Rozdział 47.

HEY FUCKERS, jak mawiał Sleszu.

Czekoladowa wita was sztucznym uśmiechem na ustach i z pewnym ...pomysłem, projektem, pomysłem na projekt, cokolwiek. WIĘC. Wiecie, czy tam nie wiecie - ja rysuję. I wpadłam na pomysł by narysować jakąś scenę z opowiadania. I jaka w tym wasza rola? Wybierzcie jakąś dobrą scenę, ja dam z siebie wszystko, tak. Przynajmniej sie postaram. :)
...
...
I nie, to nie jest żaden, kurwa, konkurs, jaki masowo dodają na tych wszystkich ''fejsbóczkach" czy na innym gównie. Co to, to nie.

+ WIĘC po raz drugi. Wybierajcie najlepszą scenę z opowiadania, a ja ją narysuję. Jeśli chcecie oczywiście.
++ "DZIEŁO" zostanie opublikowane prawdopodobnie przy okazji następnego rozdziału.
+++ No i soundtrack, który mam wątpliwości, czy pasuje do treści, ale ...kogo to obchodzi, to Whitesnake!

~*~

Mówiłam już, że mam tego dosyć?

Pokój Odwykowy jest depresyjny. Strasznie. A ja, tak leżąc niemalże bez ruchu na tym łóżku jestem gotowa w momencie wybuchnąć łzami, nic na to nie poradzę. A dlaczego tak jest? Nie wiem. Dzisiaj nic nie napiszę. Dzisiaj nic nie powiem i nie spalę kolejnej kartki z zeszytu. Chciałabym uciec, bardzo chciałabym uciec, co jest pewnie zrozumiałe. Hej, sama sobie poradzę, Klinika jest zbyteczna i tylko mnie dołuje. I izoluje od ludzi, od Stevena przede wszystkim i nie wiem jak długo to jeszcze zniosę. Ej, nie zniosę.

Wariuję – to jest jasne.

Nie chce mi się tego udowadniać.

Nie chcę mi się nic.

Pewnie dlatego na kartce, która przed chwilą wyrwana z zeszytu staje się moim małym dorobkiem, bo rysuję na niej portret, a twarz ta …chciałabym, by tęskniła za mną, tak jak i ja za nią. Ale to tylko pragnienie, prawda? Marzenie, które nie spełni się dość szybko i ta cała sytuacja jest wręcz komiczna, ponieważ chwile jak ta – chwile smutku, może tęsknoty – zdarzają mi się ostatnio coraz częściej i mam ochotę rozbić głowę na ścianie. Ostatnio zaczęłam się nad sobą użalać i nie jestem już tą „twardą, zajebistą Jenny” – tamta zasnęła pijana w rowie i się, kurwa, nie budzi! Chciałabym wrócić do ciała Starej Zajebistej Jenny i móc się przytulić do Dywanku.

Tęsknię za Stevenem.

Mówiłam już to?

Tęsknię za Stevenem.

Kurwa, bardzo.

I czuję się tak cholernie podle, chociaż nie mam dlaczego, gdy przypominam sobie ostatni dzień przed trafieniem do Kliniki. Przytoczyć wam go? A co mi tak, i tak to zrobię.

Dzień, więc, zaczął się - dla odmiany - jak co dzień: Steven przyniósł kilka bułek i już zaczętą paczkę fajek. „Fajków”, jeśli pamiętacie. Ale rzecz w tym, że po wysiorbaniu herbaty od Gabs i o wgramoleniu się na balkon zaczęliśmy rozmawiać chyba jak nigdy. Dlaczego jak nigdy? Na dobrą sprawę sama tego nie wiem, ale pamiętam co do słowa:

*

- Chciałbym kiedyś poznać twoich rodziców, wiesz? – zapytał Steven i mnie zabił.

- Uwierz, nie chciałbyś – mimo stresu, z jakiegoś powodu, chciałam zachować spokój. To, czy mi wyszło, to jest inna sprawa.

- Dlaczego nie? Tak zajebista dziewczyna musi mieć zajebistych rodziców…

- A może i nie musi? Zastanów się, Steve, dlaczego się zaćpałam? – tym razem ja zapytałam.

- To zależy.

- Od czego?

- Od tego, w jakim sensie się pytasz.

- Co było powodem mojego zaćpania, może tak.

- A kiedy zaczęłaś?

- Heroinę zaczęłam brać jak… jak was poznałam, wiesz.

- A, no tak – speszył się? Zawstydził? Może, ale spuścił głowę, jakby czuł się winny. MOŻE był i winny, ale nie mam do niego żalu… Chyba.

- A cała reszta poszła w ruch, MASOWO, jakieś trzy lata temu.

- Czyli miałaś lat…?

- Piętnaście.

- Wow, no nieźle – zaskoczony był, nie powiem, ale jedyne, co zrobił, to wziął gryza bułki.

- No co?

- Nie, nie, nic… Więc powodem tego byli, jak się domyślam, twoi rodzice, tak?

- Brawo.

- A z tego wynika, że z nich niezłe kurwy, tak?

- Delikatnie mówiąc… Tak – odpowiedziałam. Jakoś bez emocji, jak na złość.

- To może chociaż mi o nich opowiesz? – poczuł się winny, nie powiem. To widać jak cholera, Steven, za bardzo unikasz wymiany spojrzeń.

- Ale po co?

- Nie wiem, nigdy nie wspominałaś swojego dzieciństwa.

- Bo nie było czego wspominać… - przerwa - Powiedz, co mogłabym ci powiedzieć, co? Że matka jest ćpunką, ojciec z kolei pije nałogowo, a to wszystko odbijało się tylko na mnie. Oni mięli wyjebane. – słowotok. Słowotok. SŁOWOTOK!

- Kurwa mać…

- A to jeszcze nie wszystko. Mieszkaliśmy w wielkim domu, na przedmieściach, a kasa była chuj wie skąd… Nigdy nie wnikałam, miałam tylko swoje teorie – SŁOWOTOK!

- Teorie? – i dalej nic.

- Tak, na początku myślałam, że kradną, później doszłam do wniosku, że matka się kurwi…

- Nie wiem co powiedzieć. Ja pierdole – teraz widziałam kątem oka to zakłopotanie na jego ślicznej buźce. Nie fajny widok.

- Nic nie mów, szkoda nerwów…

*

Ja z kolei uczuć nie pokazywałam w ogóle.

Ale w środku miałam miliony spadających bomb, które rozrywały mi wnętrzności i czułam się z tym okropnie, podobnie jak teraz – w takich chwilach zwykłam sięgać po papierosa, setkę wódki na opanowanie emocji, czy po Przytulankę, ale teraz mogę EWENTUALNIE pocałować się w dupę, bo kiszę się tutaj. W tym jebanym, depresyjnym miejscu. Bez drogi ucieczki… Chyba, że…?

Może. Nie wiem. Może coś wymyślę.

MOŻE.

Kurwa, cokolwiek.

Chcę do Stevena.

Sama się tu zabiję.

MOŻE.

Chcę do Stevena.