Rozdział 51.

Przestanę owijać w bawełnę.

Po pierwsze ukłony dla Victorii Hammet za sprowadzenie mnie na ziemię, a mówię to o tym, iż jej komentarz pod ostatnim rozdziałem był jak porządny kopniak w ...twarz i postaram się z racji tego nie pisać już tak melancholijnych rozdziałów. Mówię postaram się, bo ...chuj wie jak to wszystko wyjdzie, o.
A po drugie... w sumie  nie, nie ma po drugie. Po prostu zapraszam i oczekuję komentarzy. :)

+ W tym soundtracku chodzi głownie o melodię, bo wprowadza odpowiedni - moim zdaniem - nastrój.
++ Taka ciekawostka: wymyślałam ten rozdział podczas pisania, na spontanie, bajer, nie?
+++ Istnieje szansa, że dodam jeszcze jakiś adekwatnie lub nie pasujący do tego rozdziału rysunek, ale ...nic nie obiecuję, bo nie bardzo wiem co mam, kurwa, narysować. Nie fajnie.


Enjoy, fuckers.

~*~

- Izzy – Izzy… Izzy, Izzeuszu – Wstawaj, pedale.

Czułe słówka na dzień dobry.

Ale może wyjaśnię moje nastawienie, bo bynajmniej nie jest ono w żaden sposób złośliwe. Tak mi się powiedziało. Ale, ale. Wracając do tematu. Całkowicie bezsensownym uczuciem jest widzieć tą właśnie twarz zaraz po przebudzeniu. Ciekami mnie tylko, dlaczego uznałam, że jest to bezsensowne,  bo przecież jeszcze jakiś czas temu oddałabym wszystko, by przeżyć takie …coś. Ale to było dawno, dawno temu, zanim ta twarz nie zyskała w moich oczach statusu chuja. Tylko, czy dalej tak jest, sama nie wiem. Mogę przyznać się szczerze, że ściska mnie w żołądku, kiedy tak patrzę. A to, co widzę wyciąga jeszcze więcej wniosków z całej tej – jakby nie było – nieźle porąbanej sytuacji, bo pamiętam tylko jak tu trafiłam i co się działo później, cała reszta gdzieś mi umknęła. Wiem tylko, że przyszłam tu w celu innym i szukałam kogoś innego, ale czy to ważne? Obudziłam się w szalenie niebezpiecznych ramionach mojego księcia w zbroi z aluminium i …Boże, to było moje marzenie, a teraz nie umiem się nim cieszyć.

Ale Książę, tudzież Pedał się budzi i oddaje moje spojrzenie tak intensywnie, że …nic.

Nic też nie mówi. Tylko się uśmiecha, ale nie tak jak zawsze. Teraz jego wampirzy uśmiech jest przeładowany dziwną satysfakcją i może, MOŻE nawet delikatną nutką szczęścia… Co dla tak prymitywnego stworzenia jak ja jest bezpodstawne, bo nie zeszliśmy niżej ust. O ile mogę tak powiedzieć.

- Dziwnie tak, co? – mówię, a raczej pytam i o dziwo oczekuję odpowiedzi. Jakiejkolwiek.

- No, trochę – i się doczekałam. – Ale to dlatego, że jakiś czas temu to wszystko było fikcją.

- Fikcją?

- Tak, chociaż – przerwa i mina myśliciela. Mam ochotę go ucałować, taki zrobił się uroczy. – Nie. Fikcja to złe słowo… Kurwa, nie wiem.

- To powiedz: „Byłem strasznym chujem”.

- Nadal nim jestem – mówi. – Ale… No nie ważne.

Zaciekawił mnie, nie powiem. Może tą niepewnością przy ostatnim wypowiedzianym zdaniu, a może tym,  że myślenie rozprasza mi ten „piękny” namiot. Imponujące…

- …i że się wstydzisz? – bo się wstydzi, to widać, bo siada, zakrywa się kołdrą i pociera twarz dłońmi jakby chciał zakryć  te rumieńce. Koniec końców i tak ni chuja go nie rozumiem, ale mówię dalej. – Powiedz, najwyżej sobie pójdę.

