02. Zielonookie słabości.

He say I know you, you know me.
One thing I can tell you is you've got to be free.

~ The Beatles- Come Together.

Zacznę dosyć nietypowo jak na moją osobę: rzeczą jasną jest, że Adolf i Ewa nie byli w siódmym niebie, gdy ujrzeli moich Dzikich Lokatorów. I do tej pory zachodzę w głowę( tak, że aż wcale) i zastanawiam po czyjej stronie leży wina, a że sprawa wydaje się dosyć jasna, to właśnie w tej chwili ujawnię wam moje domysły: nie zdążyli/nie zdążyliśmy się ubrać na czas – chociaż to kwestia sporna – a widok półnagich, niewyżytych kuców w pokoju córeczki tatusia nie jest szczytem marzeń, nie da się ukryć. Dlatego właśnie nastąpiła eksmisja i z Domu Uciech Stevensonów przenieśliśmy się do Kwatery Dzwonków, i to brzmi maksymalnie chujowo.

Tak czy inaczej: Jeff, Bill i Jenny. Siedzą sobie. Dyskutują. Na świętym łożu Isbella. I dyskutują. O sensie istnienia. Rozważają odpalenie kolejnego skręta/papierosa oraz nalanie kolejnej szklanki wina z przemytu.

Nienawidzę wina- przez nie czuję się, jakbym rozpływała się w nicość. W jedną wielką i czarną jak noc pustkę, którą tylko potęgują kolejne winne oddechy i zdania wypowiedziane przez moich braci, bo ja się nie odzywam. Skupiam wzrok na butelce z tym zabójczym trunkiem i zastanawiam się, co w nim takiego jest. Jakość? Dosyć średnia. Procenty? O średnim stężeniu. Sama powinnam czuć się średnio. Pół pijana trunkiem, pół pijana myślami, bo w takim stanie popadam w piękną, a za razem tragiczną melancholię przeplataną ze sporą dawką nieświadomości. Nadążacie? Bo ja już się pogubiłam.

- Czy ja mam problem z piciem? – pytam.

Opieram się o ścianę przy łożu i czuję się jak olbrzym: ten papieros jest taki malutki, a ja się nad nim znęcam.

- Nie – mówi Jeff – Ty masz problem ogólnie.

Podaje mi zapalniczkę.

Siada obok mnie, ale zachowuje dystans.

Odpalam papierosa i mija kilka lat.

- A czy ja mam problem z jaraniem? – znowu Pan J.

Biorąc pod uwagę fakt, że z Bill’em znam się kilka dni dłużej- znamy się na wylot. Czasem, jak na przykład teraz, nasze nie do końca normalne móżdżki stapiają się w jedno i równie jednogłośnie pada słowo: tak. Jeff ma problemy z jaraniem. Ja mam problemy z piciem, Bill z samokontrolą- jest jak mała, ujarana wiewiórka, która obraziła się na swojego fryzjera, jak i dilera, bo wybucha śmiechem z bliżej nie jasnego powodu i nie potrafi przestać. Śmieje się będąc rozwalony na łożu jak hrabia i śmieje się schylając się po wino. Ja z Jeff’em patrzymy po sobie przez jedną chwilę, po czym stwierdzam, że: jebać telepatyczne myśli.

- Tobie już wystarczy – wyżej wspomniany na powrót potrafi mówić i zabiera Ujaranej Wiewiórce flaszkę.  Ta przykleja sobie na twarz maskę z kaprysem, takim udawanym rozczarowaniem, że chcę połknąć własny język, byle się nie roześmiać. – Weź idź do kibla, rzygnij, czy coś – przerwa – wytrzeźwiej, a potem dostaniesz.

- Co dostanę? – pyta Wiewiórka; trochę się uspokoiła, ale tylko trochę.

