Rozdział 35.

Przemycam wam cichaczem rozdział, bo mam szlaban, ale jak bardzo się tym przejęłam, to widać, nie? XD
Ale mniejsza z tym, bo po tym czymś może, a może nie zrobię małą przerwę i nowy rozdział będzie za dwa tygodnie.

+ Tym razem soundtrackiem - podobno każdy jest dopasowany - jest polska sztuka zatytułowana Myslovitz.

Enjoy, fuckers. :-*

~*~

Mam wrażenie jakby wszystko mnie przytłaczało, jakby wszystko co istnieje na tym jebanym świecie zebrało się w tej chwili w jedną kupę i zwaliło się na mnie. Mięliście kiedyś takie uczucie? To kompletnie mnie odmóżdżyło: nie pamiętam co robiłam wczoraj, nie pamiętam, gdzie byłam, nie pamiętam, gdzie jestem, nawet nie poznaję tego miejsca, a co za tym idzie, trafia do mnie ważna myśl. Kiedyś marzyłam o resecie pamięci, dokładnie takim, jaki dopadł mnie w tej chwili, więc jaki z tego wniosek? Z marzeniami lepiej uważać. To uczucie, które przepełniało mnie z chęci niepamiętania niczego, spada na mnie teraz – dokładnie w tej chwili, kiedy uświadamiam sobie, jak bardzo mój mózg stracił termin przydatności. Najwyraźniej, gdy Bóg tworzył ludzi – a konkretnie mnie – musiał coś spieprzyć i dać mi trochę mniej szczęścia niż innym ludziom. Teoretycznie nie powinnam się tak nad sobą rozczulać, a powinnam raczej coś ze sobą zrobić. Nie mogę tak leżeć wiecznie, prawda?

Pierwsze co miałam okazję zauważyć, to to, że mam na sobie jedynie bluzkę i majtki – spodnie mnie opuściły i leżą na fotelu pod ścianą dotrzymując towarzystwa butom. Nagle też wyostrza mi się zmysł słuchu i słyszę jak gdzieś za ścianą jest prawdopodobnie inny pokój, któremu zachciało się zaspokajać swoje potrzeby seksualne. Jak widać, a raczej słychać, tu – gdziekolwiek się znajduję – jest niesamowita akustyka, nawet za zamkniętymi drzwiami, a mówiąc po mojemu – ktoś tu się pieprzy, a ja spałam, dzięki. Jedyne, co teraz przychodzi mi na myśl, to dowiedzieć się tego i owego, więc bawię się w samozwańczego ninję-zboczeńca i skradam się do drzwi, tylko … dlaczego tak nagle poczułam adrenalinę? Może dlatego, że za drzwiami może być dosłownie każdy, więc … idę. I idę, i idę, już łapię za klamkę i … i nic, to wszystko trwa dalej – jęki, moja adrenalina i jeszcze raz jęki, a jedyne moje szczęście jest w tym, że drzwi nie zaskrzypiały. Mam jednak pecha w czymś innym – mieszkanie jest niby małe, ale się w nim gubię, bo gdy zaczynam się rozglądać i widzę kuchnię po prawej stronie, po lewej mały salon … a te gwiazdy porno są coraz głośniejsze, więc idę dalej, ale już chyba nie zależy mi na tym, by być cicho. Krótko mówiąc mam to w dupie i skręcam w lewo do tego pseudo saloniku, a moje serce przeżywa zawał.

Istnieje pozytywny i negatywny zawał? Prawdopodobnie nie, a ja pewnie tylko się zdziwiłam, bo…

- Gabrielle…?

To… To nawet jest zabawne, wiecie? W jednym momencie mam wrażenie, że zaraz skończą, a w następnej faktycznie kończą, a plus jest tu, że to wszystko dzieje się zupełnie odwrotnie do ich oczekiwać, bo nie ona jedna patrzy na mnie, jakbym była duchem.

- Duff…? – i bum! Zapraszam państwo do ołtarza! – Niech was wszystkich chuj!

~*~

Takiego deja vu nie przeżywałam jeszcze nigdy – ja i Gabrielle z Żyrafą siedzimy przy stole w towarzystwie grobowej ciszy, którą raz na jakiś czas przerywa Duff siorbiący herbatę. Najciekawsze jest to, że nikt – z przyczyn niewiadomych – nie ma odwagi się odezwać i to jest właśnie takie komiczne. Z resztą nie tylko to: od początku tej sytuacji zastanawiam się co Pan Wyżej Wspomniany próbuję osiągnąć siedząc w taki pedalski sposób z założonymi nogami na siebie. Zastanawiam się, i nagle trafia do mnie, że w ten sposób próbuje zakryć ten przerażający wzwód i … cóż, nic a nic mu to nie wychodzi. Ale nie żeby coś – ja się nie gapię, przeciwnie, bo z każdą kolejną sekundą zaciskam zęby na wargach, żeby tylko się nie roześmiać i mam wrażenie, jakbym zaraz miała mieć koktajl z krwi w ustach, więc nie pozostaje mi nic innego jak coś powiedzieć. Po prostu nie wytrzymam dłużej takiej ciszy, prędzej się powieszę.

