Rozdział 17.

Lubię ten rozdział - taki mój komentarz.
Jest napisany "świeżo" i nawet nie skończyłam odwalać poprawek, bo ... zżera mnie ciekawość na waszą reakcję, tak powiem. W dodatku ... ten rozdział jest taki ... inny, o ile to dobre słowo.
Nikt się nie rucha, nie drze na nikogo mordy i ... SĄ UCZUCIA! I przyznaję się bez bicia, że mimo, że podobnie jak główna bohaterka mam z nimi problem, to mam też wrażenie, że nie opisałam tego uczuciowego gówna tak ... no, nie napisałam tego najgorzej, nie?
Tak, kurwa, skromna to ja jestem, ale lubię mieć satysfakcję z tego co udało mi się napisać, a nie pierdolić, że "NIE, BIJCIE, BO ZJEBAŁAM, BLA, BLA, KURWA, BLA" i inne tego typu, bo to wkurwiające, nie?

+ W moich pierdolniętych resztkach mózgu zrodziły się dwa pomysły na opowiadanie. Na (nie)szczęście o Gunsach  i ... o dziwo mam wątpliwości, czy jest sens, żeby to publikować, i czy w ogóle zacząć pisać. A dlaczego? Bo opowiadań o nich jest jak grzybów po deszczu i jeszcze więcej, więc TWORZENIE nowego jest po prostu oklepane, jakikolwiek to pomysł oryginalny by nie był. Przynajmniej mi się tak wydaje, ale ... no, nie żeby coś nie chcę obrażać ludzi, którzy właśnie zaczęli o nich pisać. ; 3

OK, kończę moje pierdolenie, bo ... się TROSZKĘ rozpisałam i ... ENJOY, FUCKERS.

~*~

Cholerny deszcz…

Pedalski parapet…

Chcę go teraz wyrwać w pizdu i zapieprzyć z liścia temu, któremu zachciało się, żeby padało. Tak, wiem, jestem dziwna, szczególnie, że na ogół lubię jak pada – lubię siedzieć w oknie, albo nawet pod gołym niebem i wyobrażać sobie jak te zimne, małe krople obmywają ze mnie to całe gówno – ale nie dzisiaj. Dzisiaj mnie wszystko irytuje, a w samym środku tego błędnego koła siedzę ja – taka pełna wyrzutów sumienia i taka, która brzydzi się samej siebie. Wczoraj wiedziałam, że będę żałować, ale oczywiście musiałam zaufać tej puszczalskiej Jenny, która jeszcze we mnie siedzi. Gdzieś tam głęboko, ale siedzi, i jak na złość budzi się z amoku jedynie w obecności Axla – podobnie jak wczoraj, kiedy to znowu zrobiłam tyle rzeczy wbrew sobie… I co z tego, że te rzeczy ograniczają się jedynie do seksu z nim!? Nie, „jedynie” to złe słowo – powinnam powiedzieć „…AŻ do seksu z nim”, bo znowu czuję się jak jakaś … nadpobudliwa dziwka, bo gdy siedzę pod ścianą w „sypialni” w hellhouse, czuję wręcz nieodpartą chęć ogolenia Slasha na łyso, bo tak się na mnie gapi. Jestem kurwa o krok od chwycenia za maszynkę! A najgorsze jest to, że nic nie mówi – jakby czekał aż ja pierwsza zacznę, i to chore, bo nie mam najmniejszego zamiaru.

Jakimś cudem pamiętam, że wczoraj … czy kiedyś tam, Gabrielle nazwała kudłacza, jak coś w stylu „Pan Przystojny”, i mam takie wrażenie, jakby za bardzo wziął to do siebie – rozwalił się na tym łóżku tak, że równie dobrze mogłabym mu zrobić zdjęcie i dać to do kalendarza dla gejów, poważnie! Tak swoją drogą, to chyba nieźle bym na tym zarobiła, a kasę wydałabym na heroinę i przećpała ją ze Stevenem, jeżdżąc tego rudego chuja na czym tylko świat stoi. Tak, to mój program rozrywkowy.

I zastanawiam się czego Slashowaty, kurwa mać oczekuje wgapiając we mnie te swoje patrzały, i po głowie chodzą mi naprawdę przeróżne pomysły do momentu aż przypomina sobie jak się gada.

