i pomijając Stevena obok i jego prawdopodobne … a raczej pewne zmieszanie, podobnie jak fakt, że Izzy też pewnie nie ogarnia co się dzieje, daje mi to cholerną satysfakcję… Pewnie, gdyby moja dusza byłaby widoczna miałaby na gębie ten słynny uśmieszek gwałciciela, który właśnie mnie nakręca. Coraz bardziej i bardziej, i myślę to kiedy … zastanawiam się, że byłoby o wiele fajniej, gdyby zamiast tych dżinsów włożył dzisiaj jakieś krótkie spodnie, albo nie włożył ich wcale i został jedynie w bokserkach – z pewnością miałabym większe pole manewru. Jakkolwiek dziwnie to nie zabrzmi, ale on chyba nie czuje, że ma na sobie spodnie. Mam wrażenie, jakby go to w jakiś sposób podniecało, kiedy oczami wyobraźni widzę jak się przygląda mojej dłoni, jak śledzi ją tak uważnie, że jego wzrok po woli dostaje ostrego pierdolca, dokładnie jak wtedy, gdy kiedyś chciałam grać z nut – to dla mnie nie możliwe – przyśpiesza mi oddech, gdyż moja wyobraźnia nakręcana jego przyśpieszonym oddechem zaczyna pracować coraz bardziej intensywnie. Widzę różne scenariusze. Najbardziej (nie) podoba mi się ten, gdzie Pan Zimnokrwisty w pewnym momencie nie wytrzymuje i rzuca się na mnie niczym dzikie zwierze na swoją zdobycz. Tym razem to tak nie zadziała – to on będzie moją zdobyczą, jeżeli i kiedy tylko zapragnę. Po prostu to wiem.

Coś czuje, że … odrobinę za mocno się wciągnęłam, bo odwracam się do niego bokiem, a plecami do Stevena i widzę jego twarz – jakby poszczególne miny, gesty i temu podobne miały swoje nazwy, czy opisy, teraz z pewnością jego mina nosiłaby nazwę „jestem taki napalony, że jeszcze trochę a będę miał jogurt w gaciach…”. Coś w tym jest… Nie patrzy mi w oczy, a jest z kolei skupiony na czymś … CZYMŚ! Nie mam pojęcia czym, bo patrzy tępym wzrokiem gdzieś przed siebie, a gdy przyglądam się co chwile temu jak przyśpiesza jego klatka piersiowa, i jak co chwilę oblizuje usta, gdy się z nim droczę. Jak? Moja dłoń wędruje w stronę jego męskości najwolniej jak się tylko da i … nawet mnie to już podnieca, nic na to nie poradzę. I … chyba osiągnęłam podwójny sukces, bo zastanawiam się jakby to było, i jakby zareagował, gdybym teraz dopięła swego i podrasowała to trochę czymś w rodzaju jakiś „erotycznych słówek”, i wręcz nieludzko kusi mnie, żeby zrealizować moje plany, kiedy … spojrzał mi w oczy, a jego źrenice momentalnie się powiększyły. Tylko dlaczego on, kurwa, zachowuje się jakby zapomniał, że żyje!? Naprawdę, jak pierdolony posąg, więc tylko jeszcze raz oblizał usta, a ja chyba dostałam ostrej paranoi, bo … mogłabym się założyć, że kiedy nasze twarze dzieliło kilka centymetrów, nawet nie, i kiedy gotowa byłam olać to wszystko i teraz, zaraz się z nim pieprzyć przypomniała mi się najistotniejsza zasada w tej całej popierdolonej szopce – ja tylko chcę go onieśmielić.

Tak więc przerwałam ponownie posyłając mu ten uśmiech i … usiadłam już normalnie – jakby się nic takiego nie wydarzyło. Wewnętrznie duma rozpierdalała mi wnętrzności, ale musiałam zachować pokerową twarz, w przeciwieństwie do Izzy’ego, którego mina mówiła teraz „Mam kisiel w gaciach! Chcesz mnie tak teraz zostawić?!”, i w przeciwieństwie do Stevena, który … pomijając to, że zapomniałam, że tu w ogóle jest, i że to wszystko widział. Chciałby być na miejscu Stradlina, od co!

I to chyba była prawda, bo wziął głęboki oddech, jakby sam się podniecił i …

- Te, gwiazdy porno! – wydech – Co to, do kurwy nędzy było!? – nie, on nie mówił tego poważnie. W sensie nie z pretensjami, prędzej jakby się podniecił, ale i zawstydził, i w sumie to się mu nie dziwie. Równie dobrze mogłabym obciągnąć wampajerowi na oczach całej reszty „domowników”. Pewnie czuliby się równie skrępowani. Ale ja nie czułam wstydu, i może dlatego mam wrażenie, że … zaczynam zachowywać jak wyrachowana dziwka…?