- Powie mi ktoś – zaczynam i nagle kubek z herbatą wydaje się być interesujący – Jak ja się tu znalazłam?

- Ja pierdolę – Duff się wystraszył, jak widać, bo wzdrygnął się lekko, odstawił herbatę i jeszcze bardziej zacisnął nogi, chociaż wątpię, by to było możliwe. – Cieszę się, że nie zaczęłaś pytać o … no wiesz.

- Pieprzyliście się, wielkie mi halo. – mówię, a Duff to idiota, serio. – Z resztą… Masz ktoś zamiar odpowiedzieć mi na pytanie…?

- Dobra, słuchaj – nagle odzywa się Gabrielle, i teraz to ja się wystraszyłam. – Naprawdę chcesz, żeby ci to wszystko streszczać?

- Chcę.

Nie wiem dlaczego, ale Panna Metallica wygląda, jakby miała mi opisywać jak kogoś mordowałam. Czyli … jak widać jest nie specjalnie dobrze, ale wiem, że na sto procent to nie będzie najgorsza rzecz w moim życiu, wiecie, bywało gorzej i tak, zakładam to z góry.

- To może ja – Pan Idiota raptem zrobił się nieśmiały, ale to nie ważne. Przytaknęłam mu i szykuję się na szok. – Wiesz, ja tam nie wiem, jak się u nas znalazłaś, ale wiem ja trafiłaś tutaj – piątka z plusem i z fallusem za spostrzegawczość. – To tak … wróciliśmy z koncertu, nie? I w ogóle to była jakaś masakra, wiesz, drzwi wyłamane, to wiadomo, że Axl się wkurwił – mój komentarz? „O kurwa mać”? – Ale najlepsze, to było jak Izzy znalazł się w sypialni pół nagą. W dodatku miałaś na sobie jego koszule. TYLKO jego koszule i spodnie.

- Wkręcasz mnie – bo on mnie wkręca. Musi mnie wkręcać, nie…?

- Przysięgnę ci na wszystko co chcesz, że tak było – przerwa – Ale z jakiej racji mi nie wierzysz?

- Nie wiem, to niedorzeczne… Ale chuj z tym, mów dalej.

- Dobra – łyk herbaty – No … kurwa, nie wiem, jak mam to powiedzieć. Chodzi mi i o to, że coś tam … darliście się na siebie, wiesz, ty z Izzy’m i w ogóle była awantura o jakąś głupotę… – kolejna przerwa – A później znikąd zjawiła się Gabrielle i przyszliśmy tutaj, ale do mało ważne, nie?

- Moment. Awantura? – znowu się wystraszyłam, więc jak widać robi się coraz gorzej. – O co?

- On coś tam gadał, że się do jego domu włamujesz, bla, bla, bla, że psychiczna jesteś – teraz to mnie dobiłeś… - Ale nie przejmuj się! Pijany był, to i gadał od rzeczy…

- To ty nie wiesz, Duffy, że pijani ludzie mówią prawdę…? – a co mi tam, przyznam, że się załamałam… Ale nie mam zamiaru tego okazywać.

- Nie myśl tak, Jenny – Gabrielle kładzie dłoń na moim przedramieniu. Niby jej się od razu wyrywam, ale wiem, że zauważyła moje ślady po strzykawkach. Kogo ja na tym jebanym świecie jeszcze nie zawiodłam…? – Ty, nie mów, że się będziesz przejmować…

- No jasne, od razu się zabić pójdę – tego też nie przemyślałam… A oni chyba nie łapią mojego czarnego humoru, cholera.

- A tak serio – mówi Duff – to co masz zamiar zrobić…?

- Z nim? A pies go jebał – przydałoby się parę procent, nie zniosę tego przy herbatce. – Życie toczy się dalej, i w ogóle, show must go on, czy … coś tam, wiesz.

Jestem zajebistą aktorką!

- A dlaczego ty taki ciekawy jesteś? – mówię znowu, bo jakoś to jego zachowanie nie daje mi spokoju.

- Nie, bo w jednej chwili stwierdziłaś, że go nienawidzisz – no, to pół biedy. – A w następnej, że go kochasz.

Nosz kurwa mać…

- Pijana byłam, to i gadałam od rzeczy – gdy próbuję naśladować Duffa tylko potwierdza się mój nowo odkryty talent, bo jestem zajebistą aktorką.

- Niech ci będzie – w jednej chwili odrywa się od stołu, a w następnej widzę, że jego „emocje” opadły. Dzięki Bogu. – Ja się już będę zwijał, nie? – przerwa – Pójdę po … no wiesz, moje ciuchy.