- A co jeśli nie chcę, żebyś wychodziła? – zabił mnie. Jestem oficjalnie martwa.

- To… mamy problem.

- Dlaczego? – pyta i słyszę ten strach. Taki jakby tłumiony, jakby nie chciał okazywać żadnych uczuć. No tak, jest wampajerem, to wszystko wyjaśnia.

- Nie wiem, czy wiesz, ale – przerwa – tak jakby – przerwa po raz drugi – jestem… Ten, ze Stevenem.

- A, no tak – mówi jakby smutny… Nie, smutny to złe określenie, bo być może go zawiodłam. Chociaż…  - Adler to jebana papla, wszystkim zdążył się pochwalić.

Ten to potrafi ukrywać uczucia.

Kutas.

Ale kontynuujmy rozmowę.

- Że co, że mnie posuwa?

- Nie – wdech – że jest zakochany.

Kurwa.

- Morrisonie… To wcale nie ułatwia sprawy.

Ktoś wyssał ze mnie uczucia całkowicie, a przynajmniej tak się czuję i to jest straszne. Nie chcę się nad sobą znowu użalać, ale popatrzcie na to z innej strony: jak JA mogłam się poczuć? Równie dobrze mogłam biegnąć ile sił w nogach i wpaść na ścianę. Mogłabym się rozbić, może nawet zabić – uczucie było takie samo, bo jest to komplety powrót do rzeczywistości. I teraz rodzi się pytanie: Co ja sobie, kurwa, myślałam?

- A no, nie ułatwia – on chyba mnie rozumie. Albo czyta w myślach. Albo jestem przeźroczysta. Albo czyta ze mnie jak z otwartej księgi, bo za cholerę nie umiem ukrywać uczuć ostatnio.

Albo wiecie co? Jebać uczucia, pozwólmy sytuacji toczyć się dalej.

- Co masz na myśli? – jak widać wolę udawać głupią. Może być to też pragnienie, by coś usłyszeć. Problem w tym, że to pragnienie mnie zabija.

Siadam więc i znowu patrzę.

Tutaj nie ma otwartej księgi – jest tylko pokerowa twarz.

- Zostaw dla mnie Stevena – mówi i umieram. Znowu.

- Oo – big suprajs. Nie, serio, to był sarkazm, bo chcę grać obojętną. – Pan Chuj zmienił zdanie?

- Pan Chuj przejrzał na oczy.

Cóż…

- Chciałabym być teraz w twojej głowie – poważnie, chciałabym. – Pewnie masz tam teraz taki rozpierdol, że… Łał. Kompletna paranoja, Izzy – mówię i chyba jeszcze bardziej piorę mu mózg. – Co sobie myślałeś, mówiąc, że mam zostawić Stevena dla ciebie?

- …nic. – i jego oczy zaczynają błądzić. Znowu, tylko po to, by nie patrzeć na mnie.

Spodziewałam się tego.

- Okej, w takim razie – wdech – powiedz o czym teraz myślisz?

- Nie wiem – podrapał się po głowie i w końcu na mnie spojrzał. Podkreślam, w końcu. – Tak jak powiedziałaś, mam w głowie niezły rozpierdol.

- Zdefiniuj „rozpierdol”.

- Kurwa – stwierdzam, że uwielbiam się nad nim znęcać… He. He. – Rozpierdol… To coś jak… Jak chodzenie po krawędzi. Na dachu wieżowca. Wiesz, chuj wie, czy skoczyć, czy jeszcze sobie pożyć… Wolałbym pożyć.

Mam dziwne pragnienia, muszę stwierdzić, bo chciałabym, by zakończył to wszystko tymi trzeba, z pozoru niewinnymi słówkami – „najlepiej z tobą”. Ale nie kończy i próbuję pogodzić się z rzeczywistością, która w gruncie rzeczy jest …zadowalająca. Tak, do dobre słowo.

- Ze mną…? – nie wiem co się dzieje, słowa same wylatują mi z ust i nie umiem ich powstrzymać. To jest, kurwa, straszne!