- Sraczki bolesnej – nie myślę, nie oceniacie mnie. – Po takiej ilości wina twoja własna wątroba zrobi ci z dupy jesień średniowiecza – Jeff się śmieje; przypominam sobie jak się myśli, więc myślę… i myślę… - Czekaj, co ja powiedziałam?

Czuję, że ich śmiech zaraz mnie zabije. Albo dobije, jak kto woli, bo te głupie penisy bezczelnie śmieją się ze mnie.

Synonim do słowa „śmiech”, błagam!

Ubieram sztuczny uśmiech, strzykam palcami i wpatruję się w moje odbicie we flaszce, które – przy odrobinie szczęścia – powie, co mam dalej robić. Dlaczego czuję takie zakłopotanie? To przez procenty? Małą ilość snu? Nie, to tylko moja głupota.

- Kurwa, co ja gadam – pytam, albo też stwierdzam ponownie i czuję rozczarowanie. Poważnie, bo nie przestają suszyć zębów, co jest tylko następstwem do oczywistego stwierdzenia: - Bożesze, ten jabol jest za mocny…

I łapię się za głowę.

I zwijam się w kłębek chorobliwej histerii.

I się wstydzę. Tak troszkę, troszkę.

Śmiech (ponownie proszę o synonim) Jeffa jest zaraźliwy. Może to dlatego, że zjawisko samo w sobie jest dosyć rzadkie, dlatego też wyczekiwane jakby z podwójną siłą- teraz w Celi naczelnego Dzwonka, na jego łożu znajdują się trzy wyżej wspomniane kłębki histerii i mam wrażenie, że zaraz się poduszą i padną trupem, a na ich pogrzebie Banda Rebeliantów się naćpa i będzie udawała przybyszów z trzeciego świata. Nie, z piątego świata. Z sześćdziesiątego dziewiątego, cholera jasna… Będą składali ofiary z płyt Abby i neonowych ciuszków.

Nie mniej jednak…

Wiewiórka wypełnia rozkaz Dzwonka i wychodzi się rzygnąć/wytrzeźwieć, mniejsza z tym, bo wychodzi nie przestając się śmiać. A przez to mam ochotę krzyknąć potężne „HALO” i też wyjść. Najlepiej przez okno. I spaść prosto w krzaki dzikich róż. I się pociąć. Najlepiej na twarzy.

- Wątroba zrobi mu z dupy jesień średniowiecza – Jeff oddycha; ponownie: to dobry omen. – Dobre, dobre…

- Pił najmniej z nas, a jest nieźle wstawiony – mówię. – Chociaż nie, on jest najebany. W trzy „D”.

- No – przerwa – nie da się ukryć.

Zapada cisza i mijają kolejne lata.

- Chcesz się przelizać? – pyta, czym robi mi jeszcze większą miazgę z mózgu. Tylko dlaczego?...

Nie odpowiadam, bo zwyczajnie mi się nie chce. Schylam się tylko po jabola i stwierdzam, że po pierwsze- nie ma sensu nalewać sobie go do szklanki, a po drugie- muszę ignorować spojrzenie pana obok. Co prawda ten jego „wyczekujący wzrok” nie jest żadną nowością, bo zawsze tak robi, gdy na coś czeka, ale prawda jest taka, że za każdym razem nieludzko mnie to drażni. Delikatnie mówiąc. Mam wręcz ochotę… wziąć najbliższy mojej ręce przedmiot i spenetrować mu nim twarz. Tak dogłębnie. Powstrzymuję się jednak od momentu, gdy kiedyś owym przedmiotem okazał się krążek Zeppelinów, no bo bądźmy poważni- kto byłby na tyle głupi, by bez powodu niszczyć Led Zeppelin II? Jak widać nawet ja miałam wystarczająco dość rozumu, by tego nie robić.

Ale – że tak powiem – wróćmy do sytuacji obecnej.

- Czy ty mnie w ogóle słuchasz? – pyta, ponownie.

- Niestety tak.

