Rozdział 19.

Tadam!
Oto tym rozdziałem kończą się te "dramatyczne akcje" i zaczyna się w końcu coś normalniejszego... A przynajmniej druga część rozdziału, ale nie ważne. Muszę tylko powiedzieć, że ... to nie do końca wyszło jak chciałam, bo planowałam zupełnie co innego, ale ... no, to co planowałam znajdzie się (mam nadzieje) w kolejnym rozdziale, który ... zaskoczy was, nie powiem. Przynajmniej mam taką nadzieję. : 3

+ Mimo, że w drugiej części jest opisana inna piosenka, ja pisałam to przy Renegade.
++ Nie zrobiłam korekty, bo ... no, nie chciało mi się, więc czepiajcie się jak tylko się da
+++ I tak, kurwa, ćpiełam przy drugiej części... : >

Enjoy fuckers!

~*~

Leżę na czymś wygodnym w domu i słucham When a Blind Man Cries puszczonego tak cicho, że ledwo słychać. Tak, żeby słyszeć własne myśli, bo tym razem nie chcę ich zakłócić i zapomnieć – chcę wszystko przemyśleć. Pamiętam mimo wszystko moją rozmowę ze Stevenem sprzed kilku dni. Pamiętam jak mówił, żebym „ olała kutasa”, ale tu nie chodzi o niego – to fakt, dałam się wykorzystać jak wierna suka, która zawsze wraca do swojego pana, ale nie o to już nawet chodzi. Chodzi o mnie. O to, że nie mam nikogo, nigdy nie miałam. Nigdy nie miałam przyjaciela, takiego prawdziwego, i może jestem naiwna, głupia i chuj wie co jeszcze, ale … w Adlerze widzę kogoś takiego – kogoś kto wysłucha, zrozumie i pocieszy, i mówię to chociaż nie gadałam z nim tak często. Ja to po prostu widzę – w tych jego niebieskich oczach widzę szczęście, którym pewnie chciałby się z kimś podzielić, jakby … podświadomie szukał kogoś takiego jak ja – przyjaciela. Może i się mylę, może … albo raczej na pewno, bo ktoś tak otwarty, wesoły jak on nie powinien mieć z tym problemu, prawda? Jednak moje podejrzenia są błędne w każdym calu…

Leżę tak dobrych kilkanaście minut i pomijając to wszystko zaczynam mieć w głowie pewną wizję – widzę ją oczami wyobraźni, i o dziwo jest to inna wizja od tej, którą rozkoszowałam się na widok Półnagiego Ćpuna. Teraz jestem całkowicie trzeźwa – nic dzisiaj nie piłam. To dziwne, prawda? Tak, nawet dla mnie, bo po raz pierwszy od dawna mam bezpośredni kontakt z moim umysłem. Nie ma się za dobrze – mówi się, że wiek to tylko liczba, więc … mój mózg jest stary – starym, schorowanym i poniszczonym emocjonalnie osiemnastolatkiem, który z tych resztek swoich sił próbuje jakoś postawić mnie na nogi, jednak ja nie jestem zwyczajna go słuchać. Słucham starego, schorowanego i już martwego serca, które karze mi zagłuszać wszystkie uczucia najróżniejszymi używkami. Może i osiąga swój cel, jednak pozbawiona używek czuję się jak to serce – jestem martwa, i mówią to moje oczy patrzące się tempo w pękający sufit, a że jest ciemno niszczę swój wzrok szukając na tym suficie jakiegoś ukrytego znaczenia – właśnie pod pęknięciami. Kiedyś, gdy jeszcze wierzyłam w „nawrócenie” się rodziców często tak leżałam i rzucałam w ściany monetami. Myślałam o tej durnej zabawie – orzeł czy reszka. Orzeł oznaczał zmianę, reszka – nie, a więc najwyraźniej zostałam oszukana, bo zawsze wypadał orzeł, a nie stało się nic…

Teraz widzę małą siebie, kiedy miałam z sześć lat, która siedzi skulona, przytulona do poduszki, która wchłania wszystkie łzy spływające z oczu Małej Jenny – ta mała ma jeszcze nadzieje i uczucia. Ma wyobraźnię, która pokazuje jej rozwinięte wizje nadziei, a widzi teraz od dawna wymarzony obraz. Mała Jenny patrzy wyczekująco na drzwi, jednak na nic większego nie czeka – nie czeka na zbawienie. Widzi jak przez drzwi przechodzi jej matka – jest zadana, świeża i uśmiechnięta – taka, jaką nigdy Mała Jenny nie widziała. Nie zmienia swojej pozycji, kiedy matka siada obok, odgarnia włosy z twarzy Małej Jenny i znowu posyła jej ten uśmiech mówiący „wszystko będzie dobrze”. Jenny wie, że ten uśmiech nie kłamie.