- Nic – zaczęłam – o czym ty w ogóle mówisz, Stevie…?

Nic się nie stało, zrób z niego debila, ale nic się nie stało…

- No kurwa, jak to nic?! – on się śmiał… Powodu do śmiechu tu raczej nie ma, ale … to w końcu Steven. – A ty nie lepszy! – teraz zwrócił się do mojej „ofiary”. – Siedzisz jak taka dupa i czekasz, chuj wie na co. – to brzmiało trochę jak pretensje, ale co tam. - Ciota się z ciebie robi, Stradlin.

Ale mu dojebał…!

A Izzy siedział cicho, jak pierdolony posąg, jakby z tego „jogurtu w gaciach” stracił zdolność mówienia, co było bardzo prawdopodobne, bo mógłby mu chociaż powiedzieć „spierdalaj” czy coś w tym stylu, ale nie powiedział zupełnie nic. Ani słowa. Ten człowiek mnie, kurwa, przeraża…

Pomijając to … uwielbiam Stevena! Siedzi i się śmieje – najprawdopodobniej z Izzyego – a ten nic sobie z tego nie robi, on po prostu siedzi. Ja z kolei podkuliłam nogi i sama staram się nie roześmiać, a to jest trudne, kiedy siedzi koło ciebie taki Steven i puszcza jakieś zajebiste wiązki w przerwach między śmiechem. To jest genialne! I nie, nie mam wyrzutów sumienia, że pewnie upokorzyłam wampajera, ale … co tam, taka moja rola – zimna suka. Kiedyś i tak będę miała wyrzuty sumienia – znam siebie i po prostu wiem – tylko wtedy nie będą one aż tak ważne, bo … „co się stało to się nie odstanie”, a Izzy zapomni. Zaaplikuje sobie Mr. Brownstone’a i będzie po kłopocie, prawda?

Siedzę sobie i uświadamiam sobie w pewnej chwili, że potrzebuję zapalić. Nie chcę mi się jednak sięgać po fajkę, ale chyba mam przebłysk szczęścia w dzisiejszym dniu, bo do hellhous wpada Axl z „zakupami” i rzuca we mnie paczką czerwonych z zaciszem na ryju i mówi:

- To taki prezent – odkłada wszystko na stoliku, a sam siada na jego drugim końcu i kontynuuje: - Tak na pocieszenie dla rozjebanej pięty.

Och, ach, kurwa, ech…!

- Jakiś ty miły, kurwa – co teraz robię? Rzucam mu się na szyję z wdzięczności… A tak serio, to raczej oczywiste, że odpakowuję fajki i jestem cholernie kulturalna, bo papierki rzucam gdzieś za siebie i biorę jednego papierosa, a przy okazji „częstując” Adlera, Rose’a i Stradlina uświadamiam sobie, że … nie chce mi się szukać zapalniczki. Wtem wielkoduszny Axl podaje mi zapalniczkę z … jakąś gołą panną, którą przekazuję dalej.

Coś brał… Jest za miły… Jest dobry… Dziwnie się na mnie gapi…  NIE JEST AXL’EM!

- Boli stopa? – pyta nagle rudy. Kurwa, jakby się martwił… WTF!?

- Przeżyje. – stwierdziłam i … spojrzałam znowu na Izzy’ego. Tym razem dyskretnie, ale to nie zmienia faktu, że widziałam jak delikatnie trzęsą mu się ręce, przez co ma trudności w obsłudze zapalniczki. Ja pierdole… To moja wina? A może zasługa? Nie wiem, ale i tak JESZCZE nie czuję się winna. – Daj to, pomogę ci – tym razem zwróciłam się do niego. Normalnie, bez podtekstów i „prób uwodzenia”, jakkolwiek dziwnie to nie brzmi.

Odpalam mu tego papierosa i oddaję zapalniczkę Axlowi, a Izzy … kurwa, on robi z siebie jakąś pierdoloną sierotę – jak Duff! Zaciąga się parę razy i … i co? Wstał, pomijając fakt, że … powiem wprost – trzymał się za jaja i chyba nie zamierzał powiedzieć nawet głupiego „wychodzę”, więc Steven się wtrącił.

- A ty gdzie?