- Co on ma w sobie takiego, że ciągle wracasz? – co kurwa?!

- Hm? – tak, to że byłam z lekka zdezorientowana, to chyba mało powiedziane, no bo … jak długo można dumać nad jednym durnym pytaniem!?

- Axl – przerwa – co on w sobie takiego ma, bo nie czaję, kurwa…

Jakby miał pistolet, to mógłby mnie nim zastrzelić cholerę, a w tej chwili nabojem było to pytanie, bo … ja sama nie wiem… Nigdy się nad tym nie zastanawiałam, i nie wiem jak odpowiedzieć, więc wolę wybrać najbardziej „bezpieczną opcję” – sarkazm.

- Jest po prostu – zaczęłam – no wiesz… - a w chuj z taką improwizacją! – Dobry w łóżku jest…

Jezu…! Idę się pociąć strunami od gitary…

Ale zanim się potnę muszę przyznać, że sprawiłam mu chyba powód do radości. Albo raczej … pretekst do śmiania się ze mnie – tak po prostu, bo spojrzał na mnie jak na jakiegoś niedorozwiniętego niedojeba i cicho się zaśmiał, a ja gadam sama ze sobą w myślach, żeby wyczuł ten sarkazm... Chociaż … nie, nie zależy mi na tym i wisi mi po prostu, co nie znaczy, że ta cała sytuacja mi odpowiada. Mam na myśli to „zachowanie” kudłacza, jakkolwiek to się nazywa, więc … olewam rozmowę, nie chcę mi się gadać, ale … on mi kurwa nie daje!

- Poważnie? – znowu to spojrzenie… Ja pierdole… - Czy to tylko robisz mnie w chuja, żeby nie gadać o nim?

- Przejrzałeś mnie. – stwierdzam i … i się odpierdol!

- Więc jak jest…? – ten to upierdliwy jest… Jakbym słyszała plastiki, kiedy mi „dokuczają”, więc … powodzenia mu życzę… - Nie wciskaj mi kitu, ok.? Wiem, że nie o to chodzi.

Chyba zaczynałam panikować. Przed czym? Nie wiem… Może przed faktem, że prawda, jakakolwiek ona by nie była … że ona może wyjść na światło dzienne. A wtedy pewnie uważaliby mnie za jakąś pseudo-psychowankę, albo … przynajmniej za niespełna rozumu idiotkę, i chociaż równie dobrze mogliby mnie uważać za dziwię – wisi mi to, ale w tej chwili jakoś odbiegam od swoich zasad, kiedy zaczynam strzykać palcami. Zawsze tak robię, gdy się denerwuję, a że rzadko to się zdarza, ta chwila była mi szczególnie nie na rękę.

- Zakochałaś się…? – czuję się jak na terapii, kiedy mnie tak wypytuję, a nawiasem mówiąc … kiedyś już na terapii byłam i nie chcę tego ponownie przechodzić, ale nie w tym rzecz.

- Nie! – zaprzeczyłam niemal od razu, licząc na to, że będę chodziarz odrobinę wiarygodna. – Nie ważne – chyba jednak nie byłam… - Daj mi fajkę, Saul.

- Za tego SAULA niby nie powinienem ci jej dać, ale – zaczął sięgając ze spodni paczkę czerwonych – masz szczęście, że mam dobre serce.

- Oczywiście – nawet się nie uśmiechnęłam. Złapałam rzuconą przez SAULA paczkę fajek i odpaliłam jedną odrzucając mu ją z powrotem.

Na krótką chwilę zapadła cisza, taka, że słyszałam ten specyficzny dźwięk fajki, kiedy się zaciągam. Tak, da się to usłyszeć, a ja zawsze tak robię – romansuję z papierosem, kocham go i czuję się jakby do mnie przemawiał… Jak? Napala mnie, żebym paliła więcej. Taki chuj! Jestem psychiczna! I w między czasie słuchana fajki i ignorowania wzroku tej małpy-palacza na łóżku zaświeciła mi się lampka w głowie – będę mówić do niego Saul, to go wkurwia. A kiedy powstrzymuję uśmiech psychopaty, który lada moment ma mi się pojawić na ryju, Pan Kudłacz chyba postanowił, że nie da za wygraną…

- Ej – zaczął – coś za coś. Co ty na to, żebym zadawał ci pytania, a ty tylko będziesz odpowiadać TAK, albo NIE…?