- Więc?

- Co więc?

- No ej, Jenn – przerwa – nie udawaj głupiej, wiem, że…

- Skarbie, kiedy ja wcale nie muszę udawać – przerywam mu, całkowicie świadomie, bo wiem, co powiedziałby dalej. A że jestem zbyt pijana, żeby tego wysłuchiwać, to… No. Właśnie.

Ale temat ciągnie się dalej. Głupi penis.

- Skarbie…?

- Uch, stul twarz.

Chwila oddechu i łyk wina. Czy jabola, to nie ważne. Ważne jest to, że… Że nie wiem co. Gubię się we własnych myślach, HALO! Pomocy! HALO! Is there anybody out there?!

Mijają sekundy, minuty, godziny, dni, miesiące, lata… Na co wchodzi zarzygany Bailey.

- Mam zajebisty pomysł!...

~*~

Za kasę z przemytu kupiłam sobie jedzenie- karmelowe ciasteczka, od których słodyczy robi mi się nie dobrze, a biorąc pod uwagę poprzednie chlanie wina, to paw w tęczowym kolorze jest tylko kwestią czasu. Nie mniej jednak żrę te ciastka i dokładnie się rozglądam: po mojej prawej człapie Bill, po lewej- Jeff. Godzina jest dosyć późna, bo nastała ciemność, której o dziwo wyczekiwałam tego dnia. Nie pytajcie dlaczego, bo sama tego nie wiem. Wiem za to tyle, iż spacerujemy gdzieś na… gdzieś, nie wiem gdzie i przyznaję się bez bicia, że w tej części Lafayette trampki moje nie miały okazji i nie dostąpiły zaszczytu odcisnąć swojego kształtu- jak już mówiłam jest ciemno, widać niewiele, ale mojej mrocznej osobie pasują takie klimaty, a że oczy przywykły do ciemności, robi się coraz ciekawiej. Po drugiej stronie ulicy zauważą państwo dosyć powszechne zjawisko w Indianie: menel pospolity; w kręgach swojego świata nazywany żulem, czy delikatniej- bezdomnym. Miejscowa młodzież ze względu na brak wychowania zwykle wyśmiewa tych biednych ludzi, po czym awansują na stanowisko hipokryty, gdyż przekraczając około szesnasty rok życia robią wszystko, by znaleźć się na miejscu Pana Żula. Być może robią to nieświadomie, tego nie mogę jednak wam zapewnić, ponieważ nie zostało to jeszcze dokładnie przebadane. Ogólnie rzecz ujmując: dzieci lat sześćdziesiątych/siedemdziesiątych to małe zaćpane skurwysynki.

Jimie Słodki…

A wracając do rzeczywistości: pożeram kolejne ciastko i wywalam reklamówkę po nich gdzieś za siebie. Przez te napędy cukrzycy odłączyłam się od zajmującej rozmowy, więc przychodzę z ideą, by opisać owe miejsce. Jesteśmy więc na zadupiu zadupia. Czyli obrzeża Lafayette. Czyli coś pięknego- stary pseudo-chodnik z wystającymi płytami, o które można się zabić, ulica z czegoś, co już dawno jest popalone i zniszczone od promieni słonecznych i dwie alejki starych, powojennych domków jednorodzinnych. W kilku z nich palą się światła, z jednego usłyszałam nawet dźwięk telewizora. Wiadomości, myślę sobie i trafia mnie szlag, ale nie na tym pragnę się skupić, bo czuję, jak nawiedza mnie ta odwrócona logika (o ile mogę tak powiedzieć), ponieważ przez wyżej wspomniane światła czuję się nieswojo. Mam wrażenie, że zaraz z jakiegoś domu wyskoczy moher zdegustowany faktem, że Człowiek-wiewiórka i jego brat Dzwonek klną jak… no, po prostu klną.

I idąc, taka prawie że zesrana, nagle coś słyszę.

