Rozdział 15.

Dobra...
Cóż mogę powiedzieć ... zjebałam ten rozdział, ale dodaje to teraz, żeby jak najszybciej do rozdziału kolejnego, który jest SKROMNIE mówiąc zajebisty, ale dlaczego...? To już się ... kiedy indziej okaże.

A tak w ogóle to najlepszego w nowym roku i bla, bla, kurwa, bla... No, sami wiecie. ; )

~*~

Wiązałam glany na schodkach przed hellhouse i starałam się nie zwracać uwagi na to co się w tej chwili działo w mojej głowie – dojebanejkurwyipierdolonejnędzyzarazwykurwiewszystkimpierdolonymskurwielom! Tak. Tak mniej więcej właśnie to. Ręce mi się trzęsły, chociaż nie wiem dlaczego, a te cholerne sznurówki w glanach zdawały się nie mieć końca, co … olałam. Zawiązałam na siedem dziurek i resztę obwiązując wokół buta podniosłam się i odetchnęłam głęboko. Nie wiedziałam co tak dokładnie mam w planach zrobić, bo równie dobrze mogłam iść się najebać, sama tym razem, i zapominając o „kłótni” z Axlem liczyć, że mi się poszczęści i zaliczę zgon gdziekolwiek, żeby tylko nie wracać do domu. Mogłam iść też ich szukać – mówiąc ich mam na myśli wampajera albo rudzielca, bo … mam wrażenie, że sumienie zaczyna mi o sobie przypominać. Za szybko, kurwa, za szybko… Ale jebać to, pomyślałam i ciurkiem opróżniłam ćwiartkę wcześniej wziętą … a właściwie podpierdoloną z ich zapasów. Wypiłam, tak na odwagę, bo co mi szkodzi, a butelkę roztrzaskałam o chodnik – to zawsze dodawało mi otuchy, nie wiem dlaczego, ale wiedziałam, że potrzebuję tej otuchy i … spokoju, żeby prędzej nie natrzaskać Axlowi po mordzie. Odpaliłam więc papierosa, i wcześniej zabrałam od nich swoją kurtkę i … znowu się czułam jak człowiek! Bez tego cudeńka czuję się jak bez stanika… Więc schowałam fajki z zapalniczką do kieszeni kurtki i ... poszłam. Tak daleko, przed siebie, jak za dawnych, dobrych czasów…

To popierdolone miasto o tej porze wydawało się jakoś dziwnie … dziwne. Tak po prostu – było około trzeciej popołudniu, a ja nie zwykłam o tej porze chodzić na Sunset. Teraz krążyłam tam, żeby pochodzić od klubu do klubu i szukałam takiego, gdzie będzie jak najmniej ludzi, więc … chciał pech, że moje poszukiwania pustego klubu zaprowadziły mnie do Whisky And Go Go. Kurwa… Ale co poradzisz – jak się nie ma co się lubi… Sami wiecie.

Sama się sobie dziwiłam, ale to miejsce o tej porze było znośne – praktycznie zero śliniących się niedojebów ze stójkami w spodniach pozwalało tu wysiedzieć, tak więc usiadłam przy barze i liczyłam, że albo barman będzie na tyle głupi, że podda się mojemu „urokowi” i postawi mi kolejkę. Mogłam też liczyć na tych dwóch gości przy jedynej tańczącej lasce, ale … co tam, oni byli zbyt zajęci, prawda? Niewyżyte chuje. Ale kij im w oczy, bo odpalając kolejną fajkę dzisiaj oparłam się o blat i zaczynałam odpływać przy tej cudownej muzyce – ktokolwiek ją tu puszcza ma genialny gust!

'Cause the place seems still alive, when the smoke is going down…

Kurwa, ostatnio coś nuciłam chwile przedtem jak … Axl wyznawał mi tą swoją miłość – „nie chcę kłamać…”. Och, ach, kurwa ech! Tak, teraz mam z tego niezły ubaw, chociaż szczerze mówiąc nie ma tu się z czego śmiać, bo są dwie opcje – był wtedy ostro najebany – już nie pamiętam, albo – ta opcja mi się nie podoba – mówił poważnie. Kiedyś już wspominałam, że nie zniosłabym myśli, że ktoś mnie kocha, prawda? Tak, wiem, jestem pojebana. Jestem totalnym pojebem-anty-miłości, ale dobrze mi z tym, przynajmniej nie cierpię…

Ale nie mam zamiaru rozmyślać nad tym syfem (czyt. Miłością) kiedy w końcu pojawił się mój ukochany – barman.

