Rozdział 22.

No więc rozdział 22, i co mogę powiedzieć...?
Czy jest taki "jak zawsze"? Na pewno nie, ale z pewnością was zaskoczy, jakby taki nagły zwrot akcji, czy coś, ale cóż, taki był zamiar.

+ Nie specjalnie umiałam dobrać do rozdziału piosenki, ale pisałam to przy Don't Leave Me Now, i chyba jest odpowiednie ... whatever.

Enjoy, fuckers.

~*~

Ogarniam? Nie ogarniam, nic nie ogarniam, bo widzę tylko białe coś, co jest … wszędzie! Wszędzie biało i jebie mi szpitalem, czyli jak się domyślam źle ze mną. Dobrze się domyślam? Nie wiem, bo czuję tylko zimno, pewnie od potu, który oblewa mnie, jakbym stała pod jakimś wodospadem, czy cokolwiek. I ktoś krzyczy, ktoś jest cicho, ktoś mnie dotyka i chyba mnie gdzieś wiozą, bo czuję na sobie powietrze, a to nie pomaga mi w tym stanie ani trochę. Myśl, kurwa, myśl! Gdzie jestem? Prawdopodobnie w szpitalu. Jak się nazywam? Yhm, kurwa… Jestem … Jenny jestem! A nazwisko…? Nie pamiętam… Kurwa, jest coraz gorzej, bo … który mamy rok? Osiemdziesiąty ósmy… Chyba. Kim jestem?  Jestem nikim, jestem ćpunem, jestem … jestem zakochana. W kim? W tym, który teraz tak drze mordę mówiąc tym konowałom, że mają mnie odratować … problem w tym, że ja sama nie wiem z czego mają mnie ratować, bo kiedy już wszystko nabiera sensu zaczynam tańczyć z powietrzem i pływam w heroinie, a z nieba sypie się koka i amfa. I to wszystko jest takie piękne, odprężające i w ogóle wszystko co możliwe do momentu, gdy nie uświadamiam sobie co tak naprawdę zrobiłam i dlaczego tak się przejmuję…

Zakładam, że wiozą mnie na szpitalnym łóżku, i gdy w końcu nagle zatrzymuje się z piskiem  przez co uderzam w zagłówek, a bynajmniej to wcale a wcale nie poprawia mojego samopoczucia… Drzwi trzaskają z hukiem i mam wrażenie jakby zaraz miały się rozwalić, kiedy on uderza w nie pięścią i coś do mnie krzyczy. Wiem, bo słyszę swoje imię, ale jego tożsamości nie zdradzę, potrzymam was w niepewności, podobnie jak ci lekarze nade mną, którzy w jednej chwili latają gdzieś po sali, czy gdziekolwiek jestem, a zaraz potem zakładają mi na ryj coś, co mnie uspokaja, może nawet usypia, aż w głowie dźwięczy mi taki nieludzko wkurwiający pisk, ale whatever…

~*~

Byłam kiedyś w takiej sytuacji? Nie, to dla mnie nowość, bo gdy odrywam się od rzeczywistości i biegam po polu, pod rękę z niewidzialnym kimś, kto co chwilę pojawia się i znika, ale czuję się dobrze, gdy go nie ma… Jest jeszcze lepiej, gdy jest przy mnie, bo to daje mi szczęście, a gdy ciepłe usta, które w rzeczywistości są zimne i zachłanne, całują mnie teraz tak delikatnie i bez większych rewelacji uświadamiają mi, co tak naprawdę czuję, a właśnie to wywołuje u mnie strach.

Kocham, i chcę się przed tym ukryć, ale jedyny człowiek tutaj żywy, to właśnie ten, którego kocham, i który właśnie teraz dla mnie śpiewa, chociaż nie słyszę słów… Tylko głuchą ciszę, która niszczy, a za razem nastraja wszystko dookoła, a gdy siadam z nim na ciepłej trawie i patrzymy w niebo, na którym jeszcze przed chwilą rozbłyskało słońce, teraz stało się ciemne, aż granatowe i wzbogaciło się o gwiazdy, które świecą coraz jaśniej i może nawet są coraz bliżej i bliżej, a on próbuje, ale nie może mnie przed nimi uchronić… I tracę to wszystko – jego, to miejsce i robi się znowu biało, by zaraz potem w ciemnościach pojawił się tunel ze światłem na końcu…

I idę w jego kierunku, ale … tam nikt na mnie czeka. Nie wiem czy biec dalej, czy zawrócić, ale gdy decyduję się jeszcze trochę pożyć i wracam do miejsca, którego  tak bardzo nienawidzę, już wiem dla kogo to robię, a wcale nie dla siebie.