- Jenny – zaczyna matka – kochanie…

- Boję się.

- Będzie dobrze…

- Nie.

- Uwierz mi.

- Nie mogę. Co będzie jeśli coś mu się stanie…?

- Wtedy pokonamy to razem.

- Razem?

- Tak, jesteśmy rodziną. Jednością. I pamiętaj o jednym.

- O czym?

- Że zawsze z tatą będziemy Cię kochać. Jesteś dla nas całym światem, nigdy Cię nie zawiedziemy.

- Mamo, ale… To nie możliwe.

- Możliwe, Jenny. Gdy się czegoś bardzo chce, tak z całego serca, to się to dostanie, a ja chcę Cię uszczęśliwiać. Chcę widzieć jak dorastasz, jak osiągasz swoje cele i pragnienia, jak spełniasz marzenia… I chcę Cię móc kochać, niezależnie od wszystkiego. Zawsze będziemy Cię kochać…

Zawsze będą mnie kochać… Mięli mnie kochać już zawsze.

Tak, to nie jest możliwe, a wiem to teraz kiedy ta cicho puszczona ballada uderza mi do głowy, i wierci dziurę w całym ciele przedzierając się do martwego serca i ożywia je. Wyciska ze mnie łzy, tak, że zaczynam bać się samej siebie, więc odwracam się na brzuch, chowam głowę w poduszkę i chcę już tak zostać aż zabraknie mi tlenu i najzwyczajniej w świecie się uduszę, bo mam już tego wszystkiego dosyć.

Podchodzę to tego gównianego gramofonu, i zaciskając zęby tak, że mam wrażenie, że zaraz sobie je połamię, bo staram się nie płakać, i jak najszybciej zrobić to czego w tej chwili pragnę – wyciągam winyla Deep Purple i wcale nie jestem ostrożna. Rzucam nim gdzieś po pokoju i … to nie daje mi zupełnie nic, kiedy w głowie dudnią mi słowa piosenki, jakby nigdy nie miały końca i zaszyły się w mojej głowie na dobre. Chcę je stąd wyrzucić w cholerę, jak najdalej, ale mi to nie wychodzi i zaczynam panikować. Szukam czegoś … sama nie wiem czego, do momentu aż biegając po pokoju jak wariatka potykam się o własną kurtkę, i jak grzebię po kieszeniach szukając fajek, żeby się uspokoić, ale znajduję coś innego – kokainę. Mam tego więcej niż mieć powinnam, i gdybym ją zażyła, to chyba byłaby to dawka śmiertelna… Nie wiem, ale nie czekam zbyt długo, żeby wysypać uncję. Czuję, że kołuje mi się w głowie na sam zapach tego narkotyku, ale nie zwracam na to większej uwagi, gdy połowę wciągam nosem, drugą połowę dla odmiany połykam. Zrobiłam coś nie tak…? Kurwa mać…

Może i w pewnym sensie czuję ulgę, jednak właśnie teraz – w tej najmniej odpowiedniej chwili odzywa się we mnie Mała Jenny.

- To nie sposób, nie powinnaś…

- Pierdol się!

Mała Jenny potrzebuje matki, żeby poradzić sobie z problemami Dużej Jenny, chociaż … ta druga ma to wszystko w dupie – matkę, problemy i … siebie, jakkolwiek dziwnie to nie brzmi. I tak, naćpałam się – znowu – żeby zapomnieć, a przecież „nie chciałam zapomnieć”. Nie chciałam zagłuszać głosu Małej Jenny, bo chciałam wszystko przemyśleć - tak więc wszystko poszło się jebać, bo znowu nawiedza mnie to zajebiste uczucie, kiedy jestem piórkiem i wszystko dookoła mnie nabiera kolorów. Pokój w ciemnościach robi się jasny, muzyka znowu zaczyna grać, a ja mam ochotę śpiewać, tańczyć, cieszyć się życiem i pokazać tym wszystkim skurwysynom, że jestem samodzielna – potrafię o siebie zadbać!