Terapeuta się znalazł, kurwa…

- Nie. – pewnie, gdyby można było zabijać wzrokiem, Saul padłby trupem przede mną. – Albo wiesz… - znowu zaświeciła mi się lampka, a … on jednak ożył! – Inaczej pogadamy. Miałeś kiedyś sytuację taką, że rozmowa o niej była … wiesz … – nie bijcie, nie wiem jak to ubrać w odpowiednie słowa. – Jakby to był bolesny temat…?

No, coś w tym stylu.

- No – chyba trafiłam, bo wyglądał jakby się zastanawiał. – Coś takiego by się na pewno znalazło… A bo?

- A bo – zaczęłam, kiedy mój kochanek już po woli umierał – temat … TEN temat do takich należy, rozumiesz?

- A co mam nie rozumieć!? – ach ten sarkazm… - Głupi nie jestem.

Oczywiście…

Mój kochanek umarł…

Wypadałoby odwalić jakiś pogrzeb w popielniczce – tak więc robię, i opieram głowę o ścianę, żeby ponownie wsłuchiwać się w deszcz, który … no, już aż tak mnie nie wkurwia – nie do tego stopnia, by policzkować kogoś parapetem, bo teraz staje się przyjemny i mam niewiarygodną ochotę wybiec na dwór, a wcześniej łyknąć parę procent i włączyć … na przykład Aerosmith, ale tak, żeby było ich słychać na dworze i będę tańczyć i poczuję się dobrze – w końcu. I tak sobie myślę, kiedy dociera do mnie, że mój plan jest niczego sobie – mam na sobie jedynie majtki i koszulkę, a że doskwiera mi lekki kac wszystko byłoby jak zimny, przyjemny prysznic – może nawet dosłownie, i kiedy trafia do mnie, że … muszę przestać tak pierdolić i DZIAŁAĆ! Spoglądam więc na Saula, który … chyba już zasypia, podnoszę zdrętwiałą dupę i wychodzę z „sypialni”.

Nie wiem co we mnie wstąpiło, ale staram się zamknąć drzwi jak najciszej – pewnie dlatego, że podświadomie nie chcę obudzić tego tam za drzwiami, a … teraz czeka mnie widok jak z obrazka – Steven, gdy mnie zauważa … uśmiecha się do mnie, tak na moment, na krótką chwilę, by zaraz potem wrócić do grania w karty z Duffem, który jest niesamowicie skupiony, jak na niego, w przeciwieństwie jednak do Pana Wampajera i Axla – chyba udają, albo przynajmniej próbują pisać piosenkę, i przyznaję – fajnie im to wychodzi chociaż nie rozumiem słów. A Izzyemu pasuje ta gitara… Wampajer wampajerem, ale do Axla nie mam zamiaru się odzywać – jakby nie istniał, i tego się będę trzymać.

Mam wrażenie, że mój „spacer” do drzwi trwa wieczność… Może i trwa – może i trwał z minutę, sekundę, kwadrans, a może nawet i całą jebaną wieczność, ale gdy w końcu staję przed drzwiami mam mieszane uczucia, kiedy ktoś włącza muzykę, a inny ktoś chyba idzie w moją stronę – przez muzykę The Doors słyszę kroki, a nawet nie ułamek sekundy obok mnie staje blond czupryna Stevena. Ten to ma wyczucie czasu…

- Idziesz gdzieś w takim stroju…? – pierwszy raz w życiu czuję wstyd, kiedy ktoś mierzy mnie wzrokiem, ale … to przyjemne, bo się uśmiecha. Wstydzę się, ale czuję satysfakcję, w dodatku nastraja mnie muzyka.

- Idę tańczyć – mówię jakbym była z tego dumna, a nie wiem czy jestem. Nic nie wiem.