- Tak, dokładnie, z tobą – to spojrzenie… Kurwa.

- Nie rozumiem cię, Izz.

- Dlaczego? – pytanie zignorowane.

- Powiedz, że mnie kochasz – słowotok, kurwa, słowotok!

- Kocham cię.

Wychodzi ze mnie stara Jenny. To nie zwiastuje niczego dobrego.

Stara Jenny… Tak. Stara Jenny w momencie się podnosi i siada na kolanach Starego Izzy’ego i prawdopodobnie znowu staje się zawodową uwodzicielką, gdy bawi się jego włosami. I gdy pojawia się na jej ustach ten chory uśmieszek, który świadczy tylko o tym, że mam rozdwojenie jaźni.

Ale tak jak wspomniałam – Stara Jenny chce go uwieść, poniżyć i zmanipulować i mimo wszystko ma trochę racji. Ale tylko trochę.

- Jak bardzo? – robi się coraz bardziej podniecony, widzę to. I …Boże, to działa w obie strony.

- Bardzo. Cholernie bardzo…

- Kochanie, ale to mi nie wystarcza – mówię i przeciągam palcami po jego twarzy.

Czy dzieje się coś nowego? Pewnie nie – tylko ja, Izzy i jego permanentny wzwód… Cóż.

- Mam ci to udowodnić? – pyta, a ja przytakuję. – Jak?

Jak?

Mógłbyś napisać o mnie piosenkę.

Mógłbyś zrobić sobie krzywdę.

Mógłbyś nawet wylecieć z gołą dupą na ulicę i zrobiłbyś to, gdybym tylko poprosiła.

Ty słaby, żałosny człowieczku.

W momencie pomysły zawładnęły moim mózgiem, i gdy tak je sobie przeglądałam, każdy po kolei, dokładnie, i obmyślałam coraz to okrutniejsze, gdzieś z zakamarków, z ciemnego, dawno nie odwiedzanego przeze mnie miejsca zwanego rozsądkiem wyłonił się geniusz. Mały, taki niepozorny, ale geniusz, by lada chwila wypłynąć na światło dzienne i jak kubeł zimnej wody sprowadzić do porządku Pana Podnieconego. Dlatego właśnie olałam akty okrucieństwa i coraz to bardziej popierdolone dowody miłości i powiedziałam:

- Po prostu mnie przeproś – to jest ten geniusz. – Przeproś mnie za to, że traktowałeś mnie jak śmiecia swego czasu.

Chwila. Tak, dam mu chwilę.

Nie, kurwa, ma powiedzieć to teraz.

Tylko chwila, spokojnie.

Właśnie, wspominałam o czymś? Wspominałam o tym, że cały czas patrzę mu w oczy? O tym, że cały czas bawię się jego włosami? Pierdolony pozer, kurwa, udaje Keith’a Richards’s. A wspominałam może o tym, że co chwile nerwowo przełyka ślinę i …dobrze widać, jak sra w gacie? Ale, ale. W końcu mówi:

- Przepraszam, naprawdę – przerwa – musisz mi uwierzyć, Jenny, naprawdę cię przepraszam.

- Okej… ale powiedz to jeszcze raz – odpuszczam, na jedną krótką chwilę, tylko po to, by zbliżyć się do niego jeszcze bliżej i prosto do ucha wyszeptać: - Powiedz, że mnie kochasz.

- Kocham cię, kurwa, Jenn, kocham…

Doczekałam się? Tak? W końcu, kurwa, w końcu!

Mam szczerze w dupie, czy mówił to szczerze, czy nie, ale czekałam, aż w końcu wyjdzie z niego facet, i aż rzuci mnie na łóżko, położy się na mnie i wejdzie tak gwałtownie, że będę miała ochotę krzyczeć z bólu. Ale to jest przyjemne, kurewsko przyjemne, gdy z każdym kolejnym pchnięciem słyszę przy uchu to ciche, zasapane i cholernie seksowne „kocham cię”.

Tak, doczekałam się.

Resztą będę martwić się później.