Chcę stąd wyjść i uciec jak najdalej, i robię to. Mam w dupie, że mam na sobie jedynie bokserkę i gacie, i biorę resztę koki i fajki i wybiegam z tego syfu, a na schodach przed domem odpalam pierwszego papierosa. Mam zamiar dzisiaj pozbyć się koki i fajek i wylądować z rana gdzieś … gdziekolwiek i zacząć „nowe życie”, jako niezależna, pewna siebie kobieta. To kurwa bez sensu, mam osiemnaście lat! Może i bez sensu, ale walę na to z góry, kiedy biegnę przed siebie z fajką w ręce, a w drugiej mam moje narkotyki i … jest mi tak dobrze, że nie chcę tego przerywać. Nie chcę, żeby ktokolwiek mi to przerwał, bo czuję się wolna i po raz pierwszy od dawna tak na prawdę szczęśliwa – o czwartej nad ranem, kiedy mijam miejsce, gdzie wtedy spotkałam Gabrielle. To kurwa jej wina! Moment, moment… To moja wina! Nie mogę nikogo obwiniać…

~*~

Nagle znalazłam się pod jakimś barem na chodniku, gdzie siedzę i pewnie wyglądam jakbym medytowała, i biorę jeszcze małą porcję koki i popijam winem, które dostałam przed chwilą od jakiejś panny. Wyglądała na dziwkę, ale była miła – taka miła dziwka. Pięknie… I myślę o tym wszystkim przysłuchując się jak jakaś zajebista … pewnie dopiero wschodząca kapela gra w tym barze za mną – mają zajebisty gust, a wiem to, bo grają wyłącznie covery Sex Pistols.

I got no feeling, no feeling, no feeling for anybody else, except for myself, my beautiful selfish…

Ale do rzeczy, bo chyba widzę znajomą twarz i szczerzę wolę, żeby to były halucynacje. Jakieś skutki uboczne wciągniętej koki, albo wina tej dziwki, bo może miała coś tam dosypane, ale od światła latarni błyska się ten wisior Duffa – ten z kłódką. Kurwiasz skopiował styl Sida! Ale mam to w dupie, bo moje oczy nieźle ucierpiały od tego „blasku”, i gdy zakrywam je paczką fajek zaczynam już powoli słyszeć, jak blondyna coś tam mamrocze, za cholerę nie mogę go zrozumieć, więc czekam na rozwój wydarzeń, a gdy po woli odzyskuje sprawne oczy widzę, że idzie z Izzym. A to ciekawe… Dlaczego ciekawe? No … ja sama tego nie wiem, ale czuję jakby ta chwila ciągnęła się w nieskończoność – brakuje tylko, żeby te dwa ćpuny szli w zwolnionym tempie, a wiatr rozdmuchiwał im włosy… A światło mają z latarni, więc chuj im w dupy, a gdy są już dosyć blisko widzę, że Izzy wygląda na nieźle zdezorientowanego, i … wcale mu się nie dziwie, jednak wkurwia mnie, że tak się gapi, bo … co oni wszyscy mają z tym?! I przez to mam ochotę wstać i iść … w stronę do nich przeciwną, bo dobrze wiem, jak to się wszystko skończy – któryś mnie upije – chociaż już jestem pijana, może mnie naćpają – chociaż już zdążyłam przyćpać i oczywiście wielcy wybawiciele przygarną mnie na nockę do siebie… Niedoczekanie, kurwa.

I może właśnie to, a może nie, nakręca mnie w drugą stronę – żeby zostać i nie dać się robić w chuja, jak to mam w zwyczaju. I może mam ochotę się zabawić, bo przyznam szczerze – mam z kim, i to nie oni mnie wykorzystają – to ja wykorzystam ich.