- Nawet mnie nie wkurwiaj – Jeff? Tak, to on.

Zatrzymujemy się gdzieś, sama nie wiem gdzie i przyłapuję się na tym, że wyszłam parę kroków przed nich. Przez chwilę byłam w zupełnie innym świecie; ale teraz jestem tu. Na zadupiu zadupia i przyglądam się pewnej… hm, lokacji. Nie widzę świateł, nie widzę życia- to miejsce jest martwe i nikt za nim nie tęskni.

- Gdzie my jesteśmy? – staram się włączyć za wszelką cenę do dyskusji, co mi nie wychodzi.

Halo, czy ja tu jestem? Gdzie ja jestem? A wy, głupie penisy, widzicie mnie? HALO!

- Dobra, wchodzimy – Bill jest zbyt pewny siebie. To nigdy nie wróży niczego dobrego.

Przez chwilę patrzę, jak idzie, a potem przenoszę wzrok na Jeffa. Jakby miał wypisane na twarzy streszczenie prologu tej powieści: o co, kurwa, chodzi? Ale nie ma, więc muszę radzić sobie sama. Wzruszam tylko ramionami i ruszam za Bailey’em, który – jakby nie było – jest zdrowo pojebany, skoro wszedł do tego cmentarzyska. Cmentarzyska? Tak, nie potrafię znaleźć innego określenia.

Idę więc, i idę, krok za krokiem, co chwila odwracam się i za każdym razem widzę zakamuflowanego ninję- widać mu tylko głowę i dłonie- reszta to nic. Ale… tak, czy inaczej jesteśmy chyba bliscy celu, bo Bill wygrywa wojnę z drzwiami Cmentarzyska. I wchodzi. A za nim my. Jak posłuszne, cholera jasna, psy: Pan i Władca wchodzi pierwszy i zapala zapalniczkę; za nim wpełzam ja, potem przyklejony do mnie Jeff. Jako naczelny wampir nie powinien się bać ciemności, prawda? A jednak. On również pobudza do życia swojego najlepszego przyjaciela i wsłuchując się w skrzypiącą podłogę, czuję, że zaraz wybuchnę. Tak, jestem poirytowana. Albo nie, jestem wkurwiona, więc…

- Kurwa! – wrzeszczę. – Do reszty was posrało?!

- Jenny, na litość Boską, zamknij się – mówi Bill. Nagle taki grzeczny, cichy. – To gówno ma ze sto lat, w każdej chwili może się rozpierdolić…

- No i dobrze! – wrzeszczę dalej. Chyba nie czuję powagi sytuacji, ale cóż. – Pytam ostatni raz: co. My. Tutaj. Kurwa. Robimy.

- Mówiłem, trzeba było słuchać – ewidentnie ma mnie w dupie i zaraz go podpalę. – A teraz, chodźcie za mną.

- A kim ty jesteś, żeby mi rozkazywać? Nigdzie nie idę – drę się dalej, a Jeff milczy, czym nie pomaga. W ogóle.

- Idziesz – mówi, ułamek sekundy dalej stoi przy mnie i łapie za rękę. – Spodoba ci się.

Szczerze? Trafił w czuły punkt- zawsze, gdy patrzy mi w oczy nie jestem w stanie odmówić, i przez taką oklepaną słabość nienawidzę siebie.

~*~

W RAMACH WYJAŚNIENIA: nasi ukochani, skuci bohaterzy wybrali się do opuszczonego domu. Koniec. Powody, itp wyjaśnią się w rozdziale kolejnym.

Po pierwsze: zapomniałam wspomnieć, że opowiadanie samo w sobie to typowy krótki przygodowy(?) jebacz. Nie więcej niż 50 rozdziałów, może mniej.

Po drugie: wrócę do pisania During the November Rain. Tylko jeszcze nie wiem kiedy. Oczywiście jeśli chcecie. :))