Adler popatrzył na mnie zaciekawiony, kiedy puściłam mu oczko i wyszłam przed „dom” ... i co? Gdy w jednej chwili przemokły mi włosy, a resztka ubrań przykleiła się do ciała i czułam się wspaniale – tak jak oczekiwałam – deszcz obmył mnie całą i w końcu poczułam, że żyję, jak delikatnie kołysze się w rytm piosenki, jakby powietrzem była woda, a ja tonęłabym. Jak uczucie bycia piórkiem po pijaku, z tą różnicą, że nie mam wrażenia, że zaraz się porzygam, i że nikt się ze nie śmieje, czy nie kręci głową z miną „co ta dziewczyna z sobą robi?!”. Mam wszystko w dupie i jest wspaniale, a dopełnia to wszystko Steven – ciągle stoi na „tarasie” i przygląda – jakby wgapiał się w obraz, chociaż … nie wiem, czy ja mam z tym coś wspólnego.

Obracam się jeszcze kilka razy, wycieram twarz, a gdy czuję, że już spłynęła mi cała tapeta, lekko uśmiecham się do niego, jakby zachęcająco, chociaż nie wiem czy to wszystko ma sens, bo gdy mówię cicho coś w stylu „chodź do mnie” wydaje mi się jakby na to czekał, bo ściąga koszulkę, buty, i gdy w samych spodniach ze skóry biegnie do mnie czuję, że zaczynają targać mną emocje.

I wszystko dzieje się tak szybko, bo gdy dostaję tak przyjemnego napadu śmiechu, zarażam nim Stevena i mamy przed hellhouse taki prywatny, dwuosobowy konkurs tańca, i mam wrażenie, że ta chwila nie ma zamiaru się skończyć – bardzo bym tego chciała, bo czuję się taka wolna, ale i … czuję bezpieczeństwo. I całą resztę tego syfu, a najciekawsze jest, że czuję to właśnie przy nim – jak przy nikim dotąd, ale nie żeby coś – nic poza tym.

A deszcz pada coraz mocniej, jakby spuścili z nieba wiadro wody, i chce mi się śmiać jeszcze bardziej, kiedy Steven wygląda jak zmokły pudel – dosłownie – włosy opadły mu na oczy, a że przez jakiś czas ich nie odgarnia i ten „taniec” niedojebów nabiera głębi … to ja odgarniam mu te włosy. Staję niebezpiecznie blisko, a gdy czuję jakby mnie obejmował, czy coś, i jego oczy znowu ujrzały światło dzienne … znowu czuję wstyd. O Jezu… Nienawidzę siebie teraz – spuszczam głowę w nerwowym chichocie i słyszę to jego „AWW”, kiedy mnie przytula. Odwzajemniam to, nawet ze szczerą przyjemnością i zamykam oczy, nie wiem dlaczego.

Dobrze mi tak…

Dobrze, ale do czasu – jak zawsze, bo … bo jebane emocje, uczucia, które na co dzień wolą cicho odpoczywać ujawniają się właśnie w tym momencie. Nienawidzę was! W jednej chwili nie mogę złapać oddechu, jakbym miała astmę i … duszę się, kurwa, duszę się po prostu, ale próbuję się opanować… Nie wychodzi! Panikuję… Zaczynam panikować, a Steven to widzi – nie pomaga mi. Nie wiem czy ktokolwiek by mi pomógł, ale gdy stoję tak, czuję jak jeszcze bardziej mnie przytula i szepcze coś, czego nie rozumiem, a mi się trzęsą ręce i … to wszystko ustaje, kiedy czuję się jakbym dostała zawału, co prawda z innymi objawami, ale zawsze – uspokajam się, kiedy łzy leją mi się z oczu, i znowu tego wszystkiego nienawidzę, bo … nie mam powodu do płaczu. A nawet jeśli taki istnieje, jak nie powinnam tego okazywać – nie teraz.

Mówiłam już, że ręce mi się trzęsą? Tak, to już przechodzi ludzkie pojęcie, bo próbuję je opanować w dziwny sposób. Steven głaszcze mnie po plecach, powtarza ciągle jedno zdanie, głaszcze mnie po głowie, stara się, ale nic mu z tego – mam atak paniki.

- Cii – teraz zaczynam rozumieć. – Już dobrze, mała – nie mogę złapać powietrza, ale go słyszę i mimo, że pochłaniam każde słowo, każda literę jak gąbka to nic po prostu nie daje. – Jestem tu, spokojnie… Będzie dobrze.

On ma głos jak balsam…

Ręce mi się trzęsą…

Chyba mnie uspokoił…

Nie, zaraz zemdleję, kurwa!