~*~

Ciekawe ile czasu minęło…?

Może dzień, może kilka minut, a może nagle obudziłam się w tym okropnym miejscu z kilkuletniej śpiączki? Szczerze mówiąc … chciałabym, ale najwyraźniej całe życie muszę mieć pecha – widzę kalendarz na ścianie – dwudziesty drugi czerwiec*.  Co przez to rozumiem? Dzisiaj było zakończenie liceum, a ja leżę w szpitalu… Bosko! I to o dziwo wcale nie jest sarkazm, bo nie zależało mi na tym, żeby skończyć szkołę, ale … nie o tym, nie o tym, bo zastanawia mnie jedna rzecz – jest strasznie cicho, a za oknem prawie noc, i niby przyzwyczaiłam się do samotności, ale ciągle o nim myślę i przez to wszystko mam ochotę wyrwać sobie igły z ramion, które prawdopodobnie są jakąś kroplówką czy coś i przebić sobie nimi łeb – mam dość stanu zakochania mimo, że czuję go od … od naprawdę niedawna. A jak dokładnie? Od kilku dni, od momentu, kiedy tak naprawdę się do siebie zbliżyliśmy. Pewnie mówię jak nie ja, co? Oczywiście, zakochana Jenny to jeszcze większy pojebany psychol niż normalnie, chociaż … nie wiem jak odczuwa się miłość, więc nie mam pewności, nie? Więc chciałabym, żeby to było zwykłe zauroczenie, albo skutek uboczny po środkach uspokajających, czy cokolwiek mi oni tu nie podali, a gdy myślę, że już gorzej być nie może, i że już nic mnie nie zaskoczy znowu zaczynam to słyszeć – ktoś krzyczy, może nawet kłóci się z … „personelem” tej dziury i gdy w końcu chyba dają mu za wygraną i w momencie robi się cicho … ale tylko na moment, nagle ktoś puka do drzwi. Szczerze mówiąc nie wiem, czy chciałabym widzieć kogokolwiek, bo … cóż. Wiadomo dlaczego.

Pech chciał, że to nie jest mi dane i coś w mojej głowie karze mi powiedzieć „proszę” i wpuszcza tego mojego prześladowcę i właśnie wtedy w moim sercu puszczają ładunki wybuchowe i tańczą dziki taniec, gdzie niczym dwuosobowe pogo – o ile to w ogóle możliwe – biją się ze sobą miłość i rozsądek. Albo to rozum i pragnienie, sama nie wiem, ale kiedy do tego pustego, zimnego pokoju, gdzie leżę tylko ja wchodzą dwie pary skórzanych spodni i czupryny mam ochotę uciekać, ale jednocześnie rzucić im się w ramiona. Dlaczego? Bo to Izzy i Steven.

- Ja pierdole – mówi Steven zatrzaskując za sobą drzwi i zanim zdążyłam odpowiedzieć cokolwiek, czy choćby opierdolić ich, że zakłócają mój spokój, on kontynuuje. – Co  te konowały ci zrobili, biedaku?

Ach, ta troska…

- Sama chciałabym to wiedzieć – tak, taka prawda. Nie mam pojęcia dlaczego tu jestem i … może nawet nigdy się nie dowiem…?

- Nie słyszałeś, idioto co mówili? – zaczął Izzy – Przedawkowała.

W tym momencie mam ochotę zapaść się pod ziemię, bo nic nie pamiętam… Ostatni zapis w mojej głowie to przytulony do mnie Steven na dachu hellhouse. Tyle. I przez to wszystko – gdy siadają bez słowa po obu stronach mojego łóżka – widzę minę Izzyego. To jest … stres? Raczej nie… Może zdenerwowanie? Też nie, bo jest najzwyczajniej w świecie wkurwiony, ale nie chcę w to wnikać, bo jakaś część mnie mówi, że nie mam się do niego w ogóle odzywać… Pech chciał, a może nie, że słucham tej części siebie i … milczę.