- Oo, jak miło – zaczął – pierwszy raz od bardzo dawna widzę tu kobietę o tej porze.

Albo mam paranoje – znowu – albo koleś miał ton podrywacza. Ja pierdole. Nie dość, że przez ulizane włoski, w za małym podkoszulku wyglądał jak pedał, to jeszcze ta gadka… Po chuja ja tu przyszłam…? Ach tak, po darmowe drinki.

- Mi też miło… – mówiłam ściągając kurtkę, ale … na co ja kurwa liczyłam!? Zachowuję się jak dziwka! – Podaj mi Danielsa. Najlepiej całą … butelkę.

- Już. – stwierdził i odwrócił się sięgając moje zamówienie z półki.

- Albo … szklankę daj, przepraszam – nie wiem co mnie napadło z tym „przepraszam”. Może fakt, że zaczynałam się brzydzić samą sobą? Tak, to było bardzo możliwe, ale nie w moim przypadku, bo kiedyś powiedziałabym coś w stylu „kurwa, nie butelkę tylko pierdoloną szklankę!”, a teraz robię się słaba i nienawidzę siebie takiej, dlatego czas wrócić do bycia suką-Jenny.

Chcę znowu zapalić. Muszę, właściwie, a kiedy przeszukuję sobie kurtkę, bo nie pamiętam w której kieszeni egzystują moje czerwone … właściwe to przypadkowo trafiam na ślad czegoś – jakby worek, opakowanie czegoś, z czym już wcześniej nie raz miałam do czynienia, co prawda okazyjnie, ale zawsze się liczy – kokaina. Tylko skąd, do chuja ona tutaj?! W dodatku podzielona tak jak do sprzedawania, czyli … będę dzisiaj dilerem, myślę, i czuję jak jakiś głupi uśmieszek pojawia mi się na ustach… Jakbym mówiła „jeszcze, skurwysynu, przekonasz się do czego jestem zdolna”. A do czego? Do wszystkiego!

Ubieram kurtkę, a kiedy mój Daniels pojawia się na ladzie uświadomiłam sobie, że nie mam jak za niego zapłacić, ale co tam, mam swoją sztuczkę. Co prawda nie zawsze działa, ale warto spróbować.

- Dzięki – upijam całą szklankę, a z cytryną i lodem jest tak pyszny, że wyszłabym za niego za mąż… Dostałam „Danielsgazmu”, a kiedy odstawiłam szklankę z prawie nietkniętym lodem i posmakiem kontrastującej cytryny w ustach, kontynuuję: - Reszty nie trzeba.

I co robię? Wychodzę. Tak po prostu, a że nie słyszę żadnego upomnienia to ma wyjebane i wychodzę z tego burdelu z podniesioną głową.

~*~

Tym razem chodzę po Sunset nie w poszukiwaniu pustych klubów, ale w celu znalezienia wygłodniałych ćpunów, jednak moje pragnienia nie przynoszą większego zysku – sprzedałam jedną jedyną uncję i tyle, więc stać mnie jedynie na kolejkę wódki, ewentualnie na fajki, dlatego chodzę dalej, i co widzę? Obraz nędzy i rozpaczy – przelatuje mi przed oczami kilka dziewczyn na oko w moim wieku. Są w podartych rajstopach, rozmytym makijażu i … i szkoda mi się ich robi, ale z drugiej strony … same wybrały taki los, prawda? Skoro to prawda, to nie ma sensu im współczuć – wybrały to na własne życzenie, więc niech cierpią. Tak, wiem, jestem bezduszna! Ale co z tego?! No właśnie – nic.