- Co ty, domu nie masz, młoda? – odezwał się … Duffy, i chyba już prosi się o wpierdol.

- Niestety go mam – zaczęłam – i odezwał się kurwa, stary.

Co w tym śmiesznego to nie wiem, ale blondyna się zaśmiał i podał mi rękę, by wstać, i co? Wstałam, a w tym świetle, o ile można to tak nazwać … i mam nadzieje, że to przez kokę, czy może w winie było ekstazy, ale … Izzy wydał mi się przystojny. Tak dziwnie przystojny i nie podoba mi się to uczucie, szczególnie biorąc pod uwagę to co mam na sobie, a raczej … czego na sobie nie mam, więc może jednak się zabawię…? HA! Kolejny szatański plan…! I kieruje mną moja zła strona – ta puszczalska, która obciąga moją bokserkę jeszcze niżej, a gacie wyżej i prawie robi z nich stringi tylko po to, by jednak się zabawić i ponownie onieśmielić Pana Zimnokrwistego, a on chyba to kupuje – oblizał wargi i „dyskretnie” zmierzył mnie wzrokiem… Kurwa, chyba mi się to podoba! A Duff… On tylko spojrzał na niego, zaśmiał się równie „dyskretnie” i mówiąc coś w stylu „chodźcie się najebać” poprowadził tą wycieczkę do tego baru, a po drodze mówił coś jeszcze. Ja jednak go nie słuchałam, to chyba żadna nowość… Byłam chyba zbyt zajęta realizowaniem mojego planu, tego całego uwodzenia, jakkolwiek można to nazwać.

A gdy wchodzimy do środka ludzie w barze gapią się na mnie jak na psychiczną… Cóż, przywykłam, ale i tak, skoro są na tyle głupi, żeby rezygnować z tego co robili i gapić się na mnie, to muszę dać im jakiś powód, by się gapili. Bo to, że jestem półnaga to kurwa za mało… Więc korzystam … problem w tym, że nie wiem jak, bo mam teraz … i znowu natłok myśli i pomysłów jak zwrócić na siebie uwagę, a nie jest mi to specjalnie na rękę, bo kiedyś nie miałam z tym najmniejszego problemu… A może patrzą na mnie, bo wyglądam jak bezdomna i to już wystarczy? Może tak, może nie, ale … chuj wam wszystkim w dupy! Bo chyba jednak będę zachowywać się jak … jak nie-dziwka, a mówię sobie to, gdy siadamy przy barze, a chwilę później staje przede mną szklanka czystej z lodem. Witaj, mój przyjacielu!

Pewnie wyglądam jakbym się modliła nad tymi procentami, czy coś, ale dopóki jestem jeszcze przy jako-takich zmysłach jako-takiego człowieka wolę tylko siedzieć i się przysłuchiwać temu o czym ci „mężczyźni” tam tak ZAWZIĘCIE rozmawiają … chociaż prawda jest taka, że procenty zaczęły przez nich przemawiać i pierdolą od rzeczy.

- Ej, Izz – zaczął Duff – widzisz tamtą blondynkę? – oczywiście, Duffy wskazał po raz kolejny „dyskretnie” na pewną pannę, i wcale się nie dziwię dlaczego się nią zainteresował.

- No i? – nie ma co, zaangażowanie godne pochwały...!

- Myślisz, że pójdzie?

Tak, chyba kurwa do sklepu po bułki.

- Pójdzie? – nie wiem czy Izzy naprawdę nie zrozumiał, czy tylko chciał go wkurwić, ale … wystarczy, że ja zrozumiałam.

- No, kurwa, wiesz…! – nie mówiłam, że pierdolą od rzeczy?

- Obojętnie – brawa, kurwa, dla Stradlina!

Jak widać jest bardzo zaangażowany w pragnienia kumpla – do tego stopnia, że machnął na to wszystko ręką, a gdy odpalał fajkę … kątem oka obserwowałam naszego bohatera – Duffy ledwo zwlókł się z krzesła i poprawiając spodnie, które już ledwo trzymają mu się na dupie, wziął głęboki oddech i ruszył na „podbój swojej zdobyczy”, a wtedy ja zrozumiałam coś (nie)istotnego – w tym odcinku McKagan pobzyka!