Mówił to wszystko do Gabrielle z lekką nutką wstydu w głosie. On jest taki zawsze? Pewnie nie, widać, że jest dzisiaj jakiś nieswój, ale to mnie cieszy – nie jestem jedynym psycholem na sali. Ale mniejsza z tym, bo jak mówi tak robi – idzie po swoje ciuchy, a ja sącząc resztę czarnej jak smoła herbaty, kątem oka widzę jak Gabrielle na niego patrzy. To ciekawe, jej oczy mówią tyle, co sam fakt, że patrzy w niego jak w obrazek: jak w podlany alkoholem i obdarzony anoreksją obrazek. I pewnie zaraz ktoś będzie próbował mi wmówić, że w powietrzu czuć nową miłość…? Ni chuja, obronię ją przed tym i nie pozwolę się zakochać, a już szczególnie w nim. I nie, nie mam nic do Duffa, ale … nie, po prostu nie.

A wracając co Gabrielle:

- Przejmujesz się.

- Co? Czym? – teraz naprawdę nie wiem o co jej chodzi, bo wyrwała mnie z zamyślenia.

- Kim, jak już – mówi. – Przejmujesz się tym, co mówił ten Izzy.

- Już ci mówiłam: pies go jebał…

- Mnie nie oszukasz – łyk herbaty – Ty naprawdę go kochasz.

Wydało się.

~*~

Nie czekałam jakoś długo, bo Duff zmył się niemalże od razu, ale nie w tym rzecz, bo jakoś nie specjalnie zależało mi, by sobie poszedł – nie przeszkadzał mi, krótko mówiąc. W tym momencie jednak nie w tym rzecz – Gabrielle powiedziała, że mogę jakiś czas u niej pomieszkać, więc jedynym dobrym pomysłem okazał się być zimny prysznic i kolejna porcja gorącej herbaty. Teraz – jak widać – albo raczej po tym wszystkim, czego się dowiedziałam mam ochotę na trzy rzeczy, które w pewnym sensie nie wykluczają siebie nawzajem: chcę zaćpać, zabarykadować się pod łóżkiem i nigdy z niego nie wychodzić, albo zaćpać i zabarykadować się pod łóżkiem. Chociaż szczerze mówiąc, to po moim ostatnim odlocie nie powinnam brać, a dlaczego? To widać na pierwszy rzut oka, a przynajmniej tak mi się wydaje – pewnie za którymś razem prowadzona przez Brownstone’a zajdę do pierdla za zamordowanie kogoś, więc wniosek z tego taki, że powinnam odstawić to cholerstwo. Po raz pierwszy słusznie myślę, co? A trafia mnie ta myśl, gdy na fotelu jakby znikąd pojawiła się moja torba i zaczynam ją przeszukiwać jakby od tego zależało moje życie. Z resztą co tu się dziwić – ta torba to mój jedyny dobytek, a rzeczy w niej, to moi jedyni przyjaciele: ubieram kilka z nich, czyli spodenki, bluzkę i po raz pierwszy od dawna czystą bieliznę. To pewnie wydaje się dziwne, nie? Cóż, standard, kiedy nie ma się własnego domu.

Gdzieś na dnie torby – pewnie przez przypadek – znalazł się mój pamiętnik, na którego widok moje kąciki ust zmartwychwstały i wygięły się w lekki uśmiech, aż sama się sobie dziwię. Dziwię się też jaki to notes trzymam właśnie w rękach, bo na okładce jest napisane wyraźnie „1983-1984”, czyli cała pierwsza klasa gimnazjum. Zaczynam zastanawiać się, czy ktoś z góry chce wywołać u mnie jeszcze większe wyrzuty sumienia niż mam, chociaż nie wiem, czy to jest jeszcze możliwe, wiecie, ten rok, był tym, dzięki któremu teraz piję, pale, ćpam … no, wtedy to wszystko się zaczęło, ale nie chcę tego wspominać.

Kurwa mać.

To silniejsze ode mnie.

Otwieram na jednej stronie, gdzieś w środku i…

„ Czwartek, 31. IX 1983r.

To wszystko zaczyna mi się podobać. W pewnym sensie, bo niby zawsze żyłam sobie spokojnie poza domem, ale ostatnio wszystko zaczyna nabierać barw. Paul z Angeliną zawsze mają przy sobie coś, przez co jestem szczęśliwa na chwilę. Tylko na chwilę. A nazywają to „jonity”, czasem „skręty” albo po prostu „maryśka”. Kocham maryśkę, bo oni mówią, że nie mogę się od tego uzależnić. Z resztą nie szkodzi – lepsze uzależnienie, niż znoszenie matki ciągle wojującej z ojcem, albo na odwrót.

Paul zaczyna mi się podobać. Powiedziałam mu to i przyznam się, że nigdy więcej. Nigdy więcej nic mu nie powiem, i nie tylko jemu, bo piszę teraz o wszystkich facetach. Kurwa mać. To było tak, że paliliśmy i to się stało. Na drugi dzień zapytałam czy pamięta, a on mnie wyśmiał.

Nigdy więcej Jenny, nigdy więcej…”

Zbieg okoliczności? Nie sądzę.