Zrządzenie losu czy przypadek? Bo Stevie postanawia przerwać krępującą ciszę.

- Nawet nie wiesz jak się o ciebie martwiliśmy – zaczął – I nie wiem co byśmy zrobili, gdybyś z tego nie wyszła...

Aww! Chyba mogę śmiało powiedzieć, że ta jego troska mnie … rozczuliła? Sama nie wiem, ale sprawiła, że po raz pierwszy od „pobytu” tutaj się jakkolwiek uśmiechnęłam, oczywiście pomijając fakt, że cały ten czas byłam nieprzytomna, a przynajmniej tak mi się zdaje i w tej chwili spuszczam wzrok, uznając, że szara, pewnie ze starości kołdra, którą mnie przykryli jest nieludzko interesująca. I w tym momencie nawet podoba mi się ta cisza, przynajmniej mogę poukładać w głowie myśli, których jest nie mało, jak i moje … pewnie całkiem widoczne … skrępowanie? A może to jest właśnie stres, co jest raczej zrozumiałe – nie wiem co mam powiedzieć, czy w ogóle powinnam cokolwiek mówić, i może się zdawać, że chwila od kiedy Steven skończył swoją wypowiedź trwa w nieskończoność i dla mnie to właśnie jest wieczność, chociaż w rzeczywistości pewnie nie minęło nawet parę minut. Ale gdy Izzy postanawia dokończyć, a raczej poprawić swojego towarzysza niedoli mam ochotę … schować się pod łóżko, żeby tylko na niego nie patrzeć, bo to co powiedział…

- Lepiej mów za siebie.

To zdecydowanie samo mnie zabiło. Odłączyło respirator, czy cokolwiek to nie jest i od tejże chwili leżę martwa, a moje oczy nabrały nieludzkiej wielkości, wysyłając tym samym brwi na Marsa.

Kurwa mać…!

- O co ci chodzi? – jak widać nawet Steven nie umie dobrać słów, więc…

Więc z załamanej Jenny po woli przeistaczam się w tą wkurwioną, nawet nie wiem kiedy i mam ochotę wyrwać mu te kudły, bo … co to niby ma znaczyć? Aż tak ma mnie w dupie … ?

- Nie ważne – oznajmił i … jak ty mnie wkurwiasz, człowieku…!

- Jak, kurwa, nie ważne?! – gdy w końcu nabyłam nabiał** i zdobyłam się na odwagę, żeby podnieść wzrok i spojrzeć w oczy … obudziła się we mnie żądza mordu? Pierdole, ale tandeta. I myśląc właśnie mniej-więcej tak, kontynuuję. – Miło jest słyszeć, że facet którego… - stop, stop, nie tak! – Że jestem ci całkowicie obojętna, no kurwa!

Mimo wszystko, jego mina w tej chwili … to całe zmieszanie - najprawdopodobniej tym, co o mały włos bym nie palnęła – że to nakarmiło mnie pewnością siebie. Tak, dokładnie, nie odpuszczę. I już nawet zapominając, że leżę podłączona do tego wszystkiego staram się usiąść jak człowiek i … nie zwracając uwagi na ból jaki sama sobie sprawiłam. Jeszcze tego brakuje, kurwa…!

Ale kiedy znowu zyskuje ten pokerowy ryj, jakby udawał, że nic się nie stało i mówi dalej…

- Pierdolona egoistka – powiedział to cicho, ale … usłyszałam i … pozwolę mu mówić dalej. Taki przywilej. – Przez ten twój „odpał”, czy chuj wie co to było … chyba już nigdy nie wypłacę się u dilera…

Biedactwo…

- A jebie na twój dług – zaczęłam – skoro jesteś tak głupi, żeby brać na krechę.

- Nie było by tego wszystkiego, gdybyś się opanowała!

- Święty się odezwał, kurwa…

Coś we mnie pękło, bo … cóż, zwykle się nie kłócę z osobami, na których mi chociaż jako-tako zależy, ale … to cholerstwo jest silniejsze ode mnie, a Stevena … to najwyraźniej przerasta – siedzi z otwartymi ustami i obserwuje to wszystko z taką uwagą, która jest aż godna podziwu, ale … kiedy Pan Zimnokrwisty w końcu okazał zdenerwowanie w inny sposób niż ubliżanie mi, podniósł się z łóżka i chodząc po tym pokoju miałam wrażenie, że na jedną krótką chwilę uzna mnie za faceta i najzwyczajniej w świecie mnie pobije. Pff, tylko na to czekam.