- W pizdu. – stwierdził, a dalej był już tylko trzask drzwi.

Szczerze mówiąc to nie wiedziałam czy mam się śmiać czy płakać, podobnie jak Steven i Axl, bo mięli na mordach coś w stylu wielkiego „WHAT THE FUCK!?”.

- Ktoś mi powie dlaczego Pan Tajemniczy ma dziś muchy w dupie? – zaczął Axl, i to nawet dobrze, bo ta cisza i głupie miny po woli mnie dobijały.

- Ty mu powiedz, Jenny – zajebię cię kiedyś, Steven. – Ty masz przecież NAMACALNE dowody…

Pierwsze co powinnam powiedzieć, to że … no nie spodziewałam się tego po naszym kochanym Adlerku, że istnieje w nim taka zakładka z TAKIM poczuciem humoru, bo … chuj z tym, że chodziło o mnie – to było przegenialne!

- Wiesz… - tak, chciałam się wymigać. I chuj wam wszystkim w dupy! – Ty, Stevie, jako obserwator powinieneś mieć obiektywne zdanie…

- Że jakie zdanie…? – no tak, nie zrozumiał, niespodzianka…

- Ja pierdole – znowu opadły mi ręce. – To znaczy, że… Chuj z tym! Po prostu wyraź swoją opinię.

- Moją opinię… - wyglądał jak blond-myśliciel, czym mnie swoją drogą rozbawił, ale i zaczęłam się bać co może wymyślić.

Pewnie powie wprost… Albo naciągnie prawdę, ale … no sama bym tego nie powiedziała, bo niby jak? Miałabym powiedzieć, że Izzy mnie wkurwił dlatego chciałam pobawić się jego … uczuciami? To nie trzyma się ni kupy ni dupy!

- To było tak, mój rudy przyjacielu… - zaczyna się jak durna opowieść o miłości, kurwa. – Siedzieliśmy sobie kulturalnie na kanapie i – przerwa – i Jenny pokazała nam swój tatuaż. Izzy puścił jakąś niedwuznaczną uwagę, co zdenerwowało naszą kochaną i … to chyba … w sumie nie wiem, co to miało być, bo – kolejna przerwa… Kurwa, jaki oficjalny się zrobił. – Bo wiesz, zachowywali się jak profesjonaliści! Jak pornos na żywo, stary, ja ci mówię! – nie pomagasz mi Adler. – Chociaż … Izzy, debil jebany, siedział tylko jakby, kurwa, zesztywniał nie tylko w spodniach… - no ujął to znakomicie! – Ona go dotykała, kurwa, i w ogóle, a on siedział! No co za ciota z niego!

Steven opowiada jak cholerny profesjonalista, jednak … na chwilę mam w dupie jego wywody, bo niepokoi mnie mina Axla. Co tam niepokoi – przeraża mnie! To coś w stylu tego, jak zawsze się wkurwia, jak ma wybuchnąć i … to nie zapowiada się dobrze. Nigdy nie zapowiada się dobrze.

I co się dzieje? FUCKIN’ BUM!

- Co do kurwy!? – krzykną, podniósł ton, wydarł mordę, a ja? Ja mało nie dostałam zawału. Byłam temu już tak bliska, że … tylko czekałam na rozwój cholernych zdarzeń… - Jenny, to prawda?!

- No – spokój, spokój. Tylko pierdolony spokój. – Bo?

- Zrobiłaś ze mnie idiotę, kurwa! – Pan Ważny chyba zapomniał, że … nie wypada drzeć mordy na kobietę. – I to jeszcze z nim?! Co się z tobą dzieje?!

On jest o mnie zazdrosny, czy tylko po prostu głupi?

- A ty kim, kurwa jesteś, żeby mi gadać co mogę robić, a czego nie?! – tak, Stevenson się broni. Wstałam i podeszłam do niego … nawet za blisko i zastanawiałam się, czy to aby dobre posunięcie, ale co tam, nie zamierzam okazywać strachu. To by mnie tylko pogrążyło.

I czekam na rozwój zdarzeń. A co robi Axl? Znowu zachowuje się „dojrzale” – rzuca mi to swoje „groźne spojrzenie”, i wychodzi, a po drodze bierze flaszkę wódki z tej reklamówki na stoliku. A ja kurwa stoję i zastanawiam się czy to trzaskanie drzwiami pomaga mu się wyładować, i czy … bo jak, kurwa, facet starszy ode mnie o cholerne siedem lat może zachowywać się jak o siedem lat młodszy?!

To wszystko bez sensu…