Przechodzę to tej bardziej … do tej części, gdzie … no, meliny, burdele i ogólnie, wiecie… Ogólnie to chujnia. Pewnie wyglądam jak jakiś pierdolony szpieg, może nawet jak glina w glanach, i wiem, że muszę wyglądać idiotycznie – to raczej pewne, bo widzę spojrzenia niektórych, na które mam ochotę podejść, krzyknąć coś w stylu „a ty kurwa co, jakiś problem!?” i pierdolnąć w te ciekawskie gały, żeby wypadły im drugą stroną, ale się powstrzymuję. Zapalam papierosa na uspokojenie … może nawet na wyluzowanie, i gdy zaciągam się po raz pierwszy widzę coś … ciekawego – od czarnych włosów do ramion odbija się światło słońca, i w pierwszej chwili  myślę, że to Izzy, ale … on nie nosi glanów. Bynajmniej nigdy go w nich nie widziałam, i nie jest … kobietą, kurwa. Gabrielle jest pierdolonym dilerem! Rozmawia z jakimś gościem, a gdy wyjmuje z kieszeni coś, co przypomina mi ten … woreczek (?) Stevena już wiem na pewno, że Panna Metallica sobie „dorabia”.

Chyba nie zdaję sobie sprawy, że stoję i się gapie, jakbym spadła z drzewa i biegała po parku*, do momentu, aż Pan Ćpun odchodzi, i wydaje mi się, że mogę spokojnie podejść i zagadać, więc idę, a w połowie drogi coś mnie strzeliło, żeby wydrzeć mordę, więc…

- Kogo moje oczy widzą!? – czuję jak uśmiecham jak głupia do sera, a gdy tak sobie idę uświadamiam sobie, że muszę przestać, więc pozbywam się kopii Stevena z ryja, kiedy Gabrielle łaskawie się odwraca.

 - Oo, jak miło panią znowu widzieć! – czyżby ona ćpała? – Gdzie masz śpiącą królewnę?

- Gdzieś jest na pewno – odpowiadam i tak myślę… Przecież nie będziemy gadać o Adlerze, bo … chcę ją wypytać o coś innego, więc kontynuuję: - A ty tu…?

- Aa, no tak – sięga po coś do kieszeni, a ja się dziwię, że nie chcę tego ukryć. Tak od razu zaufanie? Otwartość? To bardzo dobrze wbrew pozorom, bo wyciąga brownstone’a. Aż mi się oczy zaświeciły! - Bo wiesz, to bardzo dochodowy interes… Szczególnie dla osoby … wiesz, takiej jak ja.

- Ale co masz na myśli? – o, proszę, jednak potrafię normalnie z ludźmi gadać!

- Mam na myśli – przerwa – że … no kasy potrzebuję.

Tak właściwie to nie wiem o co jej chodzi … pracę ma i w ogóle, więc po cholerę jebać się w TAKIE interesy, ale cóż – to jej wybór. Chociaż z drugiej strony…

- Rozumiem.

Nie, wcale nie rozumiem.

~*~

Czuję cholerny powrót do przeszłości, kiedy siedzę z Gabrielle w Whisky and Go Go i spijam z nią już z … trzecią, może czwartą kolejkę – nie wiem jak to się stało, ale moja kasa z „dilowania” jakoś tak po prostu wyszła i teraz ona stawia, więc specjalnie nie mam oporów, by narżnąć się w trupa. Taka tam uprzejmość. Szczerze mówiąc to chyba Pani Metallica ma słabą głowę – już ledwo siedzi i gada coś do siebie – dokładnie jakbym widziała … STOP. Nie powiem, że przypomina mi Duffa, po prostu nie powiem! O kurwa… No dobra, ja też ledwo siedzę, co nie zmienia faktu, że moja towarzyszka w przypływie nagłego ożywienia podnosi pusty kieliszek po wódce i jak gdyby nigdy nic wypowiada słowa … te najbliższe memu sercu:

- Sex, drugs and fuckin’ rock and roll!

- I wódka! – kończę za nią, bo … co jak co, ale to też bardzo ważna wartość dla takiej suki jak ja.

- I wódka! – no, teraz jest dobrze. – I panie kelner, proszę, napierdalaj jeszcze jedną kolejkę.

Ta dziewczyna mnie  powala… A Pan Kelner krzywi się w dziwnym uśmieszku i bierze się za realizowanie zamówienia. Jak za dawnych, dobrych czasów, myślę sobie, i chyba nie ogarniam kiedy mój mózg … a właściwie jego resztki otwierają szufladkę ze wspomnieniami – tymi lepszymi, kiedy to pijałam w barach z nieznajomymi. Teraz też tak jest … w pewnym sensie, bo znam ją więcej niż parę  godzin, więc wypadałoby porozmawiać z nią o czymś więcej niż o jej CHOJNOŚCI w obdarowywaniu mnie alkoholem. Postanowiłam coś więc powiedzieć … o sobie – jest najebana, więc nic nie tracę – i tak zapomni.

