Rozdział 45.

Morrisonie, mam płakać, czy się cieszyć...?
W końcu udało mi się coś napisać, ale... ALE. Ale miałam taką długą przerwę, że mi wstyd i pozapominałam moje plany na ten blog, więc powiem tak - teraz chciałabym napisać coś co tydzień, ewentualnie dwa, ale w tym problem, że codziennie zmieniam zdanie, czy jest sens prowadzić tego bloga.

Co tam, ja we wszystko wątpię.
Ale jeżeli rozdziały będą się pojawiać, to nie będą zbyt długie. I będą w takiej właśnie ...tej... takiej, kurwa, konstrukcji. Sorry, nie mogę znaleźć słowa.
Tak będą wyglądały, o. Teraz będzie typowy pamiętnik, dopóki nie zrealizuję mojego olśnienia.

+ Pytajcie, jeśli macie jakieś wątpliwości, bo i nawet dla nie to nie jest zbyt spójne.
++ Możecie mnie nawet opierdolić za nieobecność, bo co ja, co, ale zasłużyłam. :)
+++ *żebym jeszcze wiedziała jaki dać soundtrack*  Niech będzie to <--.
++++ Jeśli można prosić... Napiszcie, czy chcecie być dalej informowani o nowościach. Nie chcę spamić Wam niepotrzebnie.

Enjoy, fuckers!

~*~

Jestem Jenny Stevenson i wsiąkłam sobie na trochę, ale to nie moja wina. Tak na dobrą sprawę owej winy nie ponosi nikt, chyba, że zaczniemy mówić o wydarzeniach minionych dni, może nawet tygodni. Żeby was olśnić przytoczę tu pewną sprawę, o której pewnie ja sama zapomniałam. Mówię tu o mojej tak zwanej „relacji” z Panem Dywanem, której nie bardzo wiem jakie przypisać określenie. Można ją nazwać niestabilną, dziką, czy szaloną. Jeżeli popatrzeć na to z perspektywy czasu, to o takim związku kiedyś marzyłam: o destrukcji, która niszczy przez miłość tak silną, że ma się ochotę krzyczeć… Cokolwiek to znaczy. I właśnie teraz pojawia się pytanie – czy go kocham? Tak, i mówię to z czystym sumieniem nie zagłębiając się w szczegóły.

Kolejne pytanie zabrzmi jakoś tak – „dlaczego destrukcyjna miłość?”. I odpowiem na to w sposób nie jasny, jak zawsze. Prawdopodobnie jest to wina moich ideałów – miłość do momentu, gdy rozłącza śmierć. I przyznam z dziwną satysfakcją, że mało brakowało i spełniłyby się moje marzenia. W tym rzecz, że nie umarł nikt z nas, ale to długa historia, którą chcąc, nie chcąc chciałabym opowiedzieć…

~*~

1 grudzień, 1988r.

Powrót do prochów nie był planowany, bo – dosłownie i przenośni – nie myślałam wtedy trzeźwo, ale nie to jest teraz ważne. I szczerze mówiąc nie bardzo wiem od czego mam zacząć. Czy wspomnieć  mam o skutkach powrotu do prochów, czy o wspomnianej wyżej destrukcji,  a może o tym mały cholerstwie, które siedzi mi w głowie i każe coś powiedzieć. Powiedzieć cokolwiek, bo milczę od kilku tygodni i mam tylko ledwo żyjący długopis i pogryzany nim zeszyt. Tak, tak właśnie staram wyrazić siebie, bo nie mam tutaj wielkiego pola do popisu, a mówiąc „tutaj” mam na myśli Klinikę Anonimowych Ćpunów, czy jak kto woli …jestem na detoksie i delikatnie mówiąc nieźle pierdolnęła mnie destrukcja. Cokolwiek to znaczy.

Brak mi dywanu, bo podłogi odziane są w zimne i śliskie płytki.

Mało nie zabiłam się na płytkach. I to nie raz.

Brakuje mi też Dywanu, bo ja nie mam uzdrawiającego uśmiechu.

Uzdrawiającego? Tak, do dobre słowo.

Ale Dywan nie przychodzi. Nie raz, gdy patrzyłam przez okno – które nie ma klamek – widziałam, jak tych dwóch gości wyrzuca mój Dywan z Kliniki, bo podobno jest nie trzeźwy. Można tak traktować gwiazdę rocka? Hej, dobra. Gwiazda z niego taka, jak ze mnie abstynentka.

Zaczęłam zwijać kartki z zeszytu i je palić, żeby poczuć smak dymu.

Udało mi się przemycić zapalniczkę, ale fajek mi nie dają.

Przychodzą za to codziennie: a to podadzą jakieś jedzenie, które jednocześnie jest niejadalne, a to ktoś zapyta jak się czuję, a gdy zmuszają, żeby zejść i porozmawiać z innymi Anonimami, to wychodzą na kompletnych idiotów. Albo niepoprawnych optymistów, nie wiem. Jestem przekonana tylko w tym, że ich nadzieja we mnie jest w stu procentach myląca. I nie chodzi mi tu o „pozytywny” przebieg detoksu, bo już raz to rzuciłam. Chodzi jednak o …o ten tramwaj, co nie chodzi. Kurwa, zapomniałam…

Chodzi o to, że się nie odzywam, o!

I nie będę się odzywać, bo tak mi się podoba.

Z resztą mniejsza, zaczynam przynudzać.

…

…

Wiem!

Był koniec października, czy też początek listopada, a destrukcja zaczęła się rozwijać. Pamiętam dzień, gdy po raz pierwszy po tej długiej przerwie Steven dał mi słodkości. Nie powiem, tęskniłam. Nie powiem, później żałowałam, ale przynajmniej pamiętam.

Pamiętam tradycję, która ciągnęła się od momentu „zdeklarowania destrukcji”, czyli poranne wizyty Stevena. Codziennie przychodził z paczką nowych bułek i z jeszcze ciepłymi papierosami …albo na odwrót.

Papierosy i bułeczki, tak.

A potem mówił, jak bajerował babkę w sklepie, żeby mu sprezentowała owe pieczywo.

Było idealnie.

Siadaliśmy na balkonie, marnowaliśmy zapałki – bo zapalniczki ktoś wziął ukradł – i wpieprzając te bułki słuchałam Wyznań Adlera. Zawsze opowiadał, co działo się dnia poprzedniego, nawet jeżeli cały dzień przeleżał skacowany gdzieś …gdzieś. Ale za to, jako wierny przyjaciel nie zapominał o „swoich braciach”. Mówił, że Żyrafa znalazł kolejną towarzyszkę życia, kolejną Panią Żyrafę, ale teraz nie o tym, bo chcę tylko powiedzieć, że dopiero po długim, długim  czasie dotarło do mnie to zjawisko melancholii. Codziennie ten sam schemat, i codziennie te same historyjki. Codziennie świeże bułki i nowe papierosy. A ową rutynę chcąc nie chcąc przerwała, jak widać zła decyzja – pewnego dnia zamiast tego przesłodzonego buziaka na dzień dobry, dostałam skręta i od tego się zaczęło… A tak swoją drogą: mój facet, to ludzki bank z prochami.

W następstwie skręta „nażarliśmy” się LSD, znalazło się kilka fikuśnych tabletek …nawet, i tak powstało zło – ciekawa mieszanka, nie powiem, ale odpowiedzcie sobie sami jakie są tego skutki.

Hej! W jednej chwili byłam w raju, a teraz jestem w dupie, świętujmy!