 I pomijając już to wszystko, nawet to, że pewnie swoją postawą tylko jeszcze bardziej go prowokuję, widzę jak Adler prawdopodobnie próbuje wymyślić coś, co przerwie to „cudowne” przedstawienie, ale czy mu wyjdzie, to już jest inna sprawa. Powodzenia mu życzę.

- Chwila, moment – odzywa się nagle Steven, ale… – Czy wy się kłócicie…? - …no właśnie, ale.

- Nie, skądże – czujecie sarkazm? – Tylko Pan Ważny próbuje mi udowodnić, że on tu jest najbardziej pokrzywdzony.

- Izzy, odpuść jej – no kto jak kto, ale Stevie prawnikiem to nigdy nie będzie. – Nie widzisz w jakim ona jest stanie?

Oookeej…?

- No gorzej już wyglądać nie może. – stwierdził otwierając okno i … pewnie zaraz wyciągnie fajki… A udław się, skurwysynu…

- Tak? – tak, załatwię go sarkazmem, bo … nie myliłam się, wyciągnął fajki. – Nie mówiłeś tak, kiedy tak zajebiście chciałeś się ze mną pieprzyć…

KABOOM!

Zbiłam go z tropu? To na pewno. Czy uraziłam? Raczej też, ale to mi nie przeszkadza, bo w tej chwili moje uczucia, czy jakkolwiek by ich nie określić schowały się gdzieś głęboko i nie dają o sobie znaku. I bardzo dobrze, bo mogę kontynuować to piękne i sarkastyczne opowiadanie, tylko dlatego, żeby wam było miło, a Stevenowi oczy wyjebało z orbit… Ale może on nie myślał, że jestem aż taką dziwką? To nie ważne, bo w chwili obecnej i … w ogóle od momentu, kiedy z Axlem zaczęło mnie łączyć coś więcej niż tylko pojebane JA, ale nic na to nie poradzę, że sama nazywam się dziwką, a jednocześnie jestem na siebie wściekła, że znowu go wspominam. A tak dobrze mi szło… I oby szło dalej, bo … chyba stał mi się obojętny – nie czuję żądzy napierdalania trampkami po ryju. Chociażby dlatego, że ich nie mam…!

Ale kończąc mój bezsensowny monolog, który odbywa się gdzieś na dnie mojego mózgu – dokładnie tam, gdzie umiejscowiłam dzisiejszy dzień – i wracając z powrotem do chwili obecnej … chyba byłam zbyt zajęta sobą, żeby zauważyć, że gdy Steven przez ten cały czas trzymał mnie za rękę, wolę myśleć, jaka to ja jestem głupia, że skurwysyn-Stradlin jednak nie jest mi obojętny. Gadam jak z jakiegoś taniego romansu… Jednak się staczam, ya know?

- Wiesz co, Jenny? – mówi nagle ten wyżej wspomniany i… – Żałuję, że cię poznałem… - … i pęka mi serce.

- Izzy! – krzyknął … Steven, bo kto inny, nie? – Teraz przegiąłeś.

Szczerze? Chuj mi z tego, że Adler staje po mojej obronie…

Czuję się jakbym przeżyła wojnę, a on by wygrał, bo … no bądźmy szczerzy – tego nie przebije nic – wbił mnie w ziemię, albo w tym przypadku w to pierdolone łóżko i nie okazał żadnych uczuć, aż mu tego zazdroszczę, bo podczas, gdy Stevie ciągnie go za ręce do wyjścia, a ja zaciskam wargi, żeby się nie poryczeć, w głowie mi huczy jedno i to samo dopóki nie wychodzą, a to nie trwa długo.

Steven rzucił mi krótkie „cześć” i zniknął za drzwiami, a ja czuję się jak opętana – jakbym mówiła dwoma językami, bo gdy mózg mówi do Izzyego „spierdalaj” i nie mówi tego na głos, serce postanawia przejąć kontrolę nad moim głosem i przez zaciśnięte zęby cicho jęczy…

- Kocham Cię.