- Ej, Gabi - moment, moment… - Mogę cię tak nazywać?

- Nie, to chujowe – zaczęła – Wolę już Gabrielle, albo … obojętnie. Byle kurwa nie „Gabi” – przerwa. – Mówił tak do mnie były facet i… A z resztą, pewnie nie chcesz wysłuchiwać tego wszystkiego.

- Pierdolisz! – w tym momencie doczekałam się nowej kolejki i … jeden kieliszek już dumnie stał pusty. – Jesteśmy pijane, młode i szczęśliwe! Mów, ulży ci!

Taki nagły entuzjazm… Ale z jakiej racji!? Obojętnie. Cieszyłam się na tą miłą zmianę i postanowiłam ją wykorzystać, chociaż i tak będę pamiętać piąte przez dziesiąte z tej rozmowy, ale co tam. Odpaliłam więc papierosa, tak dla weny na rozmowę, dla rozwiązania języka, czy czegokolwiek tam i … przygotowałam się na najgorsze, chociaż … gdy usłyszałam określenie „były facet” coś mi się przewróciło w żołądku. FUJ! Już chuja nie lubię…

- Więc – zaczęła, jednak chyba nie obyłoby się bez kielicha na odwagę. – Mój „Pan Były”, że tak go nazwę… był chujem. – miło. – Wiesz, zaborczość i te sprawy… - och, jakież to znajome! – On …twierdził, że ma talent i w ogóle… Gówno prawda! Śpiewa jak dochodzący kot obdzierany ze skóry, kurwa mać! – coraz bardziej znajome… - Zadufany w sobie kutas, a … nasze drogi się rozeszły, gdy wyjechał gdzieś, nie chciał powiedzieć gdzie, i ja też wyjechałam. To było jakieś ... dwa, trzy lata temu, sama już nie wiem, i od tamtej pory nie mam z nim kontaktu. – kolejny kieliszek. – I się kurwa cieszę!

Coś ze mną nie tak się dzieje, bo serce wali mi jakby szybciej … nie, ono napierdala, jakbym naćpała się gównianymi dopalaczami i mam w głowie jeden i ten sam obraz, który z każdą chwilą mi coraz bardziej się nie podoba. Lata mi przed oczami jego morda i echem odbija się jego imię, bo … przecież to tak cholernie oczywiste! AXL, AXL, AXL, AXL, AXL, JEBANY W DUPE RUCHANY AXL!

Ale to nie możliwe … bo to nie może być prawda, nie może i już. To byłoby za banalne i modlę się wręcz, żeby nie okazało się „jaki ten świat mały”. I kompletnie popierdolony! I wręcz korci mnie, żeby skoczyć za bar, zajebać wszystkie butelki Danielsa, wypić je na miejscu, a potem grzecznie zapytać Gabrielle jakie „Pan Były” dzierży imię … ale się boję. I nie wiem co mnie pierdoli, ale … chyba ręce mi się spociły, i kiedy mówię sobie w myślach coś w stylu „pierdolić, co będzie to będzie”, to … ona mnie ratuje.

- Miał na imię Jim. – kurwa, kamień z serca. – Jim… Kurwa, nie pamiętam jak nazwisko! – stwierdza i się śmieje. O ile taki kurewski napad śmiechu można zaliczyć do normalnych.

A ja siedzę cicho, oddycham głęboko i … moje obawy przechodzą na tyle, że mam w głowie tylko wizję … Wanielsa.

- Musisz czegoś spróbować! – krzyczę nagle, a kiedy proszę barmana o zmieszanie Danielsa z wódką, i kiedy ten patrzy na mnie jak na kosmitę mam ochotę spoliczkować go kieliszkiem.

Jakoś się opanowuje, ale dopiero wtedy, kiedy w moje łapska trafia szklanka z moim wynalazkiem i upijam … dużo, a resztę zostawiam Gabrielle, i … ciemność widzę…!

~*~

I jeszcze raz co do tego na górze ... A TERAZ POSYPIĄ SIĘ HEJTY, NANANANA!

Ja pierdole...

I'